Opuscula theologica selecta - pagina 500

EIRENTCI ?AKS

476

II.

Dei Patris in Christo adoptati per gratiam. Verumtamen inter illam fraternitatem naturae & hanc fraternitatem gratiae, media quaedam est fraternitas, quidam quasi transitus a natura ad gratiam transmeantium virtute vocantis Dei. Fratres igitur secundum carnem & speciem natura facit Fratres secundum spiritum facit gratia internae vocationis, quae singularis est in Christo: Fratres vero communes secundum participationem aliquam gratiae facit externa vocatio, quae communis est mundo & Ecclesiae, vt omnes k mundo ad Ecclesiam transeuntes cum Christo in ea coalescant. Sed quia dc hac ratione fraternitatis nostrae, sanctisque eius officiis, in Canticum praecedens diximus, nohimus hic longiores esse: mod6 hoc singuli olDseruent Prophetae verbis proprie hic de illa fraternitate intima in Christo agi, quae vt summa est, ita etiam Nam qui frater est hac fraternitate alia illa iustae fraternitatis genera conplectitur. nobiscum in Christo, idem & natura, at externa vocatione fraterest, quandoquidem a natura per vocationem externam ad intimam illam & fraternam coniunctionem, euocatur, perduciturque. Huius accessio non est illarum (f. 746) interitus, sed magis perfectio: quemadmodum vnitati si duo adieceris, non tollitur, sed augetur vnitas; nec flammula exstinguitur si flammam admoueris. Quod si fratema coniunctio ex natura tantis viribus est, vt nuUa voluntate hominum dissolui possit, quin semper fratres iure necessitudinis (quod ne tyranni quidem ius :

perfringendi habent, vt sese Dionysius Siculus agnoscebat, leges a se latas, posse; a natura, non posse effringere) coniuncti inter se teneantur; si fraternitas ex consociatione humanarum vocationum etiam homines inter se obstrictos tenet, quemadmodum prisci illi & prudentes Romani inter caeteros diligentissime obseruabant, vt scripta illorum & historiae docent certe illam fraternitatem , quae non ex naturae, aut humano iure est, sed ex diuino instituto, & instituto gratiae; eam (inquam) longe grauioris momenti ad obstringendos inter se homines dicamus necesse est. Quapropter :

satis mirari

hoc

non possum eorum hominum

ius necessitudinis,

Deo

siue

audaciam,

siue

dementiam, quitantum

&

mediis plan^ diuinis constitutum, fratres non esse iudicent; aut etiam, si forte in com-

aiictore, diuina virtute,

tam parui faciunt, vt alios sibi muni nouerint nos aUos aliis fratres esse, tamen cum ad singularia venitur, siue in particulari (vt loquuntur) hunc illum hominem haec , illam Ecclesiam nihil secum ,

;

habere coniunctionis & fraternitatis existimant. Si a natura esset coniunctio, natura euinceret non esse penes ipsos, vt ius naturae perimant arbitratu suo: Si ex humano instituto esset, testaretur ipsorum conscientia ius illud communionis non posse dissui, nisi per eos quorum auctoritate conciliatum est. Nam vulgatam est iUud dictum, Quibus modis conficitur obUgatio, iisdem toUi. lam ver6, Deus bone, quid audio ? naturae obUgationem homo non perimit humanam quoque necessitudinem abolere priuato aut singulari facto suo vnus homo non potest & necessitudo , quam diuinum institutum gratiae conciUauit , voluntate hominis dissoluatur ? O insaniam miserabilem qua se abripi quicunque sinit, iam prius se Dep & Christo eripuerit, qUcim alterum eripiat cogitatione necesse est. Nam quis odit suam ipsius carnem: quod membrum dat operam truncando corpori suo ? lam non est de corpore Christi , qui praesecare cogitat membrum Christi. Et tameii hic morbus est (vt ita dicam) epidemicus aetatis nostrae in qua cognoscendis , Ubrandis iudicandis , damnandis , & explodendis fratrum nostrorum factis , & ipsis proterue exauctorandis, sumus plerique omnes audacissimi: Neque dubitamus homines , Ecclesias, regiones totas & potestates a Deo institutas, quasi pro imperio maledictis & anathematis incessere, quamuis Christum sapiant, quia nobiscum non sapiunt per omnia. Manet, mi frater, manet nostra coniunctio: sed tua est (cuius me miseret) aUenatio. Si te aUenare a me voles, non potes quin prius aUenes a Christo, in quo fratres sumus; ego nec volo, necpossum; quia fratrem me :

:

:

,

sibi

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen