Voor Oud en Jong

ni.

e verplaatsen ons thans naar Alexiindrië in Egypte, alwaar een godfrezende man leefde, Ptolomeüs geheten. In de eerste tijd, nadat hij foor God van het heidendom tot het Christendom was overgebracht, had "|ij veel verdriet van de vijandschap C^"^^ heidense vrouw. De Heere was eichter zo goed om zijn menigvuldige : ebeden te horen en zijn liefderijke, fermanende woorden te zegenen, zolat Ptolomeüs de innige vreugde nocht smaken, dat ook zijn vrouw net hem de knieën boog voor de 'nig ware God, die alleen zaligheid M'' ^°^" kennen. Doch ook in V^xandrië woedde de vervolging. ^og maar kort nadat Ptolomeüs' '""'T ^'"^ "^^t h^^r man eens geest ^^^ '^^^" k^""en' werd de man jl" ^^ ""^^^^^^ aangeklaagd en gei'^'^*^*"®' ^^^ *o^" i" Alexandrië , -Jechter was, vroeg hem of hij een fa r*^*^" ^^^' waarop Ptolomeüs niet ep ï . °'^™'^^ ^^^ waarheid ten volle ge- C^^^"*^ t® geven. Hij be#efte het op il^* ogenblik, dat zelfs een zijdelingse fl"^^^"^^^^ een verloochening zou ff-'" ^^^ Hem, Die hy met heel zijn tif5* ^^^ ^^^^ ^^^^^ krijgen 'ff y achtte het bovendien een vooril^'^^^ de Naam van zijn Heere en Zaligmaker voor de vijanden te mogen belijden en onbeschroomd deed hij uitkomen, dat hij het een eer achtte Hem te dienen. Die alleen dienenswaardig is. De uitkomst was zoals hij verwacht had. Hij werd in de kerker geworpen en ter dood veroordeeld. De rechter stelde de uitvoering van het doodvonnis echter zó lang uit, dat Ptolomeüs in het donkere kerkerhol bijna geheel uitteerde. O, wie zal zeggen, wat hij leed, toen hij daar dagen en weken lang in een kerkerhol zuchtte, zonder enige arbeid, overgegeven aan zijn eigen gedachten? Het is volkomen waar, dat de Heere ook in de duisterste plaatsen de Zijnen een God van nabij en niet van verre is; maar in Zijn onnaspeurlijke wijsheid laat Hij het toe, dat ook satan de kerkerholen van Zijn bloedgetuigen binifensluipt en hun zielen zoekt te ziften als de tarwe. Zijn wijsheid geeft hen soms voor een tijd over aan de zwakheid van hun vlees, dat voor het lijden vreest en ten ware Zijn verborgen ondersteuning hen schraagde en ze zo in hun ziel de vrucht genoten van Jezus' koninklijke heerschappij, zouden vooral degenen, die zo lange tijd moeten smachten in de eenzaamheid van een sombere gevangenis, het gemakkelijkst tot afval kunnen komen. Ptolomeüs had in zijn kerker veel te lijden; een zware zielestrijd maakte het hem bij ogenblikken bang, maar hij genoot toch ook gedurig de kracht van het woord, dat eenmaal de Heere sprak tot Simon Petrus: De satan heeft ulieden zeer begeerd te ziften als de tarwe, maar Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude!

Toen eindelijk de deur van zijn kerker werd ontsloten en hij ter marteldood werd geleid, mocht hij niet blijdschap heengaan en roemende in de Heere de overgang doen naar de eeuwige heerlijkheid. Nu had Ptolomeüs een hartevriend, die Lucius heette. Toen deze vernam, wat er met zijn vriend geschied was, ging hij naar de rechter, die Ptolomeüs ter dood veroordeeld had. Onbeschroomd vroeg Lucius aan deze rechter: Wat bewoog u toch zulk een man als Ptolomeüs ter dood te veroordelen? Want hij is toch geen overspeler, doodslager, rover of dergelijk misdadiger? Hij belijdt alleen, dat hij een christen is.

De rechter gaf hem geen antwoord op deze vraag. Hij deed slechts een wedervraag. Namelijk deze: Zijt gij mogelijk ook een christen? Lucius gaf hierop ten antwoord: Ja, dat ben ik door Gods genade. Dit antwoord was voor Urbicius voldoende om Lucius te laten gevangen nemen en hem zijn doodvonnis aan te kondigen, waarop laatstgenoemde zeide: Ik dank u, dat gij mij van zulk een boze heer verlost en mij tot God zendt, de allerbeste Vader en Koning over alles!

Spoedig daarop was ook voor hem het ogenblik aangebroken, dat hij de belijdenis van Zijn God en Zaligmaker met zijn leven moest boeten. Het was voor hem echter een blijde stonde. Daar Christus hem met Zijn dierbaar bloed gekocht had, had de dood zijn prikkel voor hem verloren en was de hel voor hem gesloten. En daar de Heere hem stervensgenade gaf, mocht hij vol blijdschap zijn leven geven en in het aangezicht van de dood roemen in het kruis van Christus.

Niettegenstaande de hevige vervolgingen nam het aantal christenen echter steeds toe, zodat de heidense vervolgers het moesten erkennen, dat hun woede eerder voor- dan nadelig voor het Christendom werkte. Zo erkende Plinius, die in het jaar .100 na de geboorte des Heeren consul was onder keizer Trajanus en twee jaar daarna pro-consul in Bithynië en Pontus, dat ondanks dé vele veroordelingen en terechtstellingen de heidense afgodstempels al leger en leger werden en dat de schare der aangeklaagden steeds meer aangroeide, waarom hij naar de keizer schreef en raad vroeg, hoe hij moest handelen. Zelfs schijnt hij daarbij getracht te hebben om de keizer te bewegen de vervolgingen te staken, althans tot mildere gedachten ten aanzien der vervolgden te brengen, gelijk uit het vervolg zal blijken, (wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen