Brief uit Zeeland

CXLVII.

Het is wel reeds bij herhaling geschreven, en het kan misschien bij niet door oorlogsgeweld getroffenen beginnen te vervelen, maar er is nog steeds stof over het onderwerp „Vergoeding Oorlogsschade".

De wet is nu reeds geruime tijd in het staatsblad verschenen. De verwachting was dat daardoor de onzekerheid wat zou zijn weggenomen en ieder spoedig zou kunnen weten wat hij als vergoeding zou kunnen ontvangen. Helaas is bij alle reeds opgedane ervaringen ook hier weer teleurstelling op gevolgd. Nog is't niet bekend. Nog zijn de uitvoeringsmaatregelen niet bekend gemaakt. Het is dus wachten en nog eens wachten. De "molens malen langzaam, en nog weten de getroffenen niet wat er tenslotte uit die molens komen zal. Hoog zijn de verwachtingen niet meer. Daarvoor is al teveel teleurstelling ondervonden. Ook krijgt menigeen de ervaring, dat ondanks dat er geen nadere voorschriften zijn, toch wel wordt doorgewerkt aan het nazien van de geschatte waarden van de verwoeste panden. Daarover rijzen klachten.- Velen hebben bericht ontvangen dat de schatting lager is gesteld. Dat betekent dat minder als bijdrage zal worden ontvangen, en dus een groter* verschil zal moeten worden overbrugd, hetzij door een bijdrage voor het onrendabele of voor het de bouw oplevert. rendabele dat

Het onrendabele zal wel door het Rijk worden vergoed. Maar als artikel 72 van de wet wordt toegepast, dan kan dat ook worden afgekocht door 10 % te laten vervallen. Daaruit volgt wel dat het ieders belang is dat - de waarde van het verwoeste zo hoog mogelijk wordt gesteld. Nog maar steeds blijkt, dat de vaststelling van die waarde op eigenaardige wijze plaats heeft. Nog maar steeds kunnen zij die de panden hebben gekend vóór de verwoesting, geen lijn in die schattingen vinden.

Dat maakt de toestand zo moeilijk. Dat wekt wantrouwen. Dat doet maar weer de gevaren zien van een i'egeling, zonder de ter plaatse bekenden in de uitvoering te betrekken.

In Zeeland zijn er velen die deze week (de week waarin de brief is geschreven) denken aan hetgeen voor zes jaren is gebeurd. Velen treuren over een onherstelbaar verlies. Ledige plaatsen worden weer met destemeer leed aanschouwd. De wonden gaan weer open.

Daarop ziende is er voor hen die enkel materieel leed ondergingen, geen aanleiding tot klacht. Dan moest dankbaarheid nog het hart vervuilen. Want wat onderscheidt? Laat een ieder maar tot zichzelf inkeren. Laat een ieder maar eens overdenken hoe hij • het er afbracht en hoe hij doorleeft, na zoveel leed te hebben gezien, en na zo goedertieren te zijn gedragen en verdragen. Wat is er dan weinig meer over. Wat zijn we hard.

Het is zo nodig, ook bij het indachtig maken van de zorgen welke er materieel zijn, toch ook daarop de aandacht te vestigen.

Het bezit dat de wereld biedt, is toch zo weinig van betekenis. Het leven is kort. En, goed doet geen nut ten dage des tegenspoeds, maar gerechtigheid die redt van de dood.

Toch willen we niet dat de door de oorlog getroffenen materieel nogmaals getroffen zullen worden, of getroffen zullen blijven. Ook daarin is het nodig gerechtigheid te betrachten. Maar het is niet genoegzaam daarvoor alleen te pleiten. Dan is alles tekort. Zien we op onszelf, op onze afmakingen, op de vervlakking van ons volk, op het verlaten van de wegen Gods, op het verzaken van de geboden Gods, och dan kan het niet uitblijven of bij alle bezwaren tegen de behandeling van de getroffenen, is het zo nodig terug te roepen tot Gods Woord en Zijn getuigenis.

Hebben we er wel oog voor dat ons land aan de hoeken wordt afgekort? Dat Neerland langzaam maar zeker zijn zelfstandigheid verliest? Dat een Staatsbankroet dreigt? En de oorzaak? Gaan wij vrij uit? Gaat ook dat deel van het volk dat nog bij de oude waarheid blijven wil vrij uit? Moeten v/e de oorzaak bij anderen zoeken? Schuld mocht eens schuld worden. God mocht ons nog verwaardigen in Zijn vreze te mogen levsn. Ook geven eenswillens met Zijn wegen te zijn Niet in blote lijdelijkheid, maar in gehoorzame onderworpenheid, dan zou het nog goed kunnen zijn, „al zou er geen rund in de stal meer wezen, en 't veld geen koren meer leveren".

Uw Zeeuwsche briefschrijver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen