Voor Oud en Jong

XVII.

Tijdens 't verhoor der gevangen genomen christenen te Smyrna werd de menigte al opgewondener toen zij bemerkte, dat de gevangenen in het hun uit genade geschonken geloof in de Heere Jezus Christus, de Zoon des levenden Gods, volhardden.

Kreten - als „zij lasteren de goden", „weg met de atheïsten" of „werpt ze voor de wilde dieren" werden van alle kanten geschreeuwd. •

De pro-consul wilde hieraan echter niet zo gauw voldoen. Allerlei pogingen stelde hij in het werk om de christenen tot verzaking van hun feeloof te brengen en aan de genius des keizers te doen offeren. Toen alle pogingen daartoe vruchteloos bleken, gaf hij bevel om de gevangenen naar het amphitheater te brengen, om hen door het gezicht der wilde dieren, die daar in hokken opgesloten waren, te verschrikken. Ook dit baatte echter niet. De christenen bleven standvastig in het geloof. Steeds verwoeder werd daardoor de nienigte. Zij eiste, dat de gevangenen onmiddellijk prijs gegeven zouden worden aan de vraatzucht der wilde dieren.

De pro-consul aarzelde echter nog 'n ogenblik. Toen hij echter bemerkte, dat het tumult al groter werd, vreesde hij voor het uitbreken van een oproer, waarvan de gevolgen niet te voorzien waren. Hij bezweek dan ook tenslotte voor de begeerten van het volk en gaf aan de bewakers van het amphitheater bevel om de deuren der hokken te openen. Brullend van v/oede vlogen de wilde beesten uit hun kooien op één der voor hen geworpen christenen af. In een oogwenk hadden zij hun prooi verscheurd. De overige christenen smeekten inmiddels de Heere om getrouwmakende genade. Hun bede werd verhoord. Wat er ook aangewend werd, welke vreselijke martelingen op hen ook toegepast werden, zij bleven standvastig in hun belijdenis van het dierbaar geloof in de Heere Jezus Christus.

Hoewel er onder de toeschouwers waren, die op het zien der martelingen met medelijden bewogen werden en zelfs hun tranen niet konden bedwingen, bleef het overgrote deel des volks nog meer slachtoffers eisen. Weg met de verachters der goden, klonk het van verscheidene kanten. Men zoeke Polycarpus op. Deze bevond zich in zijn woning. Men had hem reeds medegedeeld wat er gaande was en dat men ook zijn dood eiste. Op het vernemen hiervan behield Polycarpus de grootste kalmte. 5ij zeide tot de aanwezige medechristenen: Ik vrees hen niet! Zo de Heere mij roept om als Zijn dienaar voor Hem te lijden, zal ik de martelaarskroon juichend van Zijn hand' ontvangen.

De ouderlingen en diakenen traden echter op hem toe en verzochten hem met tranen in de ogen om de vlucht te nemen, teneinde de gemeente niet van haar leidsman te beroven. Zij wezen hem daarbij op het voorbeeld van de Heere Jezus, Die Zich aan Zijn vijanden onttrok toen Zijn ure nog niet daar was. Polycarpus, die bij zijn gemeente in de stad wilde blijven, dacht peinzend na over deze woorden. Tenslotte zeide hij: De belangen van de christenen te Smyrna, die mij door de apostel Johannes zijn opgedragen, gaan mij zeer ter harte. Ik wil de Heere niet vooruit lopen. Zijn wil geschiede! Polycarpus begaf zich daarop naar een niet ver van de stad gelegen landhoeve. Hier werd hem een schuilplaats aangeboden, waar hij voorlopig veilig was. Enkele ouderlingen bleven voortdurend aan zijn zijde. Dag en nacht bracht Polycarpus door in het gebed voor zijn eigen gemeente, doch ook voor alle andere toen bestaande gemeenten des Heeren. De vijanden hadden inmiddels zijn woning te Smyrna bereikt. Zij vonden deze echter gesloten en Polycarpus was verdwenen. Ze plunderden daarop de woning en vernielden alles wat onder hun bereik was, zodat er enige uren later van de hele woning niet veel meer over was dan een 'puinhoop. Nu zochten zij naar Polycarpus' schuilplaats, die zij weldra door verraad te weten kwamen. Polycarpus had zich echter inmiddels naar een andere landhoeve begeven, daar hem ter ore gekomen was, dat zijn verblijfplaats bekend geworden was. Ook deze schuilplaats werd echter verraden door één van de slaven van de eerste landhoeve, die men op de pijnbank gelegd had om te vernemen waarheen Polycarpus de wijk genomen had. Toen men Polycarpus ook in zijn nieuwe verblijfplaats kwam zoeken, bevond hij zich juist op de bovenste verdieping van het huis. Van het dak had hij nog in een ander huis kunnen vluchten, doch daartoe was hij niet te bewegen. De ure der beproeving is daar, zeide hij. De wil des Heeren geschiede. Vastberaden ging Polycarpus daarop naar beneden, zijn vervol'gers tegemoet.

Wat verlangt gij, vrienden? vroeg hij aan de krijgsknechten. Dezen wierpen een onderzoekende blik op de man, die voor hen stond. Een ogenblik twijfelden zij er aan of dit wel de man was, die zij zochten. Polycarpus zeide: Ik ben Polycarpus, de christen. Wat begeert gij van mij ? Gij moet met ons naar Smyrna om u voor de pro-consul te verantwoorden.

Polycarpus verklaarde zich bereid om mede te gaan, doch verzocht een uur tijd om zich in het gebed te sterken.

Dit verzoek werd ingewilligd, waarop Polycarpus de soldaten spijze en drank liet voorzetten. Terwijl zij die nuttigden, boog Polycarpus in een aangrenzend vertrek zijn knieën voor de Almachtige, waarbij hij onder meer smeekte om kracht bij het naderend gevaar, alsook de noden der gemeente opdroeg aan Hem, Die gezegd heeft, dat Hij de Zijnen niet begeven, noch verlaten zal.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen