Sneeuwmanvrij

„Het is misschien brutaal om te vragen, maar mogen wij uw pad sneeuwvrij maken voor geld?” Blauwe ogen boven een felroze winterjas kijken me verwachtingsvol aan. „U bent toch reformatorisch? Het is voor het goede doel.”

Verward staar ik het dappere dametje en haar broertje aan. Ik hou juist van de sneeuw op dit pad. Maar wil niet meteen bekendstaan als “de gierige kinderhater van nummer 15”.

Een laatste keer werp ik een blik op de halve meter verse sneeuw die de gladde groene tegels van het pad in de voortuin bedekt. Bezoekjes van buurtkinderen horen erbij als je een burgerlijk leven wilt leiden, besef ik. Terwijl ik in de deuropening sta te mijmeren, vliegen de eerste hopen sneeuw ongenadig het stuikgewas in. Moet ik ze nog waarschuwen voor mijn zelfgerolde sneeuwman aan het begin van het pad? Natuurlijk niet. Juist kinderen zullen begrijpen hoe trots een mens kan zijn op gestapelde sneeuwballen. „Bel maar aan als jullie klaar zijn”, roep ik net voordat de deur in het slot valt.

Binnen volgt een crisisoverleg met de vrouw. Hebben we überhaupt contant geld in huis? Een snelle zoektocht levert drie briefjes op. Een van 5, een van 20 en een van 50 euro.

Vijftig is te veel, besluiten we al snel. Daar moest ik op die leeftijd tien volle zaterdagen voor werken. Maar 5 euro lijkt toch karig. Dat is maar één tiende van het geeltje. En de opbrengst is voor het goede doel. We kiezen na rijp beraad blijmoedig het blauwe briefje.

Enkele minuten later gaat de bel. „We zijn klaar.” Onwillekeurig schiet mijn blik naar het begin van het pad. Waar is mijn…? „Vooraan lagen twee hele grote brokken sneeuw”, raadt de jongste sneeuwruimer mijn gedachten. „Ik heb ze kapotgehakt en toen de stukken een voor een weggesjouwd”, zegt hij trots.

Simon Sneeuwman is niet meer. Ondertussen steekt het meisje haar hand uit om de beloning te incasseren. Verwonderd bekijkt ze het blauwe briefje. „Die hebben we nog niet”, lacht ze naar haar broertje. „Normaal gesproken krijgen we muntjes.” Mijn ‘inschattingsfout’ maak ik compleet als ik hen ieder een rol snoep in de hand druk. Voor hun onbaatzuchtige houding. „Vrijdag komt er een sneeuwstorm”, verzekert het meisje me verheugd. „Dan komen we weer!”

Arien

ARIEN VAN GINKEL
JOURNALIST BIJ HET REFORMATORISCH DAGBLAD

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen