WAAN OF WAARDE

Het is een bekende kreet dat je iedereen in zijn waarde moet laten. Wat zo’n uitspraak precies inhoudt, daar kan nog heel wat over gediscussieerd worden. Neem nu het voorbeeld van de regelingen rond het levenseinde. Nog maar pas geleden is er op de tv een serie te zien geweest over de mensen van de uitvaart. Vanuit mijn ervaring in de loop der jaren met het bewijzen van de laatste eer waren de uitzendingen over de mensen van de uitvaart heel herkenbaar. Mocht je als predikant of als kerkenraadslid soms denken dat je al met hele uitzonderlijke situaties en wensen te maken hebt gehad, dan deed deze tv-serie er nog een schepje bovenop. Niet dat ik denk dat er een verkeerd beeld werd weergegeven door de programmamakers. Maar ik heb toch met verwondering gekeken hoe Nederland zijn doden de laatste eer bewijst. Cremeren lijkt vaker voor te komen dan begraven. Predikant of pastoor lijken er vaker niet dan wel aan te pas te komen. Een grafmonument kan uitgekozen worden in allerlei soorten en maten van de bekende strakke stenen platen met keurige letters tot speelgoed en feestverlichting… De muziek in het crematorium kan uiteenlopen van klassiek tot modern of anders van de zelf meegebrachte CD.

De begrafenis of crematie van de ‘gewone man’ is in het klein op één lijn komen te liggen met wat we gezien hebben bij Pim Fortuyn en André Hazes. Het gaat om een persoonlijk moment van afscheid nemen, waarbij de overledene nog eenmaal in de schijnwerper wordt gezet. Dragers met plechtige zwarte pakken doen hun werk tussen popsong en bloemenzee.

Natuurlijk is het een goede zaak dat het afscheid van de overledene plaatsvindt op een manier die bij zijn of haar levensovertuiging aansluit. Maar wie maakt dat uit? Meer dan eens heb ik meegemaakt dat een begrafenis of crematie werd geregeld door kinderen die zeiden dat ze totaal geen binding meer hadden met geloof, kerk en God. De waarden waarvan zij uitgingen, waren totaal anders dan wat in de gemeente bekend was van de overledene. Wat moet je dan met het verdraagzaamheidsgebod? Ligt het ‘ieder in zijn waarde laten’ dan niet heel dicht aan tegen het ‘ieder in de waan laten’ dat de manier waarop van de overleden afscheid wordt genomen in de lijn ligt van wat hij of zij zelf gewild had? Van een zustergemeente heb ik een soort ‘formulier’ gezien waarop men tot in detail kan aangeven hoe de dingen rond het sterven geregeld dienen te worden. Partner, kinderen en kerkelijke gemeente kunnen een ingevuld en ondertekend exemplaar krijgen. Misschien gaat zo’n ‘formulier’ velen te ver. Toch zou ik in het licht van de ernst van de dood niemand in de waan willen laten dat het niet uitmaakt hoe je de dingen regelt, maar liever zou ik de waarde van de troostvolle boodschap van het Evangelie dat Christus dood en graf overwonnen heeft, dik willen onderstrepen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen