Een verbodsdag uiigeroepen

I. Blaast de bazuin te Sion, heüigf een casten, roept een verbodsdag uH. }oël 2 : 15

Het was door de dienst van de profeet Joel, dat de Heere bevel gaf aan de priesters om de bazuin te blazen. In Num. 10 : 2 beval de Heere Mozes, om twee zilveren trompetten te maken, die dienen moesten tot de samenroeping van de vergadering, maar ook tot de opkocht der legers. Volgens vs 5 moesten »: j ook gebruikt worden bij het uitbreken van een oorlog, en gelijk wij lezen in VS 10 op Israels feestüjden. 't Was een oorzaak van grote vreugde, wanneer op de feestdagen dat blij bazuingeschal klonk in Israels oren, Ps. 81 : 4. Dan werd het volk herinnerd aan wat God gedaan had, maar 't was ook een opwekking of heenwijzing naar hetgeen f»irmaal plaats zou hebben in de vollieid dfcb tijds, wanneer al de ceremoniën zouden wegvallen en Christus als het lichaam der schaduwen volvoeren zou het grote werk der verlossing tot de heerlijkheid Zijns Vaders, maar ook tot de verlossing en zahgheid Zijner uitverkorenen.

Hier geeft de Heere ook bevel om de bazuin te blazen, maar met een geheel ander doel dan om het volk op te wekken tot blijdschap eu vreugde, lier was het om in vernedering van stof en as voor een hoge God te buigen, belijdende hun zonden, smekend om genade, en om weder te keren tot de God des Verbonds.

Het was een donkere tijd voor Juda, toen Joel dat bevel van de Heere kreeg. Een leger van sprinkhanen was er neergedaald op de vruchtbare velden en alles was kaal gegeten. Daarbij het land was geteisterd door een langdurige droogte, zodat de beken ledig waren en de vijanden van rondom hadden zoveel ellende over het volk gebracht. Allerwege was er een gedruktheid onder het volk en grote verslagenheid vanwege de kastijdingen Gods. Gods hand drukte zwaar op land en volk.

Maar nu kreeg Joel de opdracht om een verbodsdag uit te roepen. O, wat een grote goedertierenheid Gods temidden van de heersende ellende. In de dagen van Jeremia sprak de Heere: Bid niet meer voor dit volk en hef er geen geschrei meer voor op. Doch dat was hier zo geheel anders. God Zelf opende nog een weg tot vernedering en verootmoediging en tot het aanroepen van Zijn Naam.

Werkelijk, het is groot wanneer God in druk en kruis nog mee komt, niet alleen in ons persoonlijk leven, maar ook voor een land en volk. Dan toont God Zijn ontfermingen en dat Zijn ingewanden rommelen van barmhartigheid. Wij blijven wel de verantwoordelijke personen, maar wij worden toch in alles gewaar, dat het alles van Hem afhangt. Wie zal nu onder de slagen bukken en er mede op de rechte plaats komen, dan alleen als God Zelf er ons toe verwaardigt? Inderdaad de onveranderlijke verbondstrouw Gods was groot over Zijn volk. Geen schrikkelijker zaak is er dan dat God het alles afsnijdt en het oordeel Gods vastelijk besloten is. Dat is vreselijk, wanneer het persoonlijk ondervonden wordt, maar ook wanneer dat geldt voor een land en voor een volk. Och, waar ja waar zullen wij ons dan henenwenden, als de weg naar de hemel wordt toegesloten? Wij lezen er ook van in de Klaagliederen van Jeremia, dat God Zijn oren sluit voor het gebed (3 : 8). Wat is het dan toch

benauwd. a Toen God Saul geen antwoord meer gaf, heeft hij niet lang meer geleefd. Hij maakte een eind aan zijn leven en stierf als een zelfmoordenaar op het gebergte van Gilboa.

Wanneer een kind des Heeren in grote verlatingen komt, en de Heere houdt zich als doof voor hem, dan wordt het toch innerlijk ondersteund en vastgehouden. Zij werden in de grootste diepten en donkei-heden toch in de kracht Gods bewaard. En voor dat volk verandert de rechterhand des Heeren. Hij laat hen in de' druk niet omkomen, maar ontfermt Zich over hen in Christus naar de grootheid Zijner barmhartigheden.

Hij laat hen nooit verzocht worden boven vermogen, maar geeft met de verzoeking ook uitkomst. Zonder troost zal dat volk toch niet sterv n. Uitwendig stond het er in Joëls dagen droevig bij; maar verder, hij profeteerde in een tijd, dat het volk onder de priesterlijke leiding nog sterk aan de ware godsdienst gehecht was. Dat waren nog bemoedigende tekenen. Wij kunnen in de profetieën van Joel ook opmerken, dat Gods Woord nog diepe indruk maakte in de harten van het volk. Er was nog een oor en een hart voor.

Vanzéli, dat was ook een gift van boven. Van nature, krachtens onze diepe val, zijn wij niet vatbaar voor Gods getuigenis. God Zelf zal er plaats voor moeten maken in onze harten door Zijn Heilige Geest, doch het is ook nog groot te achten wanneer wij nog niet aan de totale verharding zijn overgegeven en er nog beslag mag zijn voor de waarheid Gods.

De priesters moesten in Joëls tijd de ba­ zuin blazen te Sion. Op de heilige tempelberg moesten zij zich vergaderen om door middel van het bazuingeschal het volk op te roepen tot het houden van een vastendag. Het is zeer duidelijk dat de kerke Gods werd opgeroepen. Die kerk was door God verkoren, maar zij waren ook in het verbond door God opgenomen. Dat volk des verbonds moest afgezonderd in die zo ernstige tijd om zich voor God te vernederen.

Vanzelf, wij kunnen niet vaststelleia, dat allen, die uitwendig tot de kerk behoorden, door God bekeei-de mensen waren. Dat was nimmer zo en dat zal ook nooit zijn. Er blijft altijd kaf onder het koren en het is niet alles Israël wat Israël genoemd wordt. Toch, die oproeping voor een vastendag betrof de gehele gemeente. Ze waren door God afgezonderd van de volkeren rondom. De Heere woonde in het midden van hen.

Onder het vasten verstaan wij het zich onthouden van spijs, vooral van vlees, tot boete of geestelijke oefening. Op de grote verzoendag was het volk van Israël krachtens Gods wet verplicht om te vasten. Zie Lev. 16 : 29 en 23 : 27. Er was ook een vrijwillig vasten bij sterfgevallen. 1 Sam. 31 : 13 en 2 Sam. 1 : 12.

Hier in deze tekst bij een nationale ramp wordt het volk opgeroepen om te vasten. Het betekent verootmoediging van hun ziel voor het aangezicht des Heeren. Het ware vasten bestaat niet in de onthouding van spijs en drank, maar volgens Jes. 58 : 5 in het losmaken van de knopen der ongerechtigheid of goddeloosheid.

Joel moest een verbodsdag uitroepen. Een dag, dat het volk samenkwam om onder de drukkende omstandigheden, waarin het land verkeerde, de Heere te smeken om afwending en verlossing van de rampen. Maar ook om gezamenlijk Zijn aangezicht te zoeken om de onmisbare zegen des Heeren. God opende dus in Zijn nederbuigende goedheid de weg, dat Hij tot Zijn volk, en dat zij tot Hem mochten komen. De priesters moesten als staande tussen God en het volk, het volk leren en opwekken om het naar God te wenden. Alleen in Christus is God maar genaakbaar en Gods Geest kan alle bezwaix'n maar wegnemen, alle hindernissen uit de weg ruimen, ons hait scheuren, waar- 5 achtig bekeren en in ware verootmoediging God doen zoeken, pleitend op Zijn goedertierenheden.

Alles wat God in het verbond der genade eist, is ook tevens een belofte des verbonds. Hoe zou een mens, welke genade hij ook van God ontvangen had, zich ooit schikken om voor Gods aangezicht te verschijnen? Gods volk wordt steeds afhankeliiker en daarom steeds armer.

God ziet naar waarheid in het binnensi"'' en wanneer God het Zelf niet schonk: Ik zal maken dat hun werk in der waarheid zijn zal, dan zou er toch nooit iets van terecht kunnen komen. Christus hoeft voor Zijn kerk alles verdiend en verworven en God de Heilige Geest komt er plaats voor te maken door te ontdekken en te ontledigen, ojxlat zij uit de volheid van Christus ontvangen zullen genade voor genade. De Heilige Geest verheerlijkt Christus in het hart van een verloren zondaai'.

Gr. R. Ds L.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen