Voor Oud en Jong

VIII.

Lange tijd had don Rodrigo de Valero, voordat het licht in zijn ziel opging, zich aan de samenleving onttrokken door zich in zijn prachtig paleis of op een zijner buitengoederen van het gewoel der wereld af te zonderen. Niet zodra echter kende hij de blijdschap, die in de Heere te genieten is of hij gevoelde zich gedrongen de waarheid die zijn ziel vervulde, ook aan anderen bekend te maken. Dat was in Spanje hoogst gevaarlijk werk, want met argusogen loerde de inquisitie op de aanhangers van de „nieuwe leer, die in Duitsland was uitgevonden." En toch trad de Valero niet bedekt op. Zoals hij voorheen bijna altijd met open vizier in het strijdperk was verschenen bij de tournooien, zo trad hij ook nu op als een ridder zonder vrees of blaam ter verdediging van de leer der waarheid. Onbewimpeld waarschuwde hij zijn vroegere vrienden voor hun zondig en ijdel leven; met ernst besprak hij de gebreken der roomse kerk en wees hij op de dwalingen, die de arme zielen verleidden; zonder schroom predikte hij Christus Jezus en Dien gekruist als de enige weg tot zaligheid en besprak hij de noodzakelijkheid van persoonlijk deelgenootschap aan Zijn verdiensten en zo was hij in de kring waarin hij verkeerde een verkondiger der waarheid.

Het is te begrijpen, dat dit voor de inquisitie niet verborgen kon blijven. Het duurde dan ook niet lang of de Valero ontving een oproeping" om voor haar rechtbank te verschijnen. Onbeschroomd legde hij getuigenis af van de waarheid, die hem waarheid geworden was in het innerlijke van zijn zieleleven en ware hij niet uit het edelste Spaanse geslacht gesproten, zijn doodvonnis was zeker geveld. Nu werd hij gestraft met verbeurdverklaring van al zijn, goederen en strengelijk aangemaand voortaan te zwijgen. Ondanks deze strenge straf ging de Valero toch voort met te getuigen van de waarheid, die in Christus Jezus is.

Andermaal werd hij daarop voor de inquisitie gedaagd met het gevolg, dat hij veroordeeld werd om levenslang het Sanbenito te dragen, dit is een lang spotkleed, beschilderd met grijnzende duivels en rode en gele vlammen. Tevens werd hij in een klooster opgesloten, opdat zijn invloed op anderen zou worden gefnuikt. Daar in het klooster stierf hij volgens sommige geschiedschrijvers de marteldood.

Het buitengewoon grote Sanbenito, dat hij gedragen had, werd in de hoofdkerk van Sevilla opgehangen en trok daar de aandacht van vele vreemdelingen, vooral wegens het opschrift: Rodrigo de Valero, Burger van Lebrixa en Sevilla, afvallige en valse apostel, die voorgaf, door God gezonden te zijn. De inquisitie had echter niet kunnen

verhinderen, dat deze martelaar voor velen zijner tijdgenoten tot zegen was geweest. Ook dezen konden niet zwijgen. Onder de bekeerlingen van de edelman behoorde onder meer doctor Egidius of Juan Gill, die een grote aanleg voor de studie had. Reeds op jeugdige leeftijd kwam hij aan de hogeschool te Alcala de Henares en verwierf daar, na volbrachte studiën, de hoogste graden in de kennis der talen en der vrije kunsten. Doch hij studeerde er ook in de godgeleerdheid. Maar deze studie was in die dagen in Spanje en overal een wonderlijke studie. Ze werd beoefend geheel buiten, de eigenlijke bron om. De werken van Lombardus, Aquinus, Scotus en dergelijke schrijvers werden ijverig gebruikt, maar de Heilige Schrift bleef een gesloten boek. Die aan de hogeschool de Vulgata, de Latijnse Bijbel, durfde te raadplegen, werd spottender wijze een Bijbelist genoemd, maar kon nooit aanspraak maken op de naam van geleerde.

Nadat dr. Egidius zijn studiën volbracht had, werd hij beroepen tot domprediker te Sevilla. Daar hij echter nog nooit in het openbaar gepredikt en nimmer de Bijbel gelezen had, viel zijn werk als prediker bijzonder tegen. Meer dan eens was er sprake van, dat het beter was hem af te zetten en hem de raad te geven zich op het onderwijs toe te leggen. Meer dan eens ook besloot hijzelve zijn ambt neer te leggen, daar hij zijn gebrek zeer goed gevoelde, maar voordat het zover kwam ontfermde de Heere Zich over hem. In die tijd was het, dat hij in aanraking kwam met Rodrigo de Valero, die hem sprak over zijn eeuwige belangen, hem wees op de hoge verantwoordelijkheid, die op hem als prediker rustte en hem ernstig aanmaande Gods Woord als de bron van het ware te kennen, te onderzoeken. Dr. Egidius verwonderde zich er wel over, dat een leek, al was hij dan ook van de hoogste adel, over zulke onderwerpen met hem durfde spreken, maar hij was toch niet te hooggevoelend om de gegeven raad in de wind te slaan. Waarlijk begon hij de Schrift te onderzoeken met het gevolg, dat hij onder de zegen des Heeren daardoor de hoogste wijsheid deelachtig werd. Dagelijks oefende hij zich en dagelijks nam hij toe in kennis, niet alleen verstandelijk, maar ook bevindelijk.

Dat dit zeer grote invloed uitoefende op zijn prediking is zeker en menigeen in Sevilla verwonderde zich over de grote verandering, die in zijn preken zo duidelijk uitkwam. Ook de hoorders ervaarden de invloed van die verandering. Nu was het niet meer dr. Egidius, die hen onderwees in wat geen wezen heeft, maar nu was het Gods Woord, dat door hem tot hen sprak en dat voor velen ten zegen werd.

Langzamerhand werd zijn invloed groter en steeds breidde de kennis der waarheid zich uit en werd 's Heeren Koninkrijk in Sevilla gebouwd. Doch ook de vijand van dit koninkrijk sliep niet. Gedurig werden er klachten over de prediking van dr. Egidius bij de inquisitie ingediend. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen