Opuscula theologica selecta - pagina 109

DEVERATHEOLOGIA.

89

editur ab eo qui sermonem habet, & ab eo qui audit Corporalis ver6, quamuis a spiritu, vt suo principali agente, profluens, non nisi corporaliter habetur & comprehenditur; vt per instrumentum corporis, ac velut infundibulum, in secessus & penetralia spiritus deriuetur. Vtrumque hunc modum sanctissim^ occupauit Deus, cum coelestem hanc sapienliam supernd visum est in genus humanum defundere. Nam multifariam atque multoties alloquutus est Patres per Spiritum, per spectra, per instrumenta aha quim plurima, & per prophetas suos: Deinde verd his temporibus per Fihum suum exhibuit & communicauit plenitudinem illius sapientiae, quae postmodiim fide certissima monumentis literarum per Apostolos & Euangehstas fuit consignata. Sed de his suo tempore dicturi sumus, iuuante Domino.

sermo non

nisi

spiritualiter

percipitur spiritualiter

:

CAPVT De

Fi?ie

XVI.

Theologiae nostrae.

nostrae raateria, forma, & efficiente caussa protuhmus, ad institutum nostrum videntur pertinere. De fine autem proptere^^ consulto in hunc locum quaestionem reiecimus, quod commodissimum hac via transitum ad alterum Theologiae modum, quae secundum quid appellatur vulgo, fore putauimus. Nam cum earum rerum , quae ad certum finem ordinatae sunt , natura ea sit vt quo maiorem cum fine proportionem habent & analogiam, eo maiore virtute & dignitate sint ; profecto Theologiam hanc nostram absolute dictam omni sapientiae atque scientiae anteponamus necesse est, quia beneficio diuinae gratiae perfectissimam habet cum fine suo conuenientiam totamque disciphnam suam ad finem diuinum ordinat perfectissime. Non ita quidem, vt totam perfectionem diuinam diuinae sapientiae secundum modum conditionemque ipsius exphcet; sed potius contemperatam quodammodo rationem cum tenui conditione nostra exponat secundum veritatem, quantum eius veritatis sapientiaeque nobis hic expedit reuelari ad gloriam Dei & electorum bonum, prout capite 12. ant^ statuimus. De Fine igitur quae sunt opus paucis concludemus, (f. 1413.) certisque axiomatis; vt tandem faciamus finem huic argumento. Primum axioma est huiusmodi, Thes. xxxi. Finis diiplex est Theologiae: nam vnus remotiis est vcl summus ; Alter vero propinquus (Sr' secundarius ab eo , ac suhordinatus {vt loquuntur) ei. Hunc ordinem finium distinguendorum natura docet euidentissimd. Nam in rebus omnibus actionibusque tam naturae quam voluntatis, id semper obtinet, vt ad finem ahquem contendatur quem natura vnum constanter proponit sibi, Voluntas ehgit mutabihter. Ac earum quidem rerum quae aguntur naturae instinctu solum sine voluntatis motu, ratio est eiusmodi vt ipsae a fine, quem natura instituit, nunquam aberrent aut abahenentur per se quae autem praeter instinctum naturae suae aguntur appetitus & voluntatis motu , eae ad fines complures pro ratione principiorum, quibus aguntur, solent contendere. Ita fit, vt ex natura finem naturalem ex voluntate yero singulae vokmtarium , siue consultum, siue inconsultum persequantur Consultum iusta ordinatione consentientis naturae atque voluntatis Inconsultum ver6, iniusta

Hactenvs de Theologiae

quae

,

,

,

:

:

:

;

:

perturbatione accidente. Hic autem, quia de

fine

Theologiae nostrae 12

citra

rationem subiecti instituimus dicere

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen