Ds. R. Kok schreefeer!

Ds. R. Kok schreefeer! 'In Memoriam' in het kerkehjke Jaarboek van 1972-

Op de leeftijd van 73 jaar is ds. M.S. Roos uit ons midden weggenomen om altijd bij de Heere te zijn. Vanuit de verte was dat in het begin van 1971 al te bemerken. Daar was in zijn hart een verlangen ontbonden te mogen worden. En dat maakte hem langzamerhand los van zijn gemeente die aan zijn zorg was toevertrouwd.

Zonder Ds. Roos daarin ook maar enigermate te ontmoedigen, zocht ik hem van die gedachte af te brengen door hem te wijzen op zijn taak en plaats in de gemeente die hij liefhad. Het komt wel meer voor dat men, als men lichamelijk niet meer in staat is te doen hetgeen in de gemeente gedaan moet worden, het verlangen om te mogen ingaan de overhand verki-ijgt, en dat men toch weer beter wordt.

Maar het was hem niet uit zijn hoofd te praten. In zijn hart lag 't vast dat de Heere hem zou opnemen in Zijn heerlijkheid. Door genade was broeder Roos, evenals al Gods kinderen hier op aarde, gast en vreemdeling, daar hij ook door het geloof de stad mocht zoeken die fundamenten heeft. En daar zal geen inwoner meer zeggen: 'Ik ben ziek, want het volk dat daarin woont, zal vergeving van ongerechtigheid hebben.' Met een innerlijke verbondenheid denken we nog gedurig terug aan de hartelijkheid van de familie Roos, die wij vanaf 1909 steeds meer in 't geestelijke leven mochten leren kennen. Heel veel werd in de ouderlijke woning van Ds. Roos gesproken van de Heere en Zijn wonderlijke wegen. Vader Roos wist met ernst en liefde de dienst des Heeren bij oud en jong aan te prijzen. Hij wees op de noodzakelijkheid van het komen tot de onberouwelijke keus door hartvernieuwende genade. Onderwijl was moeder Roos vervuld met dienende liefde. (...)

In 1971 werd Ds. Roos opgenomen in het ziekenhuis te Zwolle. Dat vervtJde aller hart met zorg en droefheid, want de berichten werden steeds ongunstiger. Hier kwam Ds. Roos te liggen voor de poorten der eeuwigheid. Vanwege de ernst der ziekte werd dit heel goed aangevoeld. Als vanzelf zag men verlangend uit iets te mogen horen over de wijze waarop hij de ziekte verwerkte. Heeft de patiënt nog enige hoop op beterschap of mag hij delen in een blij vooruitzicht? Maar hierin werd men teleurgesteld omdat hij niet mocht spreken. Op verzoek van de familie Roos hun vader te willen bezoeken in het ziekenhuis te Zwolle, ben ik terstond daarheen gereisd; zijn lichamelijke situatie liet het toe hem een bezoek te brengen.

Gekomen in het ziekenhuis werd het me eerst door de dokter in de ontvangkamer, daarna door een broeder op de gang en toen nog eens door een zuster bij de deur van de kamer, op het hart gebonden dat de patiënt niet mocht spreken.

Er mocht niets gevraagd worden, zodat te spreken van de Heere ons geboden werd. Dat viel ons door Zijn genade niet moeilijk. Als vanzelf sprak ik van de grote zaligheid die is in het kennen van de Heere in Zijn opzoekende en trekkende liefde, om te komen tot de omhelzing van Christus en Zijn enige en algenoegzame offerande. Welgelukzalig is het volk dat die klanken kent vanuit Zijn mond en op Hem mag vertrouwen.

En zie, daar ging zijn hand omhoog en wees hij naar boven. Van de Heere was zijn verwachting. Hierdoorwerd mijn mond des te meer geopend om van de Heere te spreken om hem te vertroosten. Daarop begonnen zijn ogen te glanzen van tranen in een zoete verwondering, met een lach van innige vreugde op zijn gezicht. Met de liefde en vrede des Heeren in zijn hart lag broeder Roos voor de poorten der eeuwigheid. Biddend mochten we hem op-en overdragen aan de Heere. Een dag daarna is onze gehefde broeder Roos door de Heere opgenomen in de eeuwige heerlijkheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen