Voor Oud en Jong

XIV

Op het bevel om het offer aan de genius des keizers te brengen, luidde het eenparig antwoord van Justinus en zijn medegenoten: In de Naam van de levende God, nooit of nimmer. Dan, zo sprak de profeet op gestrenge toon, geschiede met u allen overeenkomstig de wetten. Gij zult morgen door het zwaard ter dood gebracht worden. De veroordeelden waren door dit vonnis niet verslagen. Integendeel zij loofden de Heere voor de eer, die zij waardig gekeurd werden, om Zijn kruis te mogen nadragen. Tegen de avond van die dag waren de gevangenen tezamen in een gewelfde cel, waarheen zij gebracht werden om daar het uur van hun triumf te verbeiden. Hun hart was vervuld met een zalige vreugde. Het brood en de beker wijn, die men de gevangenen gegeven had, werd benut om met elkander des Heeren dood te verkondigen. Aangrijpend was de viering van dit Avondmaal, waarbij men zong en bad en daarbij ook smekingen opzond voor de overheid, die het onrechtvaardig vonnis uitgesproken had. Hierna lag een uitdrukking van vrede op aller gelaat en de gevangenbewaarder, die hen zwijgend gadesloeg, werd met eerbied voor hen vervuld. Na enige ogenblikken stond Justinus op en terwijl er een glans van hemelse vreugde op zijn gelaat lag, sprak hij aldus: wij hebben hier op aarde het laatste brood gegeten en de laatste wijn gedronken. Het was ons reeds een spijze en drank des hemels. Morgen echter zullen wij van de vrucht des waren wijnstoks tot in alle eeuwigheid drinken in het rijk van de hemelse Koning, 't Is thans alsof wij de stem vernemen van het Lam Gods, dat voor onze zonden de smadelijke dood des kruises wilde sterven en wij de heerlijkheid van Hem aanschouwen. Die in het midden van ons is en Die ons zegenend gadeslaat. Deze uren van smart en lijden zullen snel voorbijgaan em kunnen niet vergeleken worden bij de heerlijkheid die aan ons geopenbaard zal worden, wij zullen ingaan ten hemel om altoos met Christus te zijn en Hem te volgen waar Hij ook henengaat. Al het lijden dezer aarde is daar voor altijd voorbij en wij zullen ons in Zijn uitnemende liefde verblijden. Des Heeren heerlijkheid zal dan in onverderfelijkheid ons deel zijn. Daarom, laten wij onze hoofden opheffen, spoedig zullen wij het hemels Jeruzalem binnengaan. Amen! Amen, klonk het uit de mond der anderen. De veroordeelden stonden op, omhelsden elkander, om hier op aarde afscheid van elkaar te nemen, om daarna nog met elkander al datgene te bespreken, wat zozeer hun hart vervulde. Ouders en broeders, kinderen en andere verwanten bevalen zij in de hoede des Heeren aan.-De volgende morgen werden zij naar een plein gevoerd, waar zij eerst werden gegeseld, zodat hun ruggen met de bloedigste striemen doorploegd werden. Klacht noch kreet kwam echter over hun lippen. Zij verheugden zich er in, dat zij Gode waardig werden geacht om te lijden om de ere Zijns Naams en prezen Hem temidden der gruwzaamste marteling. Weldra werd hun leven afgesneden en mochten zij ingaan in de vreugde huns Heeren. Ook Justinus de Wijsgeer, die sedertdien door de eeuwen heen Justinus de Martelaar wordt genoemd. Aan de geselpaal mocht hij roemen in de blijdschap des geloofs en toen hij het schavot betrad om met de bijl te worden onthoofd, hief hij de juichkreet aan: Dood, waar is uw prikkel, hel, waar is uw overwinning? Enkele ogenblikken daarna had de kerk des Heeren op aarde een geducht strijder minder, maar het getal van hen die voor de troon zijn en God in Zijn tempel nacht en dag dienen, was met één vermeerderd! Justinus' verweerschrift had dus niet mogen baten. Keizer Marcus Aurelius bleef er onbewogen door. Ja, veeleer werd zijn vijandschap tegen het Christendom er nog weer door gaande gemaakt. Velen werden onder hem en met zijn goedkeuring ter dood gebracht, na eerst op de allervreselijkste wijze gemarteld te zijn. Sommigen werden met gloeiende platen zolang langs het lichaam gestreken, dat ze, met brandwonden overdekt, onder de grootste smarten, de geest gaven. Anderen werden met gloeiende tangen het vlees uit het lichaam gescheurd; weer anderen werden op kleine ijzeren stoelen of in ijzeren pannen en ketels boven een vuur geschroeid — kortom het is niet in te denken, wat er in die dagen is geleden door hen, die liever smaadheid en marteling wilden lijden, dan Christus verloochenen! En het is geen wonder, dat in die dagen zij, die niet waarlijk de kracht der zaligmakende genade Gods aan hun zielen hadden ervaren, terugdeinsden voor zulke wreedheden en de afgoden offerande brachten, om de smarten te ontgaan. In onze tijd is het heel gemakkelijk om met verachting te spreken over hen, die afvalUg werden en de heidenen gehoor gaven, maar als we ons voorstellen, dat wij in die dagen van beproeving en loutering hadden geleefd, o hoe velen van hen, die verachting durven tonen, zouden mede afvallig geworden zijn. En die waarlijk genade heeft leren kermen en het dus bij ervaring weet, hoe zwak van moed en klein van krachten hij is, zal het moeten erkennen: tenzij de Heere mij bewaarde en mij direct de kracht Zijner genade deed ervaren, ik zou zulke wrede martelingen nimmer kunnen doorstaan! Hoe klein van moed en van krachten echter Gods volk in zichzelf mag zijn, de Heere kan ook de allerzwakste sterkte geven in de ure des gevaars. Wij zullen dit D.V. zien bij een zekere Germanicus, die omstreeks het jaar 170 de marteldood stierf. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen