De wonderen Gods

Dies loven de hemelen Uw wanderen, o Heere; ook is Uw getrouwheid in de gemeente der heiligen.

Psdm 89 : 6

PsaJm 89 is een psakn van Etban, de Eztihiei, één van de wijzen van Salomo, evenals Heman, en heeft betrekking op de tijd, dat Rehabeam na de scheuring des rijks een nederlaag geleden had door Sisak, de koning van Egypte. De toestand wias diep treurig, want Juda deed wat kwaad was in de ogen des '^eren en deed naar al de gruwelen der êidenen, die de Heere van het aangezicht der kinderen Israels verdreven had. Vanwege dat alles gaf God Juda in de hand des konings van Egypte, die al de schatten van het huis des Heeren en de schatten van het huis des konings wegnam, alsmede de gouden schilden, die Salomo gemaakt had.

Ethan, die toen nog leefde en de heerlijkheid en rijkdom van Salomo gekend bid, daaj'over ontroerd zijnde, stelde zich levendig voor de aandacht, dat God met David een verbond gemaakt had, hetwelk Hij door eedzwering bevestigd had, zeggende: Ik zal uw zaad tot in eeuwigheid bevestigen en uw troon opbouwen van geslacht tot geslacht. Het mocht dan schijnen onder de treurige omstandigheden van het ogenblik, nu het koningshuis van David zo diep verfciderd was, dat de Heere niet meer aan dat verbond gedacht, evenwel verheft het geloof zich in zijn ziel, waar Gods trouw onveranderlijk en Zijn toezegging onwankelbaar is. En zo vond hij kracht om te beginnen: Ik zal de goedertierenheden des Heeren eeuwiglijk zingen. Het geloof zag af van de golven der omstandigheden en drong door alle moeilijkheden heen, en greep de Heere aan in Zijn dieijbare beloftenissen. En de Heere bevestigde in de rollen der eeuwen Zijn Woord, al ging het met Davids huis steeds verder naar beneden, uitgeaonderd tijdelijke oplevingen, gelijk in de dagen van Hiskia en Josia, zodat het na de ballingschap alle luister •verloren had, in Christus, de grote Zone Davids, is alles heerlijk vervuld, gelijk gezegd was: Ook zal Ik Hem ten eerstgeboren Zoon stellen, ten hoogste over de koningen der aarde. En ziende door het geloof op de vastheid van het verbond des Koningsschaps, als aanhangsel van het Verbond der genade, riep Ethan uit: Dies loven de hemelen Uw wonderen, o Heere!

De hemelen met haar bewoners, de heilige engelen, loven de Heere voor al Zijn wonderen. De wonderen in schepping en herschepping, wondei-en in natuur en in genade. Alhoewel de engelen als eindige schepselen nooit ten volle kunnen begrijpen het wonder der Goddelijke genade, te meer, waar zij zelf. door het vastgesteld zijn in hun oorspronkelijke heiligheid, geen behoefte hebben aan genade, en zij dus ook niet van personele genade kunnen zingen en God niet kunnen loven vanwege de wonderen der persoonlijke verlossing, nochtans loven zij God dag en nacht, vanwege Zijn verbond, opgericht in Christus als het Hoofd met al Zijn uitverkorenen. En dat in samenstemming met de verloste zondaren in de hemel, die ontdaan van alle blindheid, ongeloof en bestrijding, welke zij op aarde onderworpen waren. God verheerlijken over dat onbegrijpelijk wondei-, dat zij tussen wieg en graf getrokken werden uit deze tegenwoordige boze wereld en overgezet werden in het Koninkrijk van de Zoon Zijner liefde uit kracht van dat eeuwig onveranderlijk Verbond, gesloten tussen de Vader, als optredend voor de Goddelijke Drieëenheid enerzijds, en de Zoon, als Middelaar en Hoofd der uitverkorenen anderzijds, alsmede door het schuldbetalend lijden en sterven van Christus, toegepast aan hun zielen door de krachtdadige en onwederstandelijke werking des Heiligen Geestes. In hun leven op aarde hebben zij iets gekend van dat eeuwig wonder, bij ogenblikken, als het geloof in levendige beoefening was. Door de wet kennis verkregen hebbende van de zonde en ellende, als gevolg van de diepe val in Adam, hebben zij het bewonderd, dat God hen niet reeds lang van voor Zijn heilig aangezicht verstoten had, en Zijn lankmoedigheid bewonderd, die hen wilde verdragen vele jaren lang, die zij buiten God in de zonde doorbrachten, totdat de Heilige Geest hen door middel van het Woord kwam roepen tot de gemeenschap met God in Christus. En vanaf die tijd der minne werden zij steeds in nieuwe wonderen ingeleid, de één meer en dieper dan de ander. Door vele wonderlijke wegen werden zij van stap tot stap geleid tot Hem, Wiens Naam is Wonderlijk, Raad, Sterke God, Vader der eeuwigheid. Vredevorst, in Wie zij rust vonden voor hun zielen, totdat zij werden verwaardigd om in de rust in te gaan, die er overblijft voor al het volk van God.

En daarom loven zij God in de hemelen, op volmaakte wijze zonder zonde en dienen Hem dag en nacht in Zijn tempel, ontheven van de sterfelijkheid, niet meer de mens van de aarde, genietende een storeloze zaligheid in de zalig© genieting van de gunste Gods, want God zal alle tranen van hun ogen afwissen; tranen, die zij hier op aarde zo veel heb­ ben geschreid. Niet alleen de zoete gemeenschap met de verheerlijkte Immanuël maakt hun zaligheid uit, maar ook de volmaakte gemeenschap met de heilige engelen en ontelbare medeverlosten, waarvan zij met sommigen hier op aarde hebben geleefd, geweend en gestreden de goede strijd des geloofs. O, wat zal dat hemelleven zijn en dat tot in alle eeuAvigheid. Hoe ver boven menselijke bevatting verheven, want aldaar zal geen nacht zijn. En de stad behoeft de zon en de maan niet, dat zij in haar zouden schijnen, want de heerlijkheid Gods heeft haar verlicht en het Lam is haar kaars. Gelukzalig is het volk, dat daar veihg is aangekomen na een veeltijds moeilijke reis door een Mesech van ellende. Wellicht hebben zij op aarde duizendmaal gevreesd, dat hun zielescheepje nog schipbreuk zou lijden bij het naderen van de kust der eeuwigheid, maar zij zijn er veilig doorgekomen en zijn alles te boven, door de getrouwheid van Hem, Die nooit laat varen de werken Zijner handen. Maar Gods volk op aarde staat nog midden in de strijd tegen een chiehoofdige doodsvijand, satan, wereld en het eigen verdorven vlees. .

'"' "~ strijd, zo zwaai en heftig, dat zij dam ia niet één ogenblik kumien bestaan uit en van zichzelf. Het is een stiijd, welke zo moede matrkt, dat met jaloersheid en weemoed diegenen wor­ den nagestaard, die de strijd te boven zijn. Te meer, daar de handen veeltijds slap hangen en de knieën struikelen op een weg vol voetangels en klemmen, en de vurige pijlen des satans de harten met vervaardheid vervuUen. Wat al strijd wordt gestreden over de vraag, of men wel waarlijk overgegaan is uit de staat der ellende in de staat der genade, vooral bij zwakgelovigen. En al is men zo bevoorrecht, dat men over zijn staat voor de eeuwigheid bevestigd hcht heeft, wat al strijd met een wereld, die in het boze ligt, wordt door dat volk gestreden. Stuiten zij niet overal op tegenstand, hetzij bedekt of openlijk? Zijn zij niet geacht als aller uitvaagsel en afschrapsel in de ogen der goddelozen en als verachte fakkels in de ogen dergenen, die gerust zijn? Ondervinden zij zelfs niet de meeste tegenstand van-hen, die de vrije genade Gods veranderen in ontuchtigheid, en met belijdenis van godsdienst een ijdele wandel naar het vlees trachtten te bemantelen?

En dat alles zou nog te dragen zijn, indien zij in eigen verdorven bestaan niet een vijand hadden, die met satan en wereld heult. Maar dat maakt juist de zwu.iïte uit van ban strijd, dat het vleas, die ongedode natuur, zich der' wet Gods niet onderwerpt.

A.

v. D.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen