Voor Oud en Jong

IX

Justinus de Wijsgeer, later de Martelaar bijgenaamd, heeft tal van geschriften nagelaten, waarvan sommi- ^e bewaard zijn gebleven. Daarin uaarin ï', : dskt • hij . .- ook melding u van . ^'..T^' .smjsaard, , •11, .-, die voor hem u^™ ^^! het middel miuuei III m (lOds hand was om hem tot de kennis der waarheid, zo die in Gods Woord ^geleerd wordt, te brengen. De naam van deze oude man wordt door hem niet genoemd. Blijkbaar heeft hij deze zelf niet geweten, want hij ver­ S ; hïefï"' ïk^herhlV^nS wed£ feezien neeit. „IK neb nem met weder

| kennis van de dingen der wereld; in .»e„ .U al te verk"rti.e„ was, .od dii - slechts door middel van Godsopenbaring kunnen geschieden. Het verstand kan hoogstens het bestaan van God bewijzen, maar nimmer uit eigen kracht tot het Wezen Gods doordringen. Openbaart God Zich niet Zelf, dan"biijYtH? Voo7o"ns"êen verborgen God"

Op Justinus' vraag of deze openbaring inderdaad geschied was, had de grijsaard geantwoord • 6 jödcixu geanwoora. „In vroeger tijd waren er mannen. die ophen ouder noemt; zijn dan vrome'mannen, zij, die men die philo- de eere kenden en van God geliefd waren Dezen hebben, verlicht door de HeiHge Geest, gesproken en de toekomende dingen voorspeld. Men t noemt hen profeten. Aan hen werd de waarheid geopenbaard en zij verkondigden deze aan de wereld zonder mpnsenvrees of mensenbehagen. Zij mensenvrees, ., ., , oi mensenoenagen. ., - i z. j ^l^ten I'^T; zich "ten door "slechte geen datgene" ^eer misleiden wat zij hooE eï zagen vervuld Tn de ^."^[/^"^^„„rtT, , ; jjgiii " Gëegt_ Hun geschriften zijn no^ •^•^"^"^se aanwezig vjccot. XJ.LIII en ieder, g wie _^ zij _ j^ in handen komen en die hen gelooft, zal daarin alles vinden wat een wijsgeer nodig heeft; te weten omtrent het wezen der dingen. Zij behoefden geen schoonklinkende en vernuftige redeneringen te "bezigen, " om aan hun ^^^^ ir^gs^ng te verschaffen, daar zij verwaardigd werden getuigen ener waarheid te zijn, die alle verstand te boven gaat. Zij hebben God de Vader door woord en daad verheerlijkt en Hem, Die Hij gezonden heeft, Christus. Zijn Zoon, verkondigd". „Onderzoek de profeten", riep de rt-f ^T r r m " ! 1° bovenal, bid, dat de poorten des lichts u mogen ontsloten worden; want deze dingen zijn door niemand te verstaan, tenzij God en Zijn Christus de mensen bekwamen, om die te begrijpen."

Nog vele andere dingen sprak hij, die van dezelfde strekking waren en hij wees hem op de enige Zaligmaker der wereld, in Wie alleen behoudenis mogelijk is.

muKt=ij v, H Deze ernstige woorden sloegen bij Justinus door God de aan Wijsgeer zijn hart in. geheiligd Zij werden en ienden als middel om hem uit de s room zijner denkbeeldige weten- l chap te doen ontwaken, alsook om de n rots zijner gewaande geleerdheid te uigen. Van nu af aan begon hij de heilige geschriften te lezen en te bidden, hetgeen onder de zegen des Heeren er toe leidde, dat hij bevond, ^^^ ^^ Goddelijke Schriften alleen de zuiverste wijsbegeerte in zich behelzen. Hij zeide dan ook het heidendom vaarwel en ging op dertigjarige leeftijd i^^-ff, --; ^ tot f „f VIP-I- het Christendom '< over om voortaan zijn gaven en krachten m 's Heeren dienst te besteden. Teneinde in de hogere klassen der maatschappij ingang te verkrijgen, behield Justinus zijn philosophenkleed, toen hij in de gemeente van Christus werd ingelijfd.

In deze kledij reisde hij door alle bekende landen, bezocht daar de christenen, stichtte er gemeenten en breidde bestaande gemeenten uit. Ook verdedigde hij met woord en geschrift de leer der waarheid tegen heidense en Joodse dwalingen om zich ten slot- !i!L«, Tf„!? „f.f r'if'"; ™\''Ü geregeld lezingen hield over het Christelijk geloof.

p^ar schreef hij ook een apologie (verweerschrift) aan keizer Marcus Aurelius, gelijk hij dit voorheen ook reeds gedaan had aan keizer Arïtoninus Pius. In dit geschrift nam Justinus het op voor de vervolgde christenen en sprak hij hen vrij van de blaam, dat zij godloochenaars en vijanden van de staat waren. Tevens besehreef hii er de Christelijke godsscnreei_ nij er_ ae L^nristeajKe gu dienst leer der m oude en zijn profeten. samenhang om dan met ten de slotte te verzoeken de christenen met langer te vervolgen, maar hen na een nauwgezet onderzoek, volgens de eis der gerechtigheid en niet onder de mdruk van vooroordelen of om mensen te behagen noch m blmde ijver of onder invloed van laster te bejegenen. , ^ , ., • ^

Daarbij schroomde Justinus ook met om de keizer te wijzen op het vreselijk oordeel, dat hem te wachten stond, indien hij volharden zou m de

goddeloosheid. Dit geschrift had echter niet de zo zeer begeerde uitwerking op de keizer. Het deed hem integendeel in toorn ontsteken. Toen hij het stuk gelezen had, zeide hij tot de prefect, die tevens zijn boezemvriend was, dat hij een antwoord zou geven, met met inkt, maar met bloed geschreven en dat hij er voor zou zorgen, dat de misdadigers — zo noemde hij de christenen — hun verdiende loon zouden ontvangen, aangezien zij volgens hem als vijanden der goden en van de staat terecht algemeen gehaat

Justinus "! zelf was één der slachtoffers van Marcus Aurelius' christenhaat; gelijk wij in het vervolg zullen zien. Eerst willen wij echter nog even stilstaan bij een twistgesprek, dat Justinus eens voerde met een zekere Crescens ifJ^^f^T^ïhif bekere filosoof uitgal en die het bij zeKere ë^\^seT^^^'^ onder ^B, ^O^^^ volk tegen J"fjf"«^^^^^^ w weTk zodat hij sedertdien alles m het werk stelde om Justinus te doen gevangen nemen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen