Paasrapport: een echte zeventjesman

Robert is laat, dus hang ik ondertussen nog snel even de was buiten. Aan een paar nonchalante tikjes op de lantaarnpaal hoor ik dat hij eraan komt. Vol trots slaat hij met z'n vuist op een bolle broekzak en zegt ter begroeting: „Ik heb winst, een heleboel!" „Dat is te zien zeg!", bewonder ik z'n uitpuilende zak. „Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Je bent toch zonder knikkers naar school gegaan?" Tot nu toe had hij totaal geen last van de knikkerkoorts, maar als ik hem zo eens bezig zie, weet ik dat dat verleden tijd is. Hij grijnst als een gewiekste zakenman en zegt tevreden: „Ik mocht er één lenen van Marijn en toen heb ik er nog meer gewonnen." Hij graait in z'n zakken en haalt er een deel van de buit uit. Hij legt uit wat het is. En dat is wel nodig, want in ieder geval wat knikkers betreft is er een generatiekloof. „Dit is een olie", wijst hij. „En dit is een katteoog en dat is een tienteller. En kijk eens: een vijfhonderd! En dit is ook een mooie he? Deze", vervolgt hij dan minachtend, hij wijst op een knikker uit mijn tijd, „is maar een eenteller. Die kan ik eigenlijk net zo goed weggooien. Die telt toch niet." „Waarom niet?", verdedig ik mijn vergane trots en glorie. Maar dat vindt-ie blijkbaar zo'n domme vraag dat ik niet eens een antwoord krijg. Hij schokschoudert een beetje meewarig: nou, 't is nu eenmaal zo...

Door z'n eerste grote knikkerwinst is z'n paasrapport een beetje in de verdrukking gekomen. Terwijl hij zich ontdoet van jas en schoenen deelt hij alvast één en ander mee: „Er staat een zes op en een zeven-één-twee (7V2 dus) en een tien!! En kijk eens hier mama", wijst hij dik tevreden als ik het rapport opensla. Hij priemt z'n vinger op het vakje "gedrag": „Kijk, ik praat niet meer zoveel!" Ik zie het. Alle kruisjes wat betreft gedrag, concentratie, netheid enz. staan keurig in het gelid onder het woord GOED. Een echte zeventjesman, constateer ik vluchtig, met een tien voor z'n psalm en voor lezen een zes met een minnetje, 't Is jammer dat z'n lezen nogal zwak is. Vooral als je ziet hoe hij thuis z'n best doet om het bij te spijkeren. Dan zou je hem als moeder alleen al voor de moeite een punt extra gunnen. Pas geleden heeft de juf hem aangeraden thuis wat meer te oefenen. Meestal doen we het samen, maar soms, als ik het eens vergeten ben of als het er nog niet van gekomen is, vind ik hem uit zichzelf studerend boven zijn boek. De eerste keer dat we samen oefenden met lezen ontdekte ik een vreemd misverstand. Hij dacht dat als een ander moest lezen, hij alleen maar met z'n vingers langs de regels moest schuiven. Dat deed hij dan ook fanatiek, maar helaas zonder zelf mee te lezen. Was het zijn beurt om te lezen, dan wist hij van geen kant waar men gebleven was.

Ik maakte er een spelletje van door langzaam voor te lezen en soms hier en daar een fout te lezen. Robert mocht hard FOUT! roepen als hij het ontdekte, en me verbeteren. Het werkte voortreffelijk en hij vond het bovendien nog leuk en gezellig ook, zo samen in het hoekje van de bank. Robert zelf is in ieder geval zonder meer in z'n nopjes met z'n rapport. Maar dat ligt niet zo zeer aan de cijfers. Voor hem telt nu nog vooral het feit dat hij ermee kan showen bij oma en opa en andere kennissen en dat die dan zo lief blijken te zijn om de portemonnee te trekken...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen