En met twee vloog hij.

Bij het vervullen van onze levenstaak wijst de Heiland ons naar de engelen in den hemel, wanneer Hij in het allervolmaaktst gebed bij de derde bede doet vragen: „Uw wil geschiede, gelijk in den hemel, alzoo ook op de aarde". Naar de schoone verklaring van onzen catechismus wordt in deze bede afgesmeekt, dat wij en alle menschen onzen eigen wil verzaken en des Heeren wil, die alleen goed is, zonder eenig tegenspreken gehoorzaam zijn, opdat alzoo een iegelijk zijn ambt en zijn beroeping zoo gewilliglijk en getrouwelijk moge bedienen als de engelen in den hemel doen.

Als de engelen in de hemelen, — zoo gewilliglijk en getrouwelijk tot in de tittels en jota's.

Wat het aardsche leven kon en moest zijn wordt duidelijk door een blik op de hemelbewoners, naar wie het Onze Vader verwijst.

De Schrift is o«/errijk aan gegevens omtrent de engelen in den hemel. Deze engelen worden naar den aard van hun bediening met verschillende namen genoemd. Daar zijn Cherubijnen, die als wachters voor de heiligheid des Heeren hebben te waken ; daar zijn Tronen, Machten of Heerschappijen, altegader namen in overeenstemming met de beteekenis van den arbeid, welken zij hebben te verrichten. Daar zijn ook de Serafijnen, die als de gevleugelde boodschappers des Allerhoogsten optreden. Deswege zouden wij verwachten, dat Jesaïa, wien een blik in die engelenwereld geschonken werd, deze Serafijnen zou voorstellen met twee uitgeslagen vleugelen om zich daarmee te reppen, waartoe 's Heeren wenken hen roepen.

Onze tekst zegt dit anders. Elk der Serafijnen heeft zes vleugels. Met twee bedekt een iegelijk zijn aangezicht. Dat is de houding van den diepsten eerbied en het heilig ontzag. Met twee bedekt ieder de voeten. De rappe vleugels hangen als machteloos omlaag. Dat is de houding van den ootmoed, de zwijgende belijdenis van eigen onwaardigheid, zooals een verootmoedigd menschenkind, gansch verbaasd, dat de Heere hem in zijn dienst gebruiken wil, met het hoofd op de borst gezonken zich met slap neerhangende armen voor 's Heeren aangezicht stelt. En eindelijk de laatste twee vleugelen, — ja, die zijn breed uitgeslagen, vaardig tot 's Heeren dienst. En met twee vloog hij, zegt Jesaïa.

De twee vleugels, waarmee de Seraf vloog, kon hij slechts uitslaan, wanneer daarmede gepaard gingen de hangende vleugelen van den ootmoed en de dekkende vleugelen van het diep ontzag. •

Hierin worden ons wel duidelijk wenken gegeven, ook voor het leven van de kinderen der menschen op aarde Er is toch een bedrijvig Christendom, dat zich rept van den morgen tot den avond zonder zich rust te gunnen Het mat zich af met veel dienens. Het heeft zichzelf één stel vleugels aangebonden, het acht dit voldoende en mist de andere vleugels niet eens. Ge hoort in dien kring het wiekgeruisch der fladderende geesten, die immer tijd te kort komen. Altijd het vliegen van tak op tak en het gonzen van het een naar het ander. Zij hebben slechts de twee dienstvleugelen. De Grieksche fabelleer weet reeds te verhalen van Icarus, die zich toevertrouwde aan de kunstig aangebrachte vleugels van zijn vader Daedalus en neerstortte uit de hoogte om den dood te vinden in het groote watergraf van de zee. Het zal denzulken niet anders vergaan. Het schijnbare succes brengt slechts den dood. Gods dienst is niet hetzelfde als gods vrucht.

Het bedrijvige Christendom put zich uit en mat zich af met veel dienens Het heeft veel van de gestalte van de immer-bezige Martha, die uit de hoogte kon neerzien op Maria, wier hoogste zaligheid het was neer te zitten aan de voeten van den Heiland om zijn woorden als in te drinken van lippen, waarop genade was uitgestort. Het mist ten eenenmale de vleugelen om zich het aangezicht te bedekken. Het bezit niet het besef van eigen onwaardigheid, waardoor de vleugels als vanzelf zakken over de bestoven voeten. En toch, alleen aan vloog de Seraf met twee vleugels, als de vier andere hem dekten.

Deze dekkende vleugelen verslapten niet tot den dienst, maar sterkten daartoe het meest. Het zal alleen mogelijk blijken zich

met vaardigheid te begeven tot de taak, waartoe de Heere roept, zich te strekken tot hetgeen vóór is en met gewiekten gang te jagen naar het doelwit, wanneer hiermede gepaard gaan dat diepe ontzag en de stille ootmoed.

Er zijn drie paar vleugelen. Dat dit worde bedacht! Nadrukkelijk moet hieraan herinnerd. Velen dreigen bij allerlei practischen arbeid de stille ingetogenheid te verliezen en gaan fladderend door het drukke leven. Op den duur volgen dan de inzinking en de mislukking ook voor den arbeid van onze zendingscorporatie. De wellende bronader, dat eerbiedig stilstaan in sprakelooze aanbidding, is dan niet de sterkende kracht tot den volhardenden arbeid in het Koninkrijk Gods. Voor de zendelingen heel ver en in het vaderland voor ons zijn driemaal twee vleugels noodig, zal de gezegende arbeid zijn voortgang hebben.

Ook twee paar vleugels is onvoldoende. Er is een stille gemakzucht, die niets weten en hooren wil van een den Heere toegewijd leven ; er zijn gierige harten, zooals we die allen van nature hebben, die afkeerig blijven om den Heere de varren te brengen. Er zijn er niet weinigen, die zich slechts uitputten om uit de hoogte neer te zien op allen Christelijken arbeid. Zij zoeken hun kracht enkel in het afkeuren zonder zelf ooit iets beter te weten. Dit komt hiervan, omdat ondanks de groote woorden, welke worden gesproken, zij nog nimmer met de handen in brandende schaamte zich het aangezicht bedekten en zij nog nooit voor het blinkend aangezicht des Heeren in eigen nietigheid en onwaardigheid zijn terecht gekomen.

Ook geen twee paar vleugelen, — we herhalen dit, opdat op het staan in diepen ootmoet en in besef van onwaardigheid volge het uitbreiden van het derde paar vleugels in de offervaardigheid van hart en van leven.

Gelijk de engelen in de hemelen, — wat heeft deze bede ons niet te zeggen, alleen reeds met het oog op dien enkelen Seraf met zijn zes vleugelen! Worde het maar verstaan door onderwijs van boven ook bij onzen arbeid, wat het beteekent: Met twee bedekte hij zijn aangezicht; en met twee bedekte hij zijn voeten ; en met tweevloog hij.

Den Haag, Beekl. 389.

Maart 1928.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen