Een tocht over de hoogste berg van Sauerland

Het weerstation op de Kahler Asten geeft door dat er veel sneeuw ligt in het Sauerland: 80 centimeter... een meter... verder de bergen in nog hoger. En dat op 7 maart. Ongelofelijk voor ons die al iets van de lente hebben bespeurd. De tocht van Arnhem naar Arnsberg doet de twijfel steeds groter worden. Regen... regen en een grauwe lucht. Waar is de sneeuw? Het landschap is kaal, triest en nat. Precies zo niet-winters als in eigen land. Wat zoeken we hier? Hoe moet ik indrukken opdoen van een sneeuwwinter zoals wij die niet kennen? En wat moet de fotograaf? Geen sneeuw, geen zon, geen licht. Een mislukte tocht?

Nuances wit
Juist voor Arnsberg zien we een wit stukje berm, een plek met een schamel restantje sneeuw. Na dit fraaie stadje stijgen de wegen snel. Onze verwondering stijgt tegelijk. Sneeuw... eerst nog weinig, maar al gauw wordt het meer, steeds meer. Er zijn diepe sporen op de wegen in de versgevallen sneeuw. Als wij nog hoger zijn, staan de bomen onder een witte last, zijn hun stammen met een donzige vacht bedekt. Als grote lakens liggen de besneeuwde hellingen, waar in de zomer het koren ruist. Zelfs sneeuw heeft nuances wit, variërend door de lichtval erop. Zou de zon nog willen komen? De bospercelen zijn strak afgezet met een witte omlijsting. Hoog boven ons is een donkere sparrenrand. De stammen staan als palen aaneengerijd, gitzwart tegen al het wit ervoor. Langs de weg liggen bergen sneeuw en steeds dikker wordt de laag op de bomen, zelfs op het kale loofhout. Het mooist is een enkele spar, metsneeuwmutsen op alle takken, hoog oprijzend uit een landschap van alleen maar wit. Wat een laag sneeuw. De hekpalen langs een weiland steken er amper meer bovenuit. Het water van een kronkelend beekje is bijna zwart, klatert tussen witte sneeuwwallen van bijna een meter hoog door. Is er nog leven mogelijk in de natuur? Die dikke sneeuwvacht beschermt juist tegen de venijnige kou!

Winterberg
Binnen een half uur zijn wij uit een grauw regengebied verzeild in een fantastisch winterlandschap. Bij Winterberg blaast de straffe noordooster de sneeuw als mist over de weg. Hier ligt een enorm pak sneeuw, anderhalve meter hoog. In het stadje is het tot hoge wallen opgeschoven. De balkons van de woningen zijn nauwelijks meer te zien, de tuinen zijn ondergedekt. De mensen zijn dik ingepakt tegen de felle kou. Het beeld doet mij denken aan februari 1979, toen de krant schreef over de " Barre toestanden in onze noordelijke provincies". Hier blijkt men eraan gewend en erop berekend te zijn. De wegen zijn goed berijdbaar, voeren tussen enorme sneeuwbergen door. De top van de Kahler Asten rijst, recht voor ons, hoog naar de grijze lucht. Heel t> snel begint de hemel lichter te worden, verkleurt het grauw tot vriendelijk grijs, rafelen de wolken in witte flarden uiteen. Het blauw van de lucht is opeens zo blauw... De zon kij kt om de rand van een wolk. De berghellingen weerkaatsen fel het licht. Witter dan wit is het nu. Ruimer dan ooit zijn de valleien, golvend tussen de hoge bergwanden. De toren op de Kahler Asten steekt hoog boven de bomen uit. Het lijkt alsof het landschap nog grootser en mooier is dan in de zomer, nu het tot aan de horizon wit is van sneeuw, onderbroken door bergwanden, hekpalen, enkele bomen, bosjes... Het is glashelder, tot waar de horizon op de bergtoppen rust. Hoger, almaar hoger voert de weg tussen strakgesneden sneeuwwanden door. Steeds zijn er boeiende panorama's naar beide kanten. De lucht wordt schoner. De zon strooit goudglanzen over de sneeuw.

Ononderbroken wit
We naderen de parkeerplaats op de top van de Kahler Asten. Onvoorstelbaar veel sneeuw ligt er, terwijl hemelsbreed op enkele tientallen kilometers afstand, er geen spoor van te zien is. Langs de parkeerplaats is de sneeuw opgeschoven tot een wal van vier tot vijf meter hoog... Er is plaats genoeg voor de auto. Wat stijf stappen wij uit. Dan blijkt pas hoe venijnig koud het is. Een felle wind blaast poedersneeuw in ons gezicht, waait door de voor dit weer te dunne kleding. Kijken vanaf het hoogste punt is er niet bij, want de toren is niet opengesteld voor de enkele toerist. De meeste sneeuwliefhebbers zijn achtergebleven op de skibanen. Waarom is het hier zo stil? Hier is toch ook een springschans? Er is een breed pad geschoven, het dal in. We worstelen tegen de koude wind in. De berichten hebben een meter twintig sneeuw gemeld. Het blijkt waar te zijn. We wandelen tussen hoge wallen door. Hier ligt inderdaad een pak van meer dan een meter dik. Alle lage vegetatie is eronder verdwenen. Er wuiven zelfs geen hoge grassprieten, zoals bij ons op de hei altijd het geval is, boven de sneeuwlaag. Slechts bomen en struiken die hoger zijn dan een meter, steken boven de glanzend witte laag uit. Ook dit is uniek. Grote velden zijn van een ononderbroken wit dat alle oneffenheden heeft gladgestreken.

De skihelling
Dreigend blauwzwarte wolken schijnen nog meer sneeuw te willen aanvoeren, maar zon en wind verdrijven ze opnieuw. Laag boven de horizon wordt de wolkenmassa voortgejaagd. Het is ver in de namiddag en de zon staat reeds laag. Er ligt een glans als van goud op het sneeuwdek. De aanwakkerende wind blaast fijne poedervan de bovenlaag. Het is ongeveer drie graden onder nul, maar door de felle wind lijkt het alsof het hard vriest. Koud is het... koud... De enkele wandelaars en langlaufers, die de mooiste uren van de dag hebben benut, zijn verdwenen. We volgen het geschoven Bord en bank buiten gebruik gesteld. pad bergafwaarts. Van de vele zijpaden, die in de zomer de wandelaars over de fraaie berghelling voeren, is niets meer te zien. We zijn alleen in een landschap dat, nu het zonlicht gaat doven en de wind fluitend door de onder de sneeuw buigende sparren blaast, bizar en onherbergzaam is. Maar ook van een wondere schoonheiden bekoring. Zo beleef je de winter op een manier die in eigen land vrijwel nooit mogelijk is. Aan het eind van het pad wordt het duidelijk waardoor er op de Kahler Asten geen skiërs zijn. Van de skilift en het gebouwtje ernaast is niet veel meer te zien. Ze zijn bedolven onderde sneeuw. Ver omlaag voert de verlaten skihelling. Het berglandpanorama strekt zich tot de einder uit. Wit met wat grillig groen. We proberen langs een niet-gebaand pad over de berghelling verder te gaan. De dikke losse sneeuwlaag maakt het onmogelijk. De steile helling is niet ongevaarlijk. Zonder ski's afdalen is te gewaagd. Een waarschuwingsbord maakt duidelijk dat dit met een slee evenmin verantwoord is. In het dal wordt het al schemerig. Als we terugwandelen, blaast de wind ons voort en is de kou draaglijk. De lucht in het oosten is strak als een spiegel en kopergeel. Dat belooft nog een poosje winter op de KahlerAsten. Want 841 meter hoogte zorgt ervoor dat er tot in maart nog hevige sneeuwval kan zijn. Een bezoek aan dit hoogste punt van het Sauerland is dan een aparte ervaring. Voor skiërs, als de skilift tenminste niet ondergesneeuwd is. Voor langlaufers die er hun glijtochten kunnen maken. Maar ook voor wandelaars. Wie erin de zomer is geweest, herkent dan het landschap niet meer. Want op de Kahler Asten valt de sneeuw zoals het in ons land nooit voorkomt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen