De leer der Verbonden - pagina 204

!

194

nu ook duizendwerf de verplichting op, om hem als zoodanig (zoolang het tegendeel niet wettig bleek) te laten doorgaan, toch geeft het hem zelf, persoonlijk, geen enkelen, geen den minsten grond van vertrouwen. Elk steunen op het uitwendig verkeeren onder het Verbond is erger dan een duivelsoorkussen. Het zegt niets, dan dat ge meerder genade of zwaarder oordeel tegengaat. Niet om er dan maar van onder weg te loopen, denkende: „Dan het zekere voor het onzekere! Aan de kans op een zwaarder oordeel waag ik mij niet!" ai^tderen

.

.

.

want dat staat niet aan u. Ge zijt mensch. God is God, en Hij, die over u te beschikken heeft, heeft het nu eenmaal zoo beschikt, dat ge naar den maatstaf van dat hoogere Verbond óf aan een meerder goed of aan een meerder kwaad vervallen zoudt. Voor u zal het wel zijn, niets dan de scherpe prikkel en er diep ingaande spoorslag, om te dieper in de ziel dat meerder kwaad te vreezen en te vuriger te dorsten naar dat meerder goed Zoodoende is het Verbond op zichzelf, ook uitwendig genomen, reeds een heerlijke, krachtige prediking; mits het den volke niet valschelijk worde voorgesteld, en men niet het uitwendig bondgenootNeen,

schap tot

hem

brenge, als rechtstitel op de zaligheid.

even, en niet minder beslist, hebt ge op uw hoede te zijn tegen het insluipen der tegenovergestelde dwaling, die er u toe verleiden kon, om „Gods echte bondelingen" als kring uit den kring te willen uitschiften. Het feit als feit is waar, er is een kring in den kring, er

Maar

kaf en koren. De „echte bondelingen" zijn slechts een deel van de schare der uitwendige bondgenooten. Dat feit te erkennen is geen dwaling. Integendeel dat kan niet genoeg herinnerd. Maar wee u, als ge u nu aan woudt matigen, om die „echte" van de „schijnbare" bondgenooten te onderscheiden, om daarna het Verbond alleen in die „echte" te gaan zoeken. Dan toch verwart ge verbond en verkiezing. Dan ziet ge voorbij, dat men niet eerst leven krijgt, om nu daarna, is

men leven ging, als bondgenoot te worden aangenomen, maar omgekeerd het leven een gift is die u uit de schatten van het Verbond toekomt. Voorbij, dat uw pasgeboren, ja uw ongeboren kinwijl

dat

indien ze leven gaan, nu reeds in het Verbond verkeeren, al verstaan of begrijpen ze er nog niets van. Voorbij, dat bij het overspringen der geslachten het Verbond de uitspruiting zijner takken nochtans onzichtbaar door laat loopen. Voorbij, in één woord, dat het leven niet in het Verbond, maar het Verbond in het leven brengt. Wel, dit spreekt vanzelf, is er voor de kinderen Gods ook een „ingezet worden in het Verbond"; en mis gaat een iegelijk, die deze deren,

zielsgebeurtenis loochenen wil; ook al doorleeft de een ze klaarder dan de ander; zoodat niemand in dezen den ander ten

innerlijke veel

wet of maatstaf mag zijn. Bij deze breed verhandelde quaestie is het de vraag niet, of elk kind van God helder en precies al de stadiën die hij doorgaat weet te onderscheiden. De één reist van Keulen naar

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen