Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

VERVOLG VERHAAL

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VERVOLG VERHAAL

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Door mevrouw C. van Donkersgoed-Hoek

Dan gaat moeder ook naar binnen. Wanneer ze samen op de grond zitten zet moeder de schaaltjes neer en schenkt er de zure melk in. Dan doet ze haar hand voor haar ogen en bidt voor het eten. Dan gebeurt er iets wat nog nooit eerder gebeurd is. Als moeder „amen" zegt begint Kiprotich te bidden. Hij zegt: „Dank u Heere God dat U mij geholpen hebt en dat U mij weer veilig thuisgebracht hebt."

Venwonderd luistert moeder naar zijn eigen gekozen woorden en er is grote dankbaarheid in haar hart. „Mugu, Wewe ni mruri sanas" zegt ze zacht („Heere, wat bent U goed").

Als ze eten vertelt Kiprotich alles wat erdie dag gebeurd is. Moeder ligt stil naar hem te luisteren. Ze knikt af en toe eens. Het was een heel avontuur hoor.

Een jaar later.

Op de deur wordt voorzichtig geklopt.

„Karibuni" (kom er maar in) roept iemand binnen. Nieuwsgierig komt Ester om de deur kijken. Wat zullen ze nu krijgen?

Op de stoep staat de buurvrouw met een bundeltje in haar armen. Jemuttei hangt aan haar rokken. Wanneer ze haar een hand gegeven hebben gaat ze voorzichtig op het puntje van de stoel zitten.

Gaat hier allesgoed? vraagtze aan de blanke. Ja, hoor, alles is best, antwoordt die. Ze is benieuwd waarom de buurvrouw zo vroeg is gekomen. Ze heeft zeker iets bijzonders.

„Ja”, zegt de buurvrouw, „ik ben gekomen om je te bedanken dat je me toen zo vaak naar het ziekenhuis hebt gebracht."

O, nou, dat is wel goed, hoor, dat zijn we al weer vergeten. „Nu, maar ik niet, want ik was zowat gestorven, want dat hebben ze in het ziekenhuis wel gezegd. Mijn voet is helemaal weer beter geworden en dat is een groot wonder hoor!"

„En nu ben ik gekomen om je te bedanken en omdat ik geen geld heb, krijg je dit van mij."

Dan staat ze op en legt het bundeltje in de armen van de blanke! Dat bundeltje is Kipn getich, het pasgeboren broertje!! Nu weet die blanke toch echt niet wat ze zeggen moet. Een kind, maar buurvrouw, je kunt je kind toch niet weggeven? ?

„Nou, fijn hoor", komt Ester's stem uit de keuken, , , hartelijk bedankt". „We zullen er goed voor zorgen."

„Ja”, zegt de buurvrouw, „ik heb toch niks anders om te geven, jij mag hem hebben."

Maar de blanke vrouw weet nog niet hoe ze er mee aan moet. Voorzichtig zegt ze: „Ja maar buurvrouw, je bedankt mij wel, maar ik heb niet zo veel gedaan. Het is de Heere, Die je genezing geschonken heeft."

„En dit kind heb jij ook van de Heere gekregen, dat mag je toch niet weggeven? "

De buurvrouw knikt, ja, ja, het zal wel zo zijn zoals die blanke zegt. Ester brengt thee binnen en met z'n allen drinken ze thee. Dan vraagt de blanke: „Hoe is het met Kiprotich? " „Best", zegt z'n moeder, heel best. Hij heeft getuigd! Hij heeftwat? ? Ester knikt ook. Zij heeft het gehoord. Wat heeft Kiprotich gedaan?

Toen er een helegroep mensen bij elkaar in huis zat en samen over God en Zijn dienst spraken, toen ja toen is Kiprotich opgestaan. En voor alle mensen, die ademloos luisterden, heeft hij getuigd. Hij heeft gezegd, dat hij in de Heere Jezus geloofde, dat hij, Kiprotich, bij Hem wilde en mocht horen!

De blanke kijkt met grote ogen naar de buurvrouw. „ Is dat echt waar buurvrouw? Heeft je zoontje dat gezegd? " O, wat is dat fijn. De buurvrouw lacht en knikt. Ja, dit is hetzelfde als een rewadi mruri sana (een heel mooi geschenk).

De blanke denkt: Is dit mogelijk? Hoe bestaat het, zo'n kleine jongen nog. Maar zou er bij de Heere iets te wonderlijk zijn? Nee toch! Als alle thee op is, staat de buurvrouw ook op. Ze moet weer naar huis.

De blanke geeft haar Kipngetich weer terug en zegt: Neem je kind maar weer mee hoor. Je hoeft ons niet te bedanken, dank er de Heere maar voor.

Samen met Ester kijkt ze de buurvrouw na en praten nog een hele poos over Kiprotich, hun kleine buurmannetje, wat zo graag een dienstknechtje van de Heere wil zijn.

Dit artikel werd u aangeboden door: Gereformeerde Zendingsbond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1978

Alle Volken | 16 Pagina's

VERVOLG VERHAAL

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1978

Alle Volken | 16 Pagina's