BIJBELLEZEN AAN TAFEL

Bij het overlijden van Jan Wolkers in Oktober 2007 werd in een In Memoriam snerend opgemerkt, dat hij in zijn jeugd het vréselijke had meegemaakt, dat er drie keer per dag een heel hoofdstuk uit de Bijbel gelezen werd. Degene die het naar voren bracht deed het voorkomen alsof het een vorm van kindermishandeling was.

Nu waren niet alle vormen van Bijbel lezen aan tafel erg kindvriendelijk. Een heel hoofdstuk is soms ook wel veel, en als de enige vorm van participatie is dat de kinderen onverhoeds naar ‘het laatste woordje’ gevraagd wordt, is daarmee niet gegarandeerd dat ze er veel van meenemen. Maar men was vroeger soms ook wel vindingrijk in het erbij betrekken van kinderen. Mijn grootvader Den Hertog heeft eens zijn hele gezin aan het werk gezet toen hij aan tafel Jesaja 64 las. Daar staat in de Statenvertaling van vers 6: ‘Doch wij allen zijn als een onreine, en al onze gerechtigheden zijn als een wegwerpelijk kleed’. Hij hield ineens op met lezen en zei: ‘Dat moet toch wel een drukfout zijn in deze Bijbel. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat onze gerechtigheden voor God verwerpelijk zijn?! Er zal moeten staan: onge-rechtigheden!’ Vervolgens liet hij de kinderen hun eigen bijbeltje ophalen om te kijken of het daar anders stond. Maar tot hun verbazing stond overal ‘gerechtigheden’.

Mijn grootvader liet het er natuurlijk niet bij. Hij had zijn kinderen in verwarring gebracht en vragen opgeroepen. Nu moest hij hen er ook weer uit helpen. En dat kon door hen te laten zien, dat de Bijbel ons zegt dat we ook met datgene, waarvan we zelf

misschien denken dat het zo siecht nog niet is, voor God niet kunnen bestaan. Als de HERE zijn licht erover laat schijnen, blijken ook onze beste daden onvolkomen en met zonde bevlekt te zijn.

De tafel duurde wat langer dan gewoonlijk, maar ze hebben het allemaal onthouden...

Hoe wordt het Bijbellezen aan tafel vandaag ingevuld, àls het nog gebeurt? We zijn nog niet zo veel opgeschoten, als in plaats van lange hoofdstukken uit de Bijbel maar een paar verzen worden gelezen, met een stukje uit een dagboek erbij. Of een gedeelte uit de kinderbijbel.

Het eigenlijke is, dat we er zelf helemaal bij betrokken zijn en er ook niet bang voor zijn dat te laten blijken. De ene keer zeg je dan ‘amen’, een andere keer stop je je vragen en moeiten niet weg. Vervolgens ga je in het gebed met zowel het een als het ander naar de HERE, na vooraf aan andere tafelgenoten en vooral aan de kinderen gevraagd te hebben, waar we in het gebed aan willen denken.

Wat is er trouwens op tegen om het af te sluiten met een nieuw lied of ook een oud-vertrouwd lied voor God de HERE?

We zeggen dat het ’m niet in de vormen zit. Dat is ook zo. Maar zonder vormen gaat het evenmin. Het gaat erom dat ze levend zijn, gevuld met een gelovige omgang met de HERE. Hier beoefenen we zelf het geloof en leren we het onze kinderen - of niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen