E voto Dordraceno - pagina 414

414 spreken.

een

En

hem

ge op

als

Deze

nog

de natuur. Als ge door

om

sympathie

en

toont,

kan nooit

uw

gezegd, dat hierin een sprake van

geheele moderne

de

aan iemand door de manier, waarop

belangstelling

overdrachtelijk

bezigt niettemin, altoos

wijs

allerlei

uw

behandelt,

dan

anders

maar

in

aangezicht brengt, hebt ge juist zonder spreken zijn conscientie

zijn

ligt.

God

en toch zóó doet

;

van uw oog iemands zonde ontdekt en een blos van schaamte

blik

geraakt.

ge

III.

ge iemand een prachtig boek met platen laat zien, noemt

Als

ge dat geen „spreken"

op

XXV. HOOFDSTUK

ZOND.

hart

voorstelling loochent dus het spreken Gods, zich aan de traditie der kerk aan te sluiten,

overdrachtelijke uitdrukking, dat in dit alles

eetï

Woord

Gods openbaar wordt.

En

evenzoo

met den Ethischen dwaalleeraar,

het

staat

die vooreerst

ook het moderne register opentrekt en van een sprake Gods in de natuur,

de

en

conscientie

eigen register

de

heeft. Dit

bij

maar

gewaagt,

historie

tweede register

er

dan nog een tweede

door de Ethischen aan de

is

Mystieken ontleend. Gelijk ge weet, legt elke mystieke er nadruk op, dat van Gods

er ook een spreken

diepste

die

bodem van ons menschelijk

waarin nog geen bewust besef doordrong, maar waaruit de eerste

leven,

bewegingen

we

dat

menschelijke gemoed. Onder

zijde is in het

„gemoed" wordt dan verstaan

en

trillingen

metterdaad

in

van ons innerlijk leven opstijgen. Het

deze

gewaarwordingen ontvangen

nu,

ons gemoed aandoeningen en

van

diepte

feit

die rechtstreeks uit de heilige tegenwoordigheid

van den Heere onzen God voortvloeien, erkent

van God. In zoo

elk kind

dus bestaat er tusschen den Ethische en den Gereformeerde geen

verre

verschil.

Die aandoeningen grijpen plaats. De tegenwoordigheid des Heeren

Heeren

ontroert

lieflijke

wijze,

ons

gemoedsleven tegen

Maar, en

nu

dit

aandoeningen

soms

innerlijk op geweldige, en

en wie er ooit aan dacht te is

van het

staan, zou zijn eigen ziel doen verarmen.

het punt, waarop

we

uit elkaar gaan, deze

gemoeds-

óns met de profeten en apostelen geheel op dezelfde

zijn

kunnen dus

wijze gemeen, en

om

dan weer op zeer

deze heilige mystiek

nooit,

karakter der „ingeving" bepalen.

naar luid onzer belijdenis, het eigenlijk

Nu

van tweeën één

:

de „ingeving" die

de profeten en apostelen ontvingen, was hun èf met ons gemeen, öf aan

hen

alleen

Waren

eigen.

ze

hun met ons gemeen, dan

ook aan hun woord geen hoogere waardij

toe,

dan

later

natuurlijk

een Augustinus, een Luther, een Calvijn, een Schleiermacher.

geen Bijbel, die zijn.

Of wel,

het

woord van

die

zij

is

als

zoodanig van

alle

komt

aan het woord van

Dan

is er

dus

andere geschriften kan onderscheiden

hun woord gezaghebbend op geheel andere

wijze

dan

een Augustinus of Chrysostomus, dan moet de ingeving

ontvingen, ook geheel onderscheiden zijn geweest van de mystieke

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen