De lange reis (slot)

Mevr. C. van Donkersgoed-Hoek

Als ze weer in de keuken komt, wil ze kwaad worden op Antonio. Maar dan ziet ze zijn grote trouwe bruine ogen naar haar kijken. Hij begrijpt het niet waarom ze nu niet blij is zoals anders voor de kilo suiker die hij meebrengt voor haar.

Moeder draait zich om, om het geld van de mensen die hebben gegeten aan te pakken.

Maar door haar tranen ziet ze bijna niet wat ze geven. Ze loopt weer terug naar Anita, die heel stil zit te kijken. Ze probeert wat meer van haar te weten te komen, maar ze begrijpt het verhaal niet. Anita begrijpt zelf ook niet wat er gebeurd is. Ze zat bij moeder in de auto en moeder is uitgestapt en toen zij weer instapte, was moeder met Ruth en Jorge weg.

Anita weet niet dat het een andere auto was, want het waren allemaal dezelfde jutezakken. Toch is ze niet bang voor deze vrouw met haar zachte ogen.

Het is al bijna zeven uur als de rode vrachtauto in Bajnc aankomt. De chauffeur rijdt regelrecht naar het restaurantje. Direkt vraagt hij aan Antonio's moeder; „Is Antonio al thuis? " Moeder knikt, „Waarom vraag je dat? " „Heeft hij een kind bij zich? "

Moeders ogen worden groot van blijdschap. , , Ja, weet jij daar iets van? "

Hij lacht en moeder voelt een zware last van zich afvallen. Dan ziet moeder een vrouw uit de auto klimmen en tegelijk vliegt Anita langs haar heen.

„Mamita, mamita!"

En ze valt in haar moeders armen. O, was is moeder blij!

En Anita vraagt aan mamita: , , Waarom ben je uitgestapt? Ik heb van deze mevrouw eten gehad." Dan zegt de chauffeur dat ze niet verder gaan die avond. Ze hebben zoveel oponthoud gehad dat ze te laat zijn voor de weg die 's avonds dicht gaat. Nu moeten de mensen vannacht weer tussen de zakken slapen. Antonio's moeder nodigt hen uit in de keuken. Ze schenkt koffie in voor de chauffeur en ook voor moeder en Jorge.

O, wat is moeder daar dankbaar voor!

Ze had zo'n vreselijke dorst en ze is zo vreselijk moe! Antonio's moeder ziet het en ze gaat wat meer rijst koken. Als ze rijst uit de zak schept in haar slaapkamer, ziet ze weer de tekst.

Het lijkt wel of die tekst haar iets te zeggen heeft., , Heere", bidt ze zacht, „wilt U dat ik tegen deze vrouw over U spreek? ..." Ze voelt zich blij worden.

Als ze weer terugkomt in de keuken zegt Anita's moeder tegen haar: , , lk was net van plan om een waarzegster op te zoeken, dat hoeft nu dus niet meer." Aandachtig kijkt Antonio's moeder haar aan. Dan zegt ze: , , Dan wasje in handen van de duivel gevallen." Moeders ogen worden groot. , , Waarom? " , , Dat zegt de Heere in Zijn Woord. Het is een gruwel in Zijn ogen."

Heel rustig en langzaam legt ze uit:

„Wij allen zijn geschapen door de Heere God. Hij bestuurt ons leven, maar wij zijn ver van Hem afgedwaald. Ons hart is verkeerd. De Zoon van God kwam, om ons te redden."

Het blijft stil in het restaurant, dat is wel een wonder hoor! Moeder zoekt haar Bijbel op en bladert er in. „Want God heeft Zijn Zoon niet gezonden in de wereld opdat Hij de wereld veroordelen zou, maar opdat de wereld door Hem behouden zou worden." Heb je daar nooit over gehoord? ", vraagt ze aan Anita's moeder.

„Nee, nooit."

Nog veel meer lezen ze die avond in de Bijbel. Het wordt al laat.

Anita en Jorge zijn op de grond gaan liggen slapen. Moeder wil ze wakker maken om in de vrachtauto te gaan slapen. Maar Antonio's moeder zegt: „Nee, nee laat ze maar liggen", en ze legt een paar dekens over hen heen.

Moeder kan wel bij haar in bed slapen. Dan wordt het nacht. Alleen de muggen zoemen om hen heen, maar daar zijn ze wel aan gewend.

De volgende morgen om zes uur vertrekt de auto weer. Alle mensen stappen weer in.

Als Anita's moeder haar armen om Antonio's moeder slaat om haarte bedanken, kan ze bijna geen woorden vinden. „Je bent zo goed voor ons geweest, hartelijk bedankt. En ook voor je gebed en voor dit Bijbeltje. Ik zal het nooit vergeten."

Als Antonio's moeder zich omdraait naar haar restaurantje zegt ze zacht:

„Heere, ga met deze vrouw mee en laat haar niet verloren gaan. Dank U wel Heere, dat U Antonio wilde gebruiken om ze hier te brengen."

Beste vrienden en vriendinnen,

Hier is dan weer jullie eigen rubriek. Ik denk dat velen van jullie direkt de laatste bladzij opzoeken om te kijken naar de nieuwe puzzel. Maar vergeet de rest van het blad ook niet hoor! Er staan zoveel mooie verhalen in en jullie krijgen op die manier een indruk van het dagelijks leven van de mensen in de zendingsgebieden, maar ook, wat het werk van de zendingsarbeiders is. Als jullie vragen hebben, schrijf het dan eens. We zullen proberen jullie een antwoord te geven.

Als we letten op de kinderen in de zendingslanden, dan hebben wij toch wel een erg goed leven. Laatst hoorde ik het volgende verhaal overeen meisjein Peru. Dat meisje is vijfjaar oud. Ze heeft nog vijf broertjes en zusjes. Ze wonen in de krottenwijken van Lima. Héél arm dus. Het geld dat haar vader verdient is lang niet genoeg om het gezin te onderhouden. Daarom heeft haar moeder ook werk gezocht en is nu ook de hele dag van huis. Dat meisje van vijfjaar moet op haar broertje van zes maanden passen en het ook verzorgen. Ze geeft hem de fles, doet hem een schone luier om en ze speelt wat met hem. Ze moet ook zelf voor haar eten zorgen. Dat is toch wel erg hè? Toen jullie vijf jaar waren mocht je fijn naar de kleuterschool. Daar mocht je spelen met je vriendjes en vriendinnetjes. En als je uit school kwam, dan was je moeder meestal wel thuis en had dan thee of iets ander lekkers al klaar staan.

We moeten God wel dankbaar zijn, dat wij niet zo arm behoeven te leven, als die kinderen in Peru. En we moeten ook maar blij zijn, dat wij met onze rijkdom die arme mensen en kinderen mogen en kunnen helpen.

De puzzel in het decembernummer was niet moeilijk hè? We hebben dan ook meer dan 150 goede oplossingen binnen gekregen. Hartelijk bedankt voor de vele nieuwjaarswensen die jullie op de kaarten schreven.

Hilda Vos uit Kampen! Jij bent 12 jaar en je vraagt tot hoe oud je mee mag doen. Voorlopig mag je nog insturen! Er zijn wel jongens en meisjes van 15 en 16 jaar die nog meedoen en dat vinden we heel fijn. Doorgaan hoor!

De oplossing van de kerstpuzzel was: „Een stem des roepende in de Woestijn". En bijna iedereen wist, dat dit in Jesaja 40 vers 3 staat. Goed zo!

De prijswinnaars zijn:

1. Mirjam Ruygrok, Apeldoorn. 2. Jan de Leede, Polsbroek. 3. Bastiaan de Jong, Leerbroek. 4. Geertje v.d. Lippe, Noordwijk aan Zee. 5. Margreet Seller, Wilsum. 6. Arie Boer, Wijngaarden. 7. Wim de Vries, Streefkerk. 8. Tineke den Otter, Meerkerk. 9. Willy v.d. Reest, St. Philipsland. 10. Johanna Luiting, Nunspeet.

En natuurlijk ook nu weer een nieuwe puzzel. Hieronder zie je tien zinnen. In iedere zin is één naam van een dier verborgen. Lees de regels goed. Lees ook de woorden aan elkaar. Het is niet zo moeilijk als het lijkt. In één zin zitten zelfs twee namen verborgen.

Kun je die vinden? Welke regel is dat?

Schrijf de 11 namen van de dieren op een briefkaart of in een brief en stuur die binnen 14 dagen aan de GZB, Utrechtseweg 117, 3702 AB Zeist.

Veel puzzel plezier.

1. Wat is een dik boek. 2. Daar krijg ik kippevel van. 3. Vader had haast om thuis te komen. 4. Wim heeft nog geen koek gekregen. 5. Er wonen miljoenen mensen op aarde. 6. Deze fiets kost meer dan honderd gulden. 7. Er zit een wesp in de limonade. 8. Zet dat muziekboek maar op het orgel. 9. Jaap kom eens hier. 10. Marijke is langer dan Els.

Voor deze keer stoppen we er weer mee. Tot de volgende keer.

P.K.S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen