II. De Heilige Schrift, de Bron der Openbaring Gods.

De goedertierene God legde ons Zijne Openbaring, levend en krachtig (Hebr. 4: 12), in de Schrift neder, die, omdat geen boek met haar kan vergeleken worden, gewoonlijk het Boek der boeken of Bijbel genoemd wordt.
De Bijbel heet „Gods Woord", omdat die niet slechts Gods Woord bevat, maar zelf Gods Woord is, door Gods Geest ingegeven, van Genesis 1 : 1 tot Openbaring 22 : 21, waaraan wij niets toedoen en waarvan wij niets afdoen mogen. (Openb. 22: 18, 19.)
Heilig heet deze Schrift, omdat alles, wat alledaagsch is en gemeen, is buitengesloten, en alléén Gods Woord, alsmede de den raad Gods dienende gebeurtenissen daarin opgeteekend zijn.
De Heilige Schrift toont ons God in Zijne ware en volkomene gedaante, daarom kunnen wij haar eenen spiegel Gods noemen; desgelijks teekent zij ons ook den mensch, zooals hij is, en is dus evenzeer een spiegel des menschen.
De geheele Heilige Schrift splitst zich in twee deelen. Het eerste deel bevat 39 boeken, in de Hebreeuwsche taal geschreven vóór de geboorte van den Heere Jesus Christus, en heet gewoonlijk „Mozes en de Profeten" of „het Oude Testament."
Het andere deel bevat 27 Boeken, in de Grieksche taal geschreven na de geboorte van den Heere Jesus Christus, en heet gewoonlijk „de Evangelisten en Apostelen" of „het Nieuwe Testament".
Het Oude Testament (de beloftenis) wijst in al zijne instellingen en woorden op Christus, den beloofden Messias; het Nieuwe Testament (de vervulling) betuigt ons de vervulling van alle profetieën en voorspellingen van den eeniggeboren Zoon van God, Jesus Christus, onzen van eeuwigheid af beloofden Middelaar en Verlosser.
De verhouding, waarin het Oude en het Nieuwe Testament tot elkander staan , wordt door de woorden van den kerkvader Augustinus zoo schoon gekenschetst: Novum Testamentum in vetere latet,, vetus e novo patet. (Het Nieuwe Testament ligt in het Oude verborgen; het Oude Testament ontsluit zich door het Nieuwe.)
De Heilige Schrift is geschreven in talen, die nu niet meer gebruikt worden, maar evenals de Heere Christus in de eerste tijden Zijne Apostelen bekwaam maakte, het Evangelie aan alle volken, een iegelijk in zijne eigene taal, te verkondigen (Handel. 2.), zoo verwekte Hij in de Christelijke Kerk godvruchtige mannen, die de Heilige Schrift uit de Hebreeuwsche en Grieksche taal getrouwelijk vertaalden, en zoo aan het Christelijke volk de ware meening van Gods Geest in hunne moedertaal vertolkten. De eerste Nederlandsche Bijbel, Ouden Nieuw-Testament, zag het licht 1526 bij van Liesveldt te Antwerpen; eene betere is die van het jaar 1562, de zoogenaamde Deux-Aes-Bijbel; de beste vertaling is de zoogenaamde Staten-overzetting van het jaar 1637. 1)
Bij de Heilige Schrift vindt men dikwijls de Apocriefe Boeken des Ouden, zoowel als des Nieuwen (Yerbonds) Testaments, die echter niet Kanoniek [Kanon wil zeggen: regel des geloofs.] zijn, noch tot den Bijbel behooren. In de Apocriefe Boeken vindt men wel menige nuttige onderwijzing, maar ook vele dwalingen, omdat het schriften zijn uit den lateren tijd, toen God reeds opgehouden had te spreken door de Profeten en do Apostelen.
De Apocriefe Boeken zijn niet door den Heiligen Geest ingegeven, en getuigen niet van den Heere Christus; de Roomsche Kerk daarentegen bewijst vele harer dwalingen uit de Apocriefe Boeken. In de Apocriefen zijn menschelijke leeringen, u i t Gods Woord genomen, maar zij zijn niet Gods Woord
Het betaamt elkeen, die den weg des heils vinden wil, en Christus als zijnen God en Verlosser wil leeren kennen, de Heilige Schrift te lezen en te onderzoeken: Onderzoekt de Schriften, want gij meent in dezelve het eeuwige leven te hebben, en die zijn het, die van Hij getuigen (Joh. 5 : 39). Luk. 16 : 29—32; 1 Cor. 15 : 3, 4.
Daarom dwaalt de Roomsche Kerk, als zij aan het ongeletterde volk het lezen van den Bijbel verbiedt, ondanks het duidelijke Apostolische bevel: Col. 3 : 16; Filip. 1 : 1 ; Col. 4 : 16 — en Psalm 1.
De Heilige Schrift is op zichzelf volkomen en volmaakt, en behoeft geene verbetering noch toevoeging: De Wet des Heeren is volmaakt, bekeerende de ziel, de Getuigenis des Heeren is gewis, den slechten wijsheid gevende (Ps. 19: 8). Alles wat wij tot onze zaligheid te weten en te gelooven hebben, vinden wij in haar duidelijk geopenbaard. 2 Petr. 1 : 3; 1 Joh. 2: 26, 27; derhalve erkennen wij de leer des Ouden en des Nieuwen Testaments als de ware en volkomene heilsleer, als de eenige regel des geloofs en des levens. I)e zoogenaamde traditie of mondelinge overlevering is eene dwaling, die Gods Woord en Geest wederstreeft en slechts daartoe werd bedacht, om in de Kerk datgene te kunnen invoeren, wat God niet bevolen of niet uitdrukkelijk verboden heeft. Van alle traditie zegt reeds de Profeet Jesaja (8: 19, 20); „Zal niet een volk zijnen God vragen ? Zal men voor de levenden de dooden vragen? Tot de Wet en tot de Getuigenis! Zoo zij niet spreken naar dit woord, het zal zijn, dat zij geen' dageraad zullen hebben."

(Wordt vervolgd.)

1) Wij hopen in dit Blad weldra een opstel over dit onderwerp te plaatsen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen