Zij die geloven haasten niet

Gelijk een landman, moe van 't ploegen, 

de neigend' avondschaduw groet, 

en zich verheugt in het genoegen 

dat hij naar 't huis der ruste spoedt, 

zo zal de mens, vermoeid van zorgen 

waaraan hij zijne krachten sleet 

verlangend uitzien naar de morgen 

die 't graf is van verdriet en leed.

Al is het einde ook verborgen 

voor 't oog dat door geen nevels ziet, 

God zal voor onze toekomst zorgen: 

zij die geloven, haasten niet. 

Geloofd zij God! Hij zal ons schenken 

een toekomst beter dan het graf; 

aan sterven onbevreesd te denken 

is ook een vrucht die 't kruis ons gaf.

Nooit kan 't geloof te veel verwachten, 

des Heilands woorden zijn gewis,

't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten, 

maar nooit een Vriend als Jezus is. 

Wat zou ooit Zijne macht beperken? 

't Heelal staat onder Zijn gebied! 

Wat Zijne liefde wil bewerken, 

ontzegt Hem Zijn vermogen niet.

Die hoop moet al ons leed verzachten. 

Komt reisgenoten, 't hoofd omhoog! 

Voor hen, die 't heil des Heeren wachten, 

zijn bergen vlak en zeeën droog. 

O zaligheid niet af te meten, 

o vreugd, die alle smart verbant! 

Daar is de vreemd'lingschap vergeten. 

En wij, wij zijn in 't Vaderland.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen