Contra-memorie in zake het Amsterdamsch conflict - pagina 9

;

§

1.

MEMOKIE VAN SUGGESTIE.

van het Grootboek af* te sclirijveii (blz. 22); van een „opzweepen door onware en hatelijke beschouwingen'" (blz. 23); van een zich onderwerpen „in schijn" (blz. 26); van een „opzettelijk maken van oproer en vliegen als wilden" (blz. 26); en eindelijk van een zonder zweem van bewijs slechts als mogelijk gesteld „verduisteren van stukkeu'' (blz. 26). En dit alles wordt aldus gebracht niet enkel ten laste van de 75 beschuldigden, maar van allerlei leden van den Kerkeraad, die óf reeds ten grave daalden, óf naar elders vertrokken, óf reeds lang den Kerkeraad verlieten, voor zooverre zij sinds 1870 door hun advies of door hun stem, naar het oordeel des Classicalen Bestuurs, een door dat Bestuur ondersteld plan in de hand hebben gewerkt; ten laste van Bedienaren des Woords, Ouderlingen, Armverzorgers, Kerkvoogden en Gemachtigden ten laste evenzeer van Gereformeerden als van Irenischen en Modernen ja, gelijk in de verdere paragrafen van deze Conira- Memorie blijken zal, ten slotte zelfs evenzeer van de „voorloopig Geschorsten", als van vele leden van het Classicaal Bestuur, dat bedoeld stuk opzond. En toch, hoezeer het nauwelijks d?nkbaar is, dat reeds dit stuk als „Acte van beschuldiging" zou bedoeld zijn, is er tweeërlei omstandigheid, die allicht tot een andere opvatting nopen zou. A^ooreerst de verklaring van het Classicaal Bestuur op blz. 26: „Ofschoon wij alle redenen hebben om te gelooven, dat er onder de geschorsten zijn, die niet met helder besef en dnidelijke wetenschap van de strekking der bedoelde besluiten, voor hunne overweging en aanneming gestemd hebben, zoo achten wij ons toch niet bevoegd, om eene classificatie van meer of minder schuldigen te maken." En ten andere de uitnoodiging van de Algemeene Synode aan de Geschorsten om „haar schriftelijk mede te deelen, wat zij meenen naar aanleiding daarvan te hunner verantwoording te moeten in het midden brengen ^). Gedoogt intusschen ook de laatste uitdrukking nog de onderstelling, dat in afwachting van de eigenlijke Acte van beschuldiging, reeds hiermee aan de Geschorsten de gelegenheid wordt geboden, om <iók over den geschiedkundigen achtergrond van het gerezen geding hun meening te zeggen, dan gaat men veiliger met ook in deze woorden niets anders te lezen, dan de zucht van de Algemeene Synode om door hooren en wederhooren tot een zooveel mogelijk juist en onpartijdig inzicht te geraken geld

;

der kerkgebouwen voor hunnen dienst gesloten zouden viuden, of anderen hunne plaats gesteld? En vooral, zoo een tegen-Kerkeraad door hen in geformeerd werd, zouden zij en alle leden daarvan, ondervinden, dat de Commissie, met de grootst mogelijke maclit bekleed, geene godsdienstoefeningen van hen in de kerkgebouwen duldde; ja, die Commissie scheen ook te moeten uitmaken, of zij al dan niet een tegen-Kerkeraad formeerden. Zich zelven ontslaande van alle gezag, was het duidelijk de toeleg, om die

allen

voor de aangematigde, opgeworpen macht niet konden noodig en nuttig gekeurd, vroeger of later eenvoudig uit te alles, waarop zij naar het bestaande Kerkrecht aanspraak

zich

buigen,

des

sluiten

van

hadden."* 1)

Missive van 12 Februari 1886.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen