Om de schat van Christus’ bruid 9.

We hebben met veel belangstelling het boek van Van der Zwaag gelezenen zijn verheugd over de verschijning ervan. Er was o.i. behoefte aan zo’n boek, waarin kerkgeschiedenis beschreven wordt zodanig dat de zaak waar het in feite om gaat naar voren komt. We hebben in een aantal artikelen getracht een en ander uit het boek onder de aandacht van onze lezers te brengen, in de hoop daardoor belangstelling voor dit boek en ae zaak op te wekken. Het is een boek om over na te denken. Het lijkt ons ook zeer geschikt voor onze verenigingen. Het roept op tot bezinning.

We nebben ons onthouden van het maken van tussentijdse opmerkingen om de schrijver niet in de rede te vallen. We hebben wel enkele opmerkingen.

Op de voorgrond willen we stellen, dat we de indruk hebben, dat Van der Zwaag met grote objectiviteit zijn boek geschreven heeft. Hij heeft daar heel wat lectuur voor moeten doorwerken. Het is een gevoelige materie, waarover dit boek handelt. Het gaat over Hervormden en over Afgescheidenen in allerlei groeperingen.

Van der Zwaag schrijft ergens in zijn boek over leergeschiilen, die er onderling zouden zijn. Dat er verschil van opvatting is en geweest is ten aanzien van bepaalde zaken is duidelijk, maar het bestaan van leergeschil-len is toch nog wel iets anders. De vraag of daarvan sprake is moet niet worden getoetst aan de een of andere rechtzinnige schrijver of aan de algemene opvatting, maar aan Schrift en belijdenis. Er is b.v. verschil tussen infra- en supralapsaristen, maar we spreken toch niet van een leerverschil tussen hen.

Een ander punt. In 1981 zijn enkele predikanten in de Hervormde Kerk er toe overgegaan om een blad: Het Gekrookte Riet, uit te geven. De schrijver deelt dat mede zonder verbanden te leggen met andere verschijnselen, die o.i. daarmee parallel gaan. We hebben het oog op het feit dat in 1953 enkele predikanten en (delen van) gemeenten zich losmaakten van de Gereformeerde Gemeenten en een zelfstandig kerkverband gingen vormen. We denken ook aan de oprichting van de Landelijke Stichting tot handhaving van de Staatkundig Gereformeerde beginselen. De mensen van de Landelijke Stichting zijn o.a. te vinden onder de voorstanders van Het Gekrookte Riet en onder de leden van de Gereformeerde Gemeenten die uitgetreden zijn. Moeten we nu hieruit de conclusie trekken, dat zij die waarlijk behoren tot de Una Sancta op deze wijze zich afgezonderd hebben van nen die min of meer aan het verwateren zijn?

Verval is overal te vinden, maar we menen toch te mogen vaststellen, dat èn in de Hervormde Kerk èn in de Gereformeerde Gemeenten èn in de Staatkundig Gereformeerde Partij velen gevonden worden die bij Schrift en belijdenis zoeken te leven. En die toch niet achter Het Gekrookte Riet en/of de Landelijke Stichting staan.

We willen dit met nadruk constateren, omdat er ook op ander gebied wel verschil van inzicht is. Van der Zwaag wijdt terecht aandacht aan de verschillen in de verbondsbe-schouwing, laten we het kortweg noemen, de vraag of er twee dan wel drie verbonden zij n. We krijgen de indruk dat de schrijver het een vanzelfsprekend teken van verval vindt, wanneer men het opneemt voor de drie verbonden.

Even tussen haakjes: Velen die tot een van de afgescheiden kerken, de Gereformeerde Gemeenten inbegrepen, behoren weten niet waar het over gaat. Meermalen vragen kinderen Gods uit die gemeenten aan vrienden uit de Chr. Geref. Kerken, die de Heere toebehoren: wat is dat toch met die drie verbonden leer? Enige jaren geleden vertelde een onzer predikanten die nu al juicht voor de troon, dat hij eens met sommige predikanten van de Gereformeerde Gemeenten een gesprek had over het verbond en dat zij van harte hun instemming betuigden met wat hij daarover sprak. Het is nog niet zoveel jaren geleden, dat een Chr. Geref. ambtsdrager van een predikant van de Gereformeerde Gemeenten getuigde, dat hij het volkomen met diens verbondsbeschouwing eens was. We denken ook nog aan een vriend, die onze kerken gediend heeft in het ambt van dienaar des Woords en nu al in de triomferende kerk is, die mij uitdrukkelijk verklaarde dat hij geloofde dat er slechts twee verbonden waren. We kunnen hier niet een schema van zwart-wit gebruiken. Denk slechts aan ds. I. Kievit, indertijd Ned. Herv. predikant te Baarn, een man wiens naam onder Gods kinderen een goede klank had. Deze predikant sprak van tweeërlei kinderen des Verbonds.

We menen te mogen constateren, dat er onder de aanhangers van beide opvattingen -twee of drie verbonden - kinderen Gods worden aangetroffen, die als ze het met elkaar mogen hebben over de wegen des Heeren met Zijn volk een van hart en een van ziel zijn.

Het is niet onze bedoeling hier een van beide opvattingen op de voorgrond te stellen. Wel menen we te moeten constateren, dat er velen zijn, die welke beschouwing men er op na houdt een verkeerde kant uitgaan en dat het te vrezen is, dat velen bedrogen uitkomen. Denk maar eens aan de dagen, toen de Heere Jezus op aarde was. Er was geen plaats voor Hem . . .

M.i. is het van belang, dat de toetssteen is en blijft Gods Woord en de belijdenis. Daarin vinden we kernwaarheden beleden, zoals de eeuwige predestinatie, de noodzaak van de wedergeboorte en de werking van Gods Geest, van de bekering en van het geloof als gave Gods enz. Daarin hebben we een objectief criterium, dat voor alle belijders der waarheid geldt. Deze zaken moeten functioneren.

We hadden verwacht, dat Van der Zwaag wat meer aandacht zou hebben geschonken aan bedenkelijke verschijnselen als tekenen van verval, die we vinden in de Herv. Kerk, maar ook in verschillende afgescheiden kerken. We hebben hier niet het oog op de opvattingen over abortus enz. Op deze bedroevende feiten wijst de schrijver. Maar we denken aan de invoering van en het streven naar allerlei nieuwigheden, zoals de gezangen in de eredienst en de vrouw in het ambt. Als de Una Sancta bloeit is daar geen behoefte aan, maar zulke en vele andere dingen komen op wanneer de Kerk des Heeren kwijnt.

Hiermee nemen we afscheid van het boek van Van der Zwaag. We hopen van harte dat het veel weerklank vindt en voor velen tot zegen is, tot inkeer leidt of bevestigt in de belijdenis van de ene heilige algemene Christelijke Kerk, de Una Sancta.

Ondanks alle verdeeldheid en zoveel meer wat moet verontrusten en beschaamd maken blijft toch gelden, dat het werk des Heeren doorgaat en dat de Heere Zijn Woord vervult: Ik ben met u al de dagen tot de voleinding de wereld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen