Temidden van Israëls hoop

“Deze week - de oorlog met Libanon is net voorbij - arriveerden er drie vliegtuigen met nieuwe immigranten op hetzelfde tijdstip: één uit Amerika, één uit Canada en één uit Engeland. Voordat de passagiers uit het vliegtuig kwamen, werden eerst de kinderwagens uit de bagageruimte gehaald. Een hele rij wagentjes stond klaar, en een journalist zei: 'In deze weken hebben wij onze soldaten begraven en hier zien we onze hoop.'"

Corrie van Maanen werd in 1999 door de Near East Ministy (NEM) en de GZB uitgezonden naar Israël om daar als thuiszorg-verpleegkundige onder teruggekeerde Russische Joden te werken.

Verlangen

Even terug in de geschiedenis. Het jaar 70 na Christus. Jeruzalem komt onder het bewind van het Romeinse Rijk, en de Joden worden verstrooid over de hele wereld. Met de gevolgen daarvan heeft Corrie anno 2006 nog dagelijks te maken. "Het Jodendom is nooit verwoest", zegt ze. "Door de eeuwen heen zijn religie, gewoonten en feesten bewaaard gebleven. Er is altijd het verlangen naar terugkeer gebleven.

Sinds 1948, het jaar waarin de staat Israël werd gesticht, zijn er vanuit de hele wereld rond de drie miljoen Joden naar het Heilige Land teruggekeerd. Uit de vormalige Sovjet Unie kwamen er sinds 1989 ruim één miljoen. Alleen al dit jaar zijn er zo'n 15.000 Joden in Israël gearriveerd, waarvan er ongeveer 6.000 uit de vormalige Sovjet Unie."

Corrie: "Zichtbaar is dat God temidden van alle omstandigheden doorgaat met het vervullen van Zijn woord. Zijn trouw is merkbaar in wat er gebeurt in onze dagen. De terugkeer van de Joden uit meer dan honderd landen is een bevestiging voor Israëls bestaan.

Het is geen makkelijk besluit om naar Israël terug te keren. Het is een proces dat praktisch en emotioneel gezien veel vraagt. Wegtrekken uit het land van je geboorte is voor de meesten toch een ontworteling. Vooral bij de oudere Russische Joden zie je dat 'aarden' in een nieuw land niet gemakkelijk is. Soms zie je zelfs dat het eigenlijk niet lukt. Voor deze mensen is het vaak een troost wanneer de kinderen wel slagen; dat bevestigt dat de stap toch de moeite waard was.”

Ruthi

“De toekomst voor Ruthi was veelbelovend. Ze had een verantwoordelijke baan bij een krant in Moskou, en maakte carrière. Zij was politiek verslaggever, en haar krant had een oplage van meer dan een miljoen exemplaren per dag. Ook in Europa en Amerika was de krant te koop. Ruthi hield van haar werk, totdat ze op een dag last kreeg van hoofdpijn die maar niet over ging. Eerst dacht ze dat ze het kon afdoen met een pijnstiller. Wat haar werk betrof kon ze geen dag ziek zijn. Al gauw sloeg de twijfel en bezorgdheid toe: was het wel een gewone hoofdpijn? Met de uitslag van de onderzoeken stortte haar wereld in: een hersentumor. Operatie na operatie volgde, en na elke operatie leek de situatie zich te verergeren. In 1998 besloot ze aliya te maken (terug te keren) naar Israël. Haar laatste hoop op een operatie in Israël liep opnieuw op een grote teleurstelling uit, het ging alsmaar slechter met haar.

In deze periode ontmoetten we Ruthi in een ziekenhuis in Jeruzalem, waar wij op bezoek kwamen bij een andere zieke. Ruthi was door de behandelende artsen opgegeven en werd liefdevol verpleegd. Omdat er langzaam en door grote volharding enige verbetering in haar situatie kwam, mocht Ruthi op een dag naar huis. En zo begonnen we als thuiszorgteam voor haar te zorgen. Inmiddels hebben we met elkaar al heel veel meegemaakt; we zijn door diepe dalen gegaan. Haar beperkingen zijn voor Ruthi vaak een grote frustratie, want van een carrièrevrouw is zij nu volkomen afhankelijk geworden van alle hulp. Samen met een andere verpleegkundige ga ik elke woensdagmorgen naar Ruthi toe om haar te helpen in bad te gaan. We mogen met onze zorg en liefde nieuwe hoop brengen. In Ruthi zie ik een eersteling van de totale terugkeer en het herstel dat God voor Israël beloofd heeft. In ons gebed en de betrokkenheid bij haar leven zien we de vervulling van Gods plan. En dat maakt het voor mij zo'n voorrecht om in de thuiszorg onder deze mensen te mogen werken."

Hoop

“In het begin richtte mijn werk zich vooral op pas gearriveerde Russische immigranten. De laatste tijd ben ik meer betrokken bij mensen die enkele jaren geleden gekomen zijn, maar zich niet goed redden in Israël vanwege ziekte of handicap. Zij krijgen wel hulp via de officiële gezondheidzorg, maar vaak is dit niet toereikend, zeker niet wat betreft emotionele steun. Door hun ziekte, de ontworteling uit hun oude cultuur en de taalbarrière kom ik veel mensen tegen die zich ontheemd en eenzaam voelen. Naast de praktische verpleegkundige hulp - oefeningen doen, wassen, wonden verzorgen - proberen wij er voor hen te zijn door een luisterend oor te bieden, hun hoogtijdagen mee te vieren en hen te troosten en te bemoedigen. Simpelweg door er te zijn, proberen wij hun weer hoop te geven."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen