BUITENLANDS OVERZICHT

In het boek Job lezen wij, dat Job zeide: Hij verslapt de riem der geweldigen en neemt het hart van de hoofden des volks der aarde weg, en doet hen dwalen in het woeste, waar geen weg is.

Aan deze woorden gedachten wij, toen wij ons artikel over het buitenland gingen schrijven. Hoe zijn Jobs woorden na zo vele eeuwen thans weder bewaarheid! Hoe wordt het bevestigd, dat de Heere de hoofden des volks der aarde, die daar zeggen: Laat ons hun banden verscheuren en hun touwen (die van God en Zijn Gezalfde) van ons werpen en die zonder God in erkentenis te houden, beraadslagen en plannen ontwerpen, in het woeste doet dwalen. Hoe ook bevestigd, dat de Heere het verstand der verstandigen en de wijsheid der wijzen, die hun weg zonder Hem bewandelen, te niet maakt. Aan het maken van plannen, aan het beraadslagen, het beleggen van conferentie op conferentie, heeft het bij de hoofden des volks der aarde niet ontbroken, maar met dat al dwalen zij zo in het woeste, dat er geen weg is.

w at al conferenties zijn er in de laatste jaren al belegd en gehouden. Zo vele zelfs, dat men de tel er totaal bij kwijt geraakt is. Maar wat hebben zij opgeleverd, welk resultaat valt er van te constateren? Deze, dat er geen weg is en de een na de nader totaal mislukt is.

Hoevele vergaderingen hebben er nu al vijf jaren lang in de Organisatie der Verenigde Naties plaats gehad, hoe vele duizenden woorden zijn daarin al niet gesproken, hoevele resoluties ter bevordering van de vrede zijn er daarin al niet ingediend, aangenomen en verworpen, maar keer op keer is de uitkomst geweest, dat er geen weg was, zo zelfs, dat het met die Organisatie binnen vijf jaren als vredesinstituut al op een finaal bankroet is uitgelopen!

Wat heeft men van het plan Schuman al niet hoog opgegeven en er van getuigd, dat het nu eindelijk in kannen en kruiken was! Maar tot op de dag van vandaag is dat nog niet het geval en heeft men in Amerika en Frankrijk zijn spijt er over te betuigen, dat het nog steeds niet gelukt is dit plan, zelfs in zijn misvormde vorm, te verwezenlijken.

Welke grootse verwachtingen heeft men van de Benelux al niet gekoesterd! Welke zegenrijke gevolgen er al niet van verwacht! Hoe in tal van dagbladen en redevoeringen haar niet aanbevolen en aangeprezen! Doch de voltooiing er van laat nog steeds op zich wachten.

Daar zijn de Europese raad en het daarmede nauw in verband staande West- Europese parlement van Straatsburg.

Ook daarvan heeft men zo hoog opgegeven. Ook daarover heeft men in allerlei toonaarden gejubeld, zelfs gezegd, dat deze de eenheid en het heil van West-Europa zouden brengen. Maar het is er in werkelijkheid zo mede verlopen, dat zelfs in bladen, waarin daaiTnede volkomen instemming betuigd werd, thans spottenderwijze over het Parlement van Straatsburg geschreven wordt als dat van Praatsburg.

En hoe is het met het Noord-Atlantische pact en de herbewapening van West- Europa gesteld? Het Noord-Atlantische pact is tot stand gekomen. Talrijke bijeenkomsten van de ministers van buitenlandse zaken en defensie van de landen, die daarbij aangesloten zijn, zijn er sedert dat sluiten van het pact geweest. Doch men kan in bladen van geheel verschillende richting het eenparig getuigenis lezen, dat er in weerwil van die bijeenkomsten wat de herbewapening betreft feitelijk nog iiiets tot stand is gekomen. En dit is zoveel te erger, dewijl het oorlogsgevaar nog immer zo groot is. Over tal van problemen is te dezer zake nog steeds geen overeenstemming kunnen verkregen worden. Dit is, om er maar één te noemen, bij voorbeeld het geval met de herbewapening van We& t-Duits- land, welke de Sovjet-Unie zo vreest, dat zij zich daartegen met band en tand verzet. Ja gewis, liet woord van Job: Hij verslapt de riem der geweldigen en neemt bet bart van de hoofden des volks der aai-de weg en doet hen dwalen in het woeste, waar geen weg is, zien wij thans voor aller oog bevestigd.

De 'e Amerikaanse resolutie, waarbij China als aanvaller op Korea is aangewezen, is dan na dagen van heftig debat en allerlei deliberatie.? aangenomen. Doch blijft het daarbij, dan is dit feitelijk niet meer dan een wassen neus, welke de onmacht van de Organisatie der Verenigde Naties nog eens te meer in een helder daglicht stelt. Het is zeer wel te verstaan, dat Amerika het daarbij niet wil laten en er op aandringt, dat er tegen het Communistische China sancties ingesteld zullen worden. Zij stuit daarbij echter op verzet van tal van leden van de even te voren genoemde Organisatie, die de één om deze, de andere om weer andere reden, daarvan tot dusverre niets willen weten.

De Amerikaanse aandrang is te meer te verstaan, omdat de oorlog op Korea onder de vlag van de Verenigde Naties gevoerd wordt, maar in hoofdzaak al de zware lasten van die oorlog op Amei'ika en haar burgers neerkomen. Men kan daarbij opmerken, dat in hoofdzaak daarmede ook een Amerikaans belang gemoeid is, gelijk een bevelvoerende generaal op Korea in een mededeling aan de Amerikaanse militairen, die op Korea vechten, erkend heeft, als hij tot dezen zeide, dat zij op Korea voor de veiligheid van Amerika vechten, maar anderzijds dragen toch de leden van de Verenigde Naties niet alleen door het aannemen van de resolutie, waarin het rode China tot aanvaller op Korea aangewezen werd, maar ook anderszins mede verantwoordelijkheid voor hetgeen er op Korea is voorgevallen en nog voorvalt. Dit wast al het water van de ? ee niet weg. Vandaar is het ook zeer begrijpelijk, ook al met het oog op de grote offers, die zij brengt, dat Amerika aandringt op het instellen van sancties tegen het communistische China. Want het zijn voorwaar geen geringe offers, welke zij voor de oorlog op Korea brengt. Niet alleen brengt zij daarvoor zware materiële en financiële offers, maar ook vooral niet minder zware offers aan verlies van haar burgers. Het zijn toch al ver over de 40.000 verliezen aan gesneuvelden, gewonden, verminkten en vermisten, waarvan het laatste officiële Amerikaanse legerbericht een opgave heeft gegeven. Het blijft intussen echter de grote vraag of Amerika met haar aandrang tot het instellen van sancties tegen China enig succes zal hebben, evenzeer als dat aldus gesteld is ten aanzien van de instelling van een commissie van goede diensten, waartoe in de door haar ingediende en door de Organisatie der Verenigde Naties aanvaarde resolutie besloten werd. Deze commissie werd in het leven geroepen, opdat zij bij de onderhandelingen met het communistisch China haar goede diensten zou bewijzen. Doch China heeft reeds doen weten, dat zij in generlei onderhandeling, ook niet met die commissie, wénst te treden, omdat de Organisatie der Verenigde Naties haar tot aanvaller op Korea verklaard heeft en bovendien, indien de berichten dienaangaande juist zijn, moeten India en Indonesië verklaard hebben, dat zij in de commissie geen zitting willen nemen.

w at de oorlog op Korea zelf aangaat, deze verloopt nog steeds ten voordele van het Amerikaanse leger en de daarmede verbonden strijdkrachten. Voor de tweede maal naderen zij in deze oorlog Seoel, de vrijwel geheel ver­ woeste en verlaten hoofdstad van Zuid- Korea. Hun tanks zijn op het ogenblik, dat wij dit overzicht schrijven, nog maar twee kilometer van het centrum van die stad verwijderd. Zij ontmoeten bij hun oprukken tot op heden slechts geringe tegenstand. Hun opmars wordt alleen maar vertraagd door mijnenvelden. In sommige sectoren ten Zuiden van Seoel hebben de communisten hun verdedi— gingsstellingen geheel verlaten, zodat Seoel wel eens heel spoedig in de handen der A-merikanen zou kunnen zijn. Dit belangrijke succes moeten, naar de mens gesproken, de verbonden troepen te danken hebben aan de geweldige kanonnades, welke hun artillerie op de communisten heeft afgevuurd. Op sommige plaatsen waren er nog meer kanonnen bijeengebracht dan er eertijds bij Alemein bij de aanval op de Duitse en Italiaanse troepen bijeengebacht waren. Deze kanonnades liadden tengevolge, dat de Chinezen hals over kop op de vlucht sloegen en hun om Seoel zo zeer versterkte posities prijs gaven. Zo heeft dan de oorlog op Korea een zeer gelukkige keer genomen. De Chinezen moeten terugtrekken, moeten zelfs terugtrekken waar de verliezen aan mensenlevens bij hen hoegenaamd niet meetellen. De gevechtskracht van de verbonden strijdmacht blijkt van die aard te zijn, dut er althans op het ogenblik voor de Chinese en Noord-Koreaanse legers geen houden meer aan is. Dit heeft mede zijn oorzaak daarin, dat, terwijl er aan de verwondingen, die Amerikaanse militairen belopen, slechts drie procent sterft, bij de communisten ongeveer 30 procent aan hun verwondingen sterft.

i, en slotte nog enkele belangrijke wetenswaardigheden. Twee malen is het dezer dagen de Britse regering gelukt een op haar gerichte aanval van de conservatieven in het Parlement af te slaan. Beide malen verkreeg zij daarbij slechts een geringe meerderheid. En ook beide malen geschiedde dit, doordat zieke Labour-parlementsleden naar het Parlement gebracht waren om hun stem tegen de moties van wantrouwen, die tegen de regering waren ingediend, te kunnen uitbrengen; zo hachelijk stond de kans voor de regering, dat zulks nodig was. De eerste maal was het ter gelegenheid dat Churchill tegen haar een motie had ingediend, ter zake van de nationalisatie van de staalindustrie. Hoewel Churchill 'n krachtige, één zijner beste redevoeringen, hield, kon hij de regering niet uit het zadel lichten. Zijn motie, zij het ook met een geringe meerderheid, werd verworpen.

De tweede keer diende een andere conservatief een motie van wantrouwen in tegen de regering inzake haar vleespolitiek. Het ging daarbij nog al rumoeriger en opgewondener toe dan het er de eerste maal in het Parlement naar toe gegaan was., Niet alleen riepen en schreeuwden, hetgeen somtijds in een gebrul ontaarde, verschillende parlementsleden tegen elkander in, maar ook was ongeveer een honderdtal vrouwen met haar 114 gram wegende wekelijks vleesrantsoen, dat zij veitoonden en waarmede zij liepen te zwaaien, het Parlementsgebouw binnengedrongen. Dat vleesrantsoen had bij zeer velen een grote ergernis verwekt, daar het het laagste is in heel de Britse geschiedenis en zelfs kleiner is dan het in de ergste dagen van de oorlog geweest is. Toen er tot stemming werd overgegaan, wist de regering nochtans haar zetels te behouden, hoewel het op het nippertje af was, want de meerderheid bedroeg toen slechts acht stemmen. In Italië spant het geducht in de communistische partij. Twee vooraanstaande leden zijn daar uitgetreden en steeds meer keren de officiële communistische partij aldaar de rug toe, zodat er zelfs van een scheuring in die partij gesproken kan worden. De oorzaak van die scheuring is daarin gelegen, dat de leden, die uit de partij traden, hoewel zij tegenstanders zijn van het Atlantisch pact en de herbewapening, en communist blijven, van de Russische overheersing niets moeten hebben. Zij verklaren zich daartegen te verzetten, ja zelfs de wapens tegen de Sovjet-Unie te zullen opnemen, indien zij Italië mocht aanvallen. Het is een soort van Tito-isme, dat thans ki-achtig in Italië onder de communisten aan de dag treedt, zelfs in die mate, dat de huidige leider van de officiële communistische partij zich thans naar Moskou begeven heeft.

In Tsjecho-Slüwakije heeft er thans voor de zoveelste maal onder de communisten een zuiveringsactie plaats, welke — naar verluidt — onder de leiding van een Russische maarschalk moet geschieden. Deze moet zeer streng gevoerd worden, zodat zelfs de huidige premier van Tsjecho-Slowakije onder politie-toezicht gesteld moet zijn, terwijl de oud-minister van buitenlandse zaken Clementis zich of op de vlucht bevindt of in een , gevangenis opgesloten zit, hetgeen men opmaakt uit het feit, dat hij sedert enige dagen niet meer verschenen is op de post, welke hem na zijn aftreden als minister is opgedragen en welke hij sindsdien immer heeft waargenomenT De premier van het communistische China, Mao Tse Toeng, bevindt zich al enkele dagen in Moskou, hetgeen er op wijst, dat er tussen de Sovjet-Unie en China op het ogenblik wederzijds wensen en wantrouwen bestaan en dat het althans thans tussen Mao en Stalin volstrekt niet alles koek en ei is. Het moet Mao bij zijn bezoek in Moskou er voornamelijk om te doen zijn om steun, ook financiële steun, van de Sovjet-Unie te bekomen, want de oorlog op Korea kost China ontzaglijk veel geld. Bij zijn vorig bezoek van Mao aan Moskou, hetwelk in September van het vorige jaar plaats vond, is een financiële steun van 300 millioen dollar aan het rode China toegezegd, maar dat bedrag moet nog bij lange na niet uitgekeerd geworden zijn. Thans moet Mao het dubbele bedrag, namelijk 600 millioen dollar, vragen. Twee Russische voorstellen, waarin Amerika van agressie beschuldigd werd, zijn dóór de leden van de Verenigde Naties met grote meerderheid van stemmen verworpen. Het Amerikaans-Japans verdrag, waarop men in Amerika zo zeer prijs stelt, is nog niet tot stand gekomen, maar men schijnt in Amerika er alles op te zetten om het zo spoedig mogelijk te kunnen sluiten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen