Aanteekening op Ev. Mark. 8 : 34.

En tot Zich geroepen hebbende de schare met Zijne discipelen, zeide Hij tot hen: Zoo wie achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op, en volge Mij. —
Vat de woorden des Heeren „die verloochene zichzelven" niet op in den geest der monniken, of zooals de mystieken het gedaan hebben. Bij vergelijking ziet gij de meening daarvan uit de volgende woorden: „Want wie zich Mijns en Mijner woorden zal geschaamd hebben in dit overspelig en zondig geslacht, dien zal Zich de Zoon des menschen ook schamen, wanneer Hij zal komen in de heerlijkheid Zijns Vaders, met de heilige engelen." Dat geslacht was een vroom geslacht dat veel van verkiezing en genade sprak, maar als door werken behoudenis zocht, en daarom een leven, waarin zij geheel recht voor God konden gesteld zijn, het leven Christi, de rechtvaardigmaking des levens venvierp. Het was o v e r s p e l i g , omdat het deed gelijk eene vrouw, die zich met anderen afgeeft, en zich bij haren man voordoet, alsof zij alles voor hem was. Zoo beweerde dat volk alles alleen voor den Ileere te zijn, en ïntusschen deed het wat het wilde, onder voorwendsel van een arm zondaar te zijn, van zwakheid, en van zulk een groot geloof niet te hebben. Het deed alsof het zeer voor de Wet was, en door allerlei drogredenen zette het onder de hand de Wet ter zijde, waar geloof, onderwerping aan Gods Woord aanwezig moest zijn, al scheen het ook, dat alle menschelijk uitzicht daarbij verdween. Boos of z o n d i g was het, wijl het zich in zulk een stand allerlei moeite en verdriet op den hals haalde, waar het vrij had kunnen ademen en alles goeds hebben. — IIet k r u i s , waarvan de Heere hier spreekt, was de smaad, de schande, die men van zulk een volk bij de handhaving van het Evangelie of bij de volharding in de goede belijdenis te wachten had. Toen hier de Spaansche bloedraad heersclite, zou ik dit „die neme zijn kruis op'* ingoed Hollandsch aldus vertaald hebben : „die zette zijne kettermuts op", en zoo mag het wel altijd verklaard worden; jammer genoeg tegenover dezulken, van wie men recht had betere dingen te verwachten. — Maar nu dit z i c h z e i ven v e r l o o c h e n e n, wat is het anders, dan zich geheel prijs te geven met al zijn uitzichten, verstand-hebben, goed-mensch-zijn, vroom zijn, geacht zijn en er rustig voor uit te komen: zoo sta ik bij God, en zoo is het ook voor u, o mensch, wie gij zijt; en alzoo op Gods bestellingen en bij de bevelen Zijns heils te blijven staan, hoe ellendig, hoe zwak, hoe bevreesd en bevende ook in ziclizelven, inmiddels aldoor zijne toevlucht nemende, in al het bang- en versaagd-zijn, tot den levenden God en onzichtbaren Koning des hemels en der aarde, tot den eenigen Ontfermer en Belooner in het openbaar, welk een tegenstand men ook van buiten of van binnen moge ondervinden. Dat wij er ons doorslaan met Gods gebod, hetwelk is leven, vrede en alle genoegzaamheid tot alles, al is er bij ons kracht noch macht, bevoegdheid noch geschiktheid. Dat is zelfverloochening.
Zoo geeft iemand ziclizelven er aan, houdt zich voor niets, en kent alleen het Woord van Hem, die den hemel en de aarde gemaakt heeft, in Wien alleen ook al zijn heil, zijne eer en hulpe is.
(H. F. KOHLBRÜGGE, Opleiding tot recht verstand der Schrift, p. 69).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen