TORONTO BLESSING - WILLOW CREEK - OF…

Toronto-blessing, lachen, zingen, dansen, achterover vallen.... dat waren de symptomen waarmee de Geest Zich, volgens de kenners van enkele maanden terug, openbaarde en vertoonde. Wat is er opgetogen geschreven, wat zijn er een mensen naar Toronto geweest, wat hebben een journalisten zich beijverd om de nieuwe zegeningen van God uit te jubelen. Wat zijn er een jonge mensen geweest die er-in-gevlogen zijn. En ook ouderen.

Nog maar net beginnen we als gemeenten in Nederland de pijnen en de vragen van de Toronto-blessing te boven te komen, of het nieuwe fenomeen is er. Nieuwe wereldredders kondigen zich aan. Willow Creek, een buurtschap in de omgeving van Chicago, is nu de plaats waar het wereldwonder geboren is. De plaats waar men het licht heeft gekregen om de kerk te redden. Een nieuwe dag breekt aan voor de kerk….Ja?

Met toneel, mimiek, zachte zang en allerlei hulpmiddelen die de mens aanspreken wordt de wereldling in de kerk gehaald. Alles wordt erbij gehaald om de mens te boeien.

Heeft de kerk dan nog niets geleerd van de geschiedenis?

Wat hebben de 'beat-missen' de Rooms-Katholieke Kerk gebracht?

Wat hebben de 'combo-diensten' van 25 jaar geleden opgeleverd?

Hebben de 'jongeren-instuifdiensten' wat aangebracht voor de gemeente van Christus?

Als ik in het Reformatorisch Dagblad van 30 december 1995 het verslag van de heer Bax lees, dan bekruipen mij de koude rillingen. "Na een moment van stil gebed zingen mensen heel zacht en devoot 'Christus alleen woont altijd in me'. Dit gezang gaat traploos over in een heiligingslied. Wat is er voor verschil tussen deze praktijken en de lieve, zoete muziek en zang van de New Age?

Waar blijven we dan als ds. Bill Hybles, de hoofdpredikant van de Willow Creek-gemeente, zegt dat er een beginsel, een aanknopingspunt voor de Geest in ons is? Waarom moet de zaal applaudiseren?

Zelfs na het gebed volgt een applaus."

Moeten wij als reformatorische christenen aandacht schenken aan deze bewegingen? Bewegingen waar het alleen om de mens gaat? Diensten waarin alleen de mens gestreeld wordt?

Heel indringend is bij mij de vraag naar boven gekomen: "Is dit alles wat we straks in de 21e eeuw de wereld hebben aan te bieden? Zal dit de boodschap zijn die we overgehouden hebben uit de bloeitijd van de Reformatie?

Is dit alles wat we onze wereldse en roomskatholieke medemens te bieden hebben?

Laten we ons schamen als christenen dat het zover gekomen is dat we met deze 'flauwe onzin', met deze laffe drankjes naar onze medereizigers naar de eeuwigheid moeten gaan omdat ons christelijk geloof uitgehold is tot op de bodem toe.

God wil dat ons leven een getuigend leven is

en dat onze kerken getuigende kerken zijn. Plaatsen waar de Naam van Jezus wordt genoemd. Plaatsen waar het Evangelie wordt verkondigd. Maar ook plaatsen waar op een gewone wijze de ernst van het leven proefbaar en tastbaar is.

Toen wij in het eind van de jaren zestig eens een onkerkelijke neef van zo'n twintig jaar op bezoek hadden, ging hij 's zondags met ons mee naar de kerk. Hij sprak waarderende woorden na afloop. Heel scherp was zijn opmerking: "Als ik naar een kerk ga wil ik iets over God horen en eventueel over de hel, maar muziekgroepjes heb ik daar niet nodig. Ik bepaal zelf wel waar ik mijn vermaak zoek. Daar heb ik de kerk niet voor nodig. Laat die zich maar bezig houden met haar eigen zaken."

Moeten we nu, na dertig jaar, nog in dezelfde strikken vallen?

Verkondig den volke het Evangelie

De oude prediker die ging sterven liet zich naar een raam op de trap dragen en met zijn stervend lichaam, leunend uit het trapraam, riep hij het met de laatste krachten van zijn afgetobde lichaam uit: "Come to Christ, come to Christ!"

Geen flauwe onzin hebben we nodig uit Amerika of waar vandaan ook.

Maar een heldere boodschap aan jong en oud. "Komt tot Christus. Komt tot Christus of u zult omkomen!"

Als dat helder getuigd wordt, dan bloeit en groeit de kerk. Omdat dan God aan Zijn eer komt. Alles waarbij het gaat om de mens heeft geen waarde voor de eeuwigheid. Ook al lijkt het nog zo mooi.

Laten we ons verre houden van deze dingen en op een eerlijke wijze onze naaste laten weten dat er een Redder is. Dat was de drang van de Reformatie midden in een roomskatholieke wereld die deze boodschap helemaal niet meer bracht. Toen hebben onze vaders (en moeders vooral niet te vergeten) hun leven er vaak voor over gehad om iedereen te laten weten wie Jezus is voor een arme zondaar. Dat moet ook de drang van de kerk van heden zijn, de kerk in het eind der eeuwen. Het mag er niet om gaan dat we zoveel mogelijk mensen bij elkaar krijgen. Dat is geen kunst! Denk maar aan de intocht van Sinterklaas. De duizenden komen op de been. En wat denkt u van de house-party's? Nee, het gaat om iets anders:

"Hoe brengen we mensen in de nabijheid van Koning Jezus? Hoe laten we hen zien dat Hij Zaligmaker is?" En hier is haast bij. In alle ernst en liefde moeten we daaraan werken nu het nog dag is.

Jezus komt, Maranatha!

Hoe vindt Hij u, gemeente van Christus? Toneelstukjes opvoerend van slapende predikanten op de preekstoel en slapende mensen in de bank, met een kerk vol applaudiserende mensen, of vindt Hij u op uw knieën terwijl in de kerk een herder het Evangelie verkondigt? Het Evangelie van genade. Genade alleen door Jezus' offer. Laat de gemeente toch de plaats zijn waar Zijn dood verkondigd wordt en anders niets!

Laat het de plaats zijn waar Koning Immanuël zondaren, die door genade 'Zijn zondaren' zijn geworden, aan de borst sluit en Zijn Verlossershart doet horen.

Nee, de kerk, de gemeente mag geen plaats zijn waar het saai is. Het moet er hartelijk en hartverwarmend zijn. De man of de vrouw, de jongen of het meisje dat er binnenkomt moet voelen: "Hier ben ik thuis, hier is het goed".

PAUS WAARSCHUWT VOOR OVERDRIJVING MARIAVERERING

Bij zijn eerste algemene audiëntie van 1996 heeft paus Johannes Paulus II gewaarschuwd voor "valse overdrijvingen van de Mariaverering". Hij verwees naar het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) dat gesteld heeft dat bij Mariaverering 'maat gehouden' moet worden.

Ook in Nederland beleeft de Mariaverering bij tijd en wijle een opleving. In de zomer van 1995 trokken honderden gelovigen naar het Limburgse Brunssum, om daar een Mariabeeldje te zien dat zou huilen. Ook de vermeende Mariaverschijningen in het Brabantse Berlicum trekken sinds 1989 vele rooms-katholieke kerkleden.

(uit: Ref.Dagbl.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen