Titel en artikel 1 van het ONTWERP-KERKORDE

2.

We willen nu in het ontwerp-Kerkorde enkele punten naar voren brengen, waarbij dit verkeerde, voor de Kerk van Christus schadelijke beginsej, naar voren komt.

In art. V: , , Van de ambtelijke vergaderingen" , lezen we:

„Opdat niet de ene gemeente over d^ andere, het ene ambt over het andere, noch de ene ambtsdragers over de andere heerschappij voere, komen de ambten tot regering der kerk in vergaderingen bijeen."

De ambten komen dus in de vergadering bijeen. Een ambt kan alleen zichtbaar verschijnen, gebonden aan een ambtsdrager. Dus de ambtsdragers zijn daar in hun ambt bijeen, als ouderling, diaken en dienaar des Woords, niet als afgevaardigden.

De meerdere vergaderingen zijn dan inderdaad te beschouwen als een hogere kerkeraad over de gemeenten.

D, an behoeven kerkrechtelijk de besluiten en uitspraken dezer vergaderingen ook niet de bekrachtiging der gemeenten. Zeker, de meerdere vergaderingen kunnen dan wel de gemeenten horen, onderzoeken, wat er leeft, maar zij zijn uiteindelijk alleen gebonden aan Christus.

Dr. Bronkhorst schrijft in zijn dissertatie op blz. 262:

„Maar juist wanneer de algemene of generale Synode kerkrechterlijk gezien het hoogste en laatste woord heeft (dus bestaande uit afgevaardigden vrij van lastbrief en bindend mandaat. Toevoeging van mij. Tr.) is zij naar de regel der liefde alleen al verplicht zich zo grondig mogelijk op de hoogte te stellen van datgene, wat er in de'kerk t.a.v. het punt in kwestie leeft, haar besluiten niet te nemen zonder grondig daarmede te rekenen en de genomen besluiten zo spoedig mogelijk in de afvaardigende vergaderingen te doen toelichten. Besluiten, die voor de kerk als een volkomen verrassing uit de Synodale samenkomst naar voren komen, zijn alleen in gevallen van zeer urgente nood Christelijk en kerkelijk te verantwoorden" (cursivering van mij).

Dus, de besluiten worden genomen, de kerk gehoord. Indien nodig, zonder zelfs de kerk te horen.

Hiermee gaan wij op een weg, welke verderfelijk zal blijken voor de gemeenten. « * *

De centrale aanpak van boven af komt verder uit in de blijvende organen van de meerdere vergaderingen, gedurende de tijd, dat deze meerdere vergaderingen niet bijeen zijn.

In art. 5 van de Kerkorde lezen we:

„De meerdere vergaderingen benoemen uit de ambtsdragers van haar ressort een breed moderamen, belast met de voorbereiding en de tenuitvoerlegging van haar besluiten en* met datgene, wat het verder tot taak wordt gesteld."

Deze brede moderamina of besturen, waarvan het Classicaal moderamen drie jaar, het Provinciaal moderamen vier jaar zit, hebben o.a. tot taak: a. De voorbereiding van de op de meerdere vergaderingen te behandelen zaken. b. De uitvoering van de besluiten. c. Het afdoen van spoedeisende zaken.

Vooral krijgen deze blijvende besturen grote invloed door de leiding van de commissies en raden.

We kennen de verschillende Raden en commissies, welke van boven af het leven der kerk moeten leiden en beïnvloeden.

In art. 6 van de Kerkorde worden de Synodale Raden in de Kerkorde opgenomen als ambtelijke organen. In deze raden en commissies hebben de besturen het apparaat, om het hele terrein van het kerkelijk leven onder opzicht en leiding te nemen.

De arbeid van al die raden komt in de top onder leiding van het brede moderamen der synode, dat volgens art. 22 van de ordinantie van de ambtelijke vergaderingen op gezette tijden de voorzitters en secretarissen der raden bijeenroept.

Zo wordt een bestuursapparaat in het aanzijn geroepen, waarbij de bestuurlijke regering der kerk onder de organisatie van 1816 in het niet wegzinkt. Een juk van besturen wordt op de kerk gelegd, veel zwaarder dan te voren. De kerk wordt zó omkneld en geboeid, dat het waarachtige leven er door verstikt zal worden. De gedachte, als zouden we een doorbraak van de Synodale bestuursorganisatie van 1816 gekregen hebben, zal dan wel blijken een grote illusie geweest te zijn. Geen terugkeer naar de Schriftuurlijke, reformatorische beginselen, maar een afglijden naar een hiërarchisch systeem, meer gelijkend op dat van de Roomse kerk, moeten we hier constateren.

Spreekt het niet voor zichzelf, als de Synode voor haar arbeid vanuit de top een millioen gulden per jaar vraagt? Hef lijkt meer op een ambtenarenstaat, dan op een kerk, opkomend uit het leven in de gemeenschap met Christus, vanuit de gemeenten.

* * *

We kunnen hier niet volledig zijn. Daartoe moet elk artikel en elke ordinantie uitvoerig worden besproken.

We wijzen nog slechts op de grote invloed, welke de colleges van kerkvisitato-. ren krijgen, die als permanente colleges van bovenaf geleid, met aan de top een visitator-generaal, voor tien jaren benoemd, het gehele geestelijke leven der kerk moeten leiden in de gewenste koers.

Verder wijzen we op de financiële zijde. Opdat de kerkelijke apparaten, welke schatten geld kosten, kunnen functioneren, moet ook de laatste rest van de plaatselijke zelfstandigheid der kerkvoogdijen worden weggenomen. De geldvraag is w w zeer urgent. Als er geen geld is, moet ook het werk gestaakt worden. Daarom is het vanzelfsprekend, dat het beheer centraal zal worden geregeld. Het „geloof" zal niet sterk genoeg blijken, om het te verwachten van de vrijwillige bijdragen der gemeenten.

Dit punt zal echter apart behandeld moeten worden.

H.

Tr.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen