Zeeland

Brief u/f

CLXX.

Alhoewel de agenda voor de a.s. Statenzitting voor Zeeland nog niet bekend is, zijn er toch al enige voorstellen ter kennis gebracht, zodat het mogelijk is hier en daar een greep uit te doen. Veel belangrijks schijnt er niet te zullen voorgesteld worden, alhoewel er altijd rekening mede gehouden moet worden, dat de belangrijkste zaken de meeste voorbereiding eisen en daardoor ook wel het laatst gereed zijn. De rekening over het jaar 1949 geeft een niet ongunstig beeld. Het lijkt wel of de regeling van de financiële verhouding tussen het rijk en de provinciën heter is dan die tussen het rijk en de gemeenten. Immers, in de laatste hoort men klacht op klacht, alhoewel 1949 ook daarvoor beter was dan 1950. De provincie heeft echter nog mogelijkheden, welke de meeste gemeenten niet meer hebben.

Er zijn nog wel vele onzekere factoren, ook voor de provincie, want het is nog niet bekend hoe eindelijk de afrekening van de oorlogsschade zijn zal, en daarbij is Zeeland kwetsbaar door de vele oeververdedigingen. Komt er hier of daar een calamiteit voor, dan zijn er vlug enige tonnen mede gemoeid. Het is dus niet zo, dat er reden is tot een stemming van „het kan wel lijden". Opvallend is, dat Gedeputeerde Staten de garantie welke is toegezegd voor een tentoonstelling, in 1950 voor een vijfde deel op de gewone dienst brengen. Menen zij, dat het inderdaad meer dan een garantie is? Verwachten zij, dat er niet veel hoop is op terugontvangst? Zo gezien de raming op de gewone dienst doet dat verwachten.

Op een aanvrage om garantie voor de bouw van een Zuid-Nederlands Sanatorium, stellen Gedeputeerde Staten voor in beginsel gunstig te beslissen. Al wordt daarmede niet het verzoek geheel ingev/illigd, is toch te verwachten, dat zulks met dankbaarheid zal worden aanvaard. Immers, er zit wel wat aan vast, en het kan niet anders dan juist zijn, dat eerst meer zekerheid moet bestaan wil een vast besluit kunnen worden genomen. Voorstellen, welke tegenwoordig op ieder agenda prijken, zullen ook thans niet ontbreken, namelijk het toekennen van verhogingen en toeslagen en hoe iets dergelijks ook genaamd wordt. Het is wel typerend voor de toestand, waarin we leven. Het geeft wel een beeld van de bewegelijkheid van de waarde van ons geld, maar dan een bewegelijkheid in een zeer bedenkelijke richting. Was het voor enig jaren zo, dat een onderwijzer niet in staat was zijn salaris te berekenen, tegenwoordig geldt dat wel voor iedere ambtenaar. Het is een speciaal vak geworden, het berekenen van wedden. Zoveel procenten voor dat, ingaande die datum, zoveel voor wal anders, ingaande voor nog niet allen op één tijd. Zoveel kindertoelage met zoveel verhoging. En zo kunnen wij doorgaan.

Er zijn ook jaarstukken van de provinciale bedrijven. Ook van het Provinciale Gasbedrijf. De tekorten, welke dat bedrijf heeft, verminderen ieder jaar. Het is ook voor 1950 nog wel niet zo ver van een ton af, maar ƒ 97, 749, 04 tegen ƒ 164, 545, 78 in 1945 geeft toch wel een aanmerkelijk gunstiger beeld. Bovendien blijken in de jaren 1948 tot en met 1950 nog extra afschrijvingen te hebben plaats gehad van ongeveer ƒ 25, 000, -.

Wat wel opvalt in die rekening, is het buitengewoon hoge bedrag, dat aan sociale lasten moet worden betaald. Niet minder dan (afgerond) ƒ 67, 000.— is uitgegeven op een loonpost van naar raming, want die is niet precies af te lezen, ƒ 140.000.-.

Het is geen kleinigheid en drukt wel zwaar op de exploitatie. Gaan soms de ogen open voor die grote last? Zo hier en daar hoort men wel eens uitlatingen welke er op wijzen. Het heden wordt belast met zorgen voor de toekomst en het is een zorg, welke, ook volgens personen, die geen S.G.P.er zijn, geheel ge%n zekerheid biedt, zodat het wel wordt uitgedrukt als een onzekere zekerheid. Is dat zo, en gewis, dan is er niets.

Met de lectuurvoorziening schijnt het niet erg te vlotten. Reeds tevoren deden Gedeputeerde Staten mededelingen daarover en ook nu geven zij blijk van nog na te speuren wat gedaan kan worden. Zou het maar niet beter zijn dat moeizame werk te staken? Moet de overbeid zich daar ook al mede gaan bemoeien? Een kostje voor elk wat wils gaan opdienen? Was het nu maar de bedoeling om enkel goede lectuur te verspreiden, och, dan zou er nog wat voor te zeggen zijn. Beter was de kwade te verbieden.

De Provinciale Stoombootdiensten leverden over 1950 een tekort van ƒ 2, 096, 401, 94, waarvan voor het rijk ƒ 1. 986, 600, 76 en voor de provincie de rest of rond ƒ 110.000.-. Daaruit blijkt wel, dat de verbinding over zeearmen veel kosten eist en toch zijn er klachten. Ook daarover geven Gedeputeerde Staten hun mening weer. Erg geslaagd lijkt de voorstelling van onmogelijkheid om aan de gerezen klachten tegemoet te komen niet. Dat niet alles kan, dat is vast. Maar of wat meer tegemoetkoming niet mogelijk is, is niet zo zeker. Vermoedelijk zullen over het zo geliefkoosde onderwer-p, als de bootdiensten zijn, nog wel enige woorden in de vergadering worden gewisseld.

Uw Zeeuwse Briefschrijver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen