Laatste woord tot de conscientie van de leden der synode door de vervolgde leden van den kerkeraad van Amsterdam. - pagina 11

we

dat

als

man

tegen

in

man

wezen, zoo Gij

(J

moogt

Gij

niet voorbijzien,

van twee elkander uitsluitende levens-

dragers

slechts

beginselen

beschouwen.

verband

oorzakelijk

dit

God zou

het

hoe de beslissing,

die-

overstaan; en schuld voor het

uit

oog

verloort,

tegen óns wordt genomen, tevens een principieele beslissing

tegen

onder

wat

al

met ons gestreden

strijd

Zoo treden nog

houden het „algemeen ongetwijfeld

Nog

kennen ook

steeds

Nog

Nog

God zal

zijn

Nog

oorzake

ter

te zijn,

van

deze

geheel verdoemelijk staan,

en daarom

onbekwaam

met

gemeenschappelijke zonde, en dat er eens een oordeel

nog midden

iegelijk, die,

tot

kwaad geneigd van nature.

in

dezen dood liggende,

heengaan naar die buitenste duisternisse, waar weening

en knersing der tanden. altijd

niets

ook

leeft

voor onze vaderen

noch

God dan

nederige eerbiedenisse door

steeds geldt het ons als ontzettende waarheid, dat wij

komt, waaruit een stierf,

nog met hen

belijden wij van onszelven en van al onze naasten,

steeds

zondaren,

voor

die

als

Christelijk geloove."

eenig geestelijk goed, ja geestelijk tot alle

dat

harte te belijden, wat

der Verbonden.

zonden ontvangen en geboren

alle

lof,

zij

Vader, Zoon en Heilige Geest, éénig en

als

God

drieeenig God, den

God

door genade, geen anderen

wij,

Wezen, dat met

dat eeuwige en volzalige

ons wordt aangebeden

zal

Synode, om,

onze vaderen voor eeuwen beleden, en

eens

in

als

eeuw van heeler

negentiende

deze

in

heeft.

dan tegenover U,

wij

zijn zal

banier nu deze vijftig jaren gelijken

gelijke

uit

redden

als

hun

ziel

de onwrikbare overtuiging, die

cor ecclesiae , het „hart hunner Kerke", gold,

dood en

dezen kan,

onze

in

niets

van deze eeuwige

dan loutere genade, voor een

straffe

redt

iegelijk, die be-

keerd wordt, persoonlijk door Gods vrijmachtige Verkiezing beschikt.

Nog immer God gestelde baren

God

bleef het onze vreugdevolle betuiging, dat het van

middel

Middelaar en mensch

ligt,

in

deze genade eeniglijk in onzen dierook ons nog, evenals onzen vaderen, is

voor die

de éénheid van

zijn

heiligen

persoon; die ont*

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen