BUITENLANDS OVERZICHT

Öe auteurs van de oude Christelijke kerk en die der Reformatie hebben in hun geschriften bij voortduring geschreven, dat een leven buiten God om niet dan kwelling en teleurstelling brengt. Toen wij ons neerzetten om dit overzicht te schrijven, dachten wij aan deze verklaring en zagen haar in de huidige gang van zaken in de wereld bevestigd, weer opnieuw bevestigd.

De huidige gang van zaken in de wereld, waarbij men God en Zijn Woord zo negeert, brengt inderdaad de ene kwelling na de andere en vormt een lange rij van teleurstellingen. Onze tijd is er een van conferentie op conferentie. De ene is nauwelijks afgelopen of de andere is al weer begonnen. De ene vergadering is amper ten einde of daar wordt al weer een nieuwe belegd. Niet alleen gaan deze conferenties en vergaderingen, waarop nog goede sier gemaakt wordt, met enorme onkosten gepaard, maar ook leveren zij de nodige kwelling en teleurstelling op. Dit valt van vrijwel alle te constateren. Dit kan ook geconstateerd worden ten aanzien van de conferentie te Rome, waar vele ministers van de landen van het Atlantische Pact ter regeling van de strijdmacht dier landen en van het Europese leger bijeen zijn geweest. Deze is mislukt. Een in deze onverdachte getuige, die op deze conferentie aanwezig is geweest, onze minister van Buitenlandse Zaken, mr Stikker, legde bij zijn aankomst op Schiphol tegenover journalisten de spontane en eerlijke verklaring af aangaande de mislukking. Volgens hem was de conferentie veel te vroeg belegd en waren daarop veel te veel mensen aanwezig. Hij verklaarde daarbij zelfs: als het zo doorgaat, komt er van een Europees leger niets terecht. De nodige stukken — aldus de minister - waren niet klaar en het waren inzonderheid Frankrijk en België, voor wie het vormen van een Europees leger veel moeilijkheden oplevert. Afgaande op het getuigenis Van mr Stikker waren het de grote mogendheden, die de kleine, gelijk dat ook al op de conferentie te Ottawa het geval was, him wil wilden opleggen. Gelijk daartegen op de conferentie te Ottawa verzet van de kleine gekomen is, zo moet dit ook in Rome het geval geweest zijn. De minister zeide daarbij tevens: Wij gaan een critieke tijd tegemoet en het is noodzakelijk, dat op de conferentie op 2 Februari 1952 in Lissabon concrete resultaten worden verkregen. Frankrijk zal zich moeten beraden, anders zijn - wi] over drie jaar nog geen stap verder. Ook van Amerikaanse zijde zijn er mededelingen gedaan over de sfeer en de stemming in het Amerikaanse kamp te Rome. Volgens deze berichten bestaat er voor de Amerikanen eigenlijk maar één probleem, en dat is hoe zij in de democratische Noord-Atlantische gemeenschap het voormanschap moeten regelen. In Ottawa probeerden de grote mogendheden de kleine vrijwel geheel uit te schakelen. Begrijpelijkerwijs hebben de kleine mogendheden daarmede geen genoegen willen nemen. Amerika heeft hun verzet niet kunnen onderdrukken. Zij heeft tenslotte daar aan toe moeten geven. Er werd een tijdelijke commissie van de Wijze mannen ingesteld. Die commissie heeft blijkbaar in Rome de uitkomst niet kunnen brengen. Wat geenszins behoeft te vei-wonderen. Daarvoor zijn de problemen te groot. Er bestaat het moeilijk op te lossen West- Duitsland-Frankrijk probleem, daarenboven nog twee andere al even moeilijk op te lossen problemen, dat van de kleine drie onder leiding van de Belgische minister Paul van Zeeland en het probleem Engeland, Scandinavië en de deelnemers aan de Middellandse Zee. Het heeft er op het ogenblik alles van weg, dat bij het bezoek van Churchill aan Amerika gepoogd zal worden om te dezer zaak tussen Amerika en Engeland tot overeenstemming te komen. Wij zullen ons met dat bezoek van Churchill en de mogelijke resultaten, die dat op zal kunnen leveren, alsook met de aanstaande conferentie te Lissabon niet verder inlaten, wij volstaan met te constateren, dat de conferentie te Rome niets dan kwelling en teleiu-stelling heeft opgeleverd.

Hetzelfde kan geconstateerd worden ten aanzien van de Straatsburgse vergadering, welke thans weder gehouden wordt. Daaraan is een hoogst merkwaardige bijeenkomst voorafgegaan. Een delegatie van twintig leden dezer vergadering heeft met een aantal afgevaardigden van het Amerikaanse Congres een onderhoud gehad over de eenwording van Europa. De Amerikanen hebben in dat onderhoud de Europeanen verweten, dat zij practisch nog niets verwerkelijkt hadden van de economische eenwording en de politieke federatie van Europa. Daarop hebben de Europese gedelegeerden geantwoord met een lang betoog, Vv'aarin zij de moeilijkheden uiteen hebben gezet, welke deze eenwording en deze federalisatie in de weg staan. Door dat betoog betoonden de Amerikanen zich allerminst tevreden gesteld. Zij voerden daartegen aan, dat de Europeanen alleen maar de moeilijkheden hadden uiteengezet, maar niet met plannen voor de dag gekomen waren om deze moeilijkheden te boven te komen. De grootste moeilijkheid bestaat wel daarin, dat de Engelsen en de Scandinaviërs niets moeten hebben van die door de Amerikanen zo vurig begeerde eenwording van Europa. Churchill heeft destijds op de Straatsburger vergadering wel met nadruk betoogd, dat er een Europees leger tot stand moest komen. Doch sedert hij als premier is opgetreden, hoort men hem daar met geen woord meer over reppen, ja, is heel overtuigend aan het licht gekomen, dat hij van de eenwording van Europa eigenlijk in zijn hart niets moet hebben. De kwestie van de eenwording van Europa heeft ook het onderwerp van besprekingen in de Straatsburger vergadering zelf uitgemaakt. Daarbij zijn de grote tegenstellingen, welke er tussen de Europese landen op dit punt bestaan, duidelijk naar voren gekomen. Zij zijn zelfs van die aard, dat er op een overeenkomst niet te rekenen valt. Al vroeger reeds, maar ook nu weer bleek er tussen hen een kloof te zijn, welke niet te overbruggen is; zodat aldus ook met het volste recht van die vergadering gezegd kan worden, dat zij ontzaggelijk veel kwelling en teleurstelhng heeft opgeleverd.

Eveneens is het ook al gesteld met de Parijse Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties. De Russische minister Wysjinski heeft weer een uiterst scherpe rede gehouden, waarin hij de welbekende verwijten op een lieftige toon aan het adres der Westerse mogendheden heeft uitgesproken. Daarbij richtte hij bepaaldelijk zijn aanval op- de Westerse herbewapening, die volgens hem enkel diende om de Sovjetunie te kunnen aanvallen. In weerwil van die felle, bittere venvijten heeft hij er toch in toegestemd, dat de ontwapeningsplannen in een sub-commissie onderzocht zouden worden. Hij verklaarde namelijk accoord te gaan — hetgeen de Westerse gedelegeerden reeds eerder gedaan hadden — met het door Irak, Syrië en Pakistan gedane voorstel om het ontwapeningsprobleem in een sub-commissie te laten onderzoeken. Met het oog op Wysjinski's rede heeft men van dat onderzoek volstrekt geen hoog gespannen verwachtingen. Nochtans zal dat onderzoek in geheime besprekingen tussen Wysjinski, Jessup (Amerika), Selwynn Grage (Engeland) er Moch (Frankrijk) plaats vinden, waarbij de voorzitter van de Algemene Vergadering deze geheime beraadslagingen zal presideren. Reeds daags nadat tot het instellen van deze sub-commissie besloten werd, ving zij haar eerste vergadering achter hermetisch gesloten deuren aan. Deze sub-commissie zal moeten proberen om een comjMomis te bereiken tussen de Westelijke e» Oosterse ontwapeningsvoorstellen. Het is zeer te vrezen, dat het met de werkzaamheden van deze sub-commissie ook op kwelling en teleurstelhng zal uitlopen, gelijk het daarop tot dusverre tnet al de verrichtingen van de Parijse vergadering is uitgelopen.

Zelfs bestaat de mogelijkheid, dat het daarop ten slotte ook nog zal uitlopea ten opzichte van de onderhandelingei over de wapenstilstand op Korea. In de afgelopen week circuleerde het bericht in de grote wereldpers, dat deze wapenstilstand reeds tot stand gekomen was en dat het kanon dientengevolge op Korea zweeg. Het verluidde daarin zelfe, dat men aldaar instede van elkander te beschieten, wederzijds vreugdevuren had aangestoken. Reeds de vol jende dag werd dat bericht echter al tegengesproken. Het was niemand minder dan president Truman, die dit bericht tegensprak. Hij verklaarde daarbij, dat de strijd op Korea werd voortgezet en gevoerd zou worden tot op het ogenblik, dat het ontwapeningsacooord ondertekend zou zijn. Hij achtte; zulks noodzakelijk, omdat er daardoor een sterke pressie op de communisten zou worden uitgeoefend, welke hij als bevorderlijk voor de totstandkoming van de wapenstilstand beschouwde.

Dat de wapenstilstand uiteindelijk tot stjnd zal komen, behoort volstrekt \VJ tot de onmogelijkheden. Doch als dit gebeurt, dan gebeurt het niet uit een ware, oprechte vredelievende stemming, maar door harde noodzaak daartoe gedwongen. De oorlog, die nu reeds meet dan een jaar duurt, heeft geen beslissing kunnen brengen. Ontzaggelijke offers aan mensenlevens en materiaal zijn daarbij gebracht. Doch het is gebleken, dat beide partijen tegenover elkander opwegen, dat de oorlog feitelijk alzo is vastgelopen en dat als het voortgaat zo als het tlians er naar toe gaat, de oorlog nog jaren kan duren voordat er een definitieve beslissing valt.

In West-DuitsLond wordt de bevolking hevig verontrust door post- en andere pakketten, waarin zich een bom bevindt, die door tot dusver onbekend ji3 bleven personen aan bepaalde adressei! worden gezonden. Het is daarbij reeds zo ver gekomen, dat een officiële waarschuwing werd rondgezonden om toch vooral geen pakketten te openen, als zij van een onbekende 'afzender afkomstig zijn. Op dit ogenblik tast de politie nog volkomen in het onzekere wie de eigenlijke afzender van deze bom-pakketten, die reeds twee mensen gedood en twaalf (deels ernstig) gewond hebben, zijn. Mossadeq is in Perzië teruggekeerd. Hij hield daarbij een rede in het parlement, welke zeer luid werd toegejuicht, inzonderheid door lieden, die zich op de publieke tribune bevonden. Hij verbeeg daarbij dat de door hem begeerde motie van vertrouwen aangenomei werd, zodat zijn positie thans sterker il dan ooit tevoren, zodat de leden van d( parlementaire oppositie bij de aan staande verkiezingen niet ten onrechte een grote nederlaag verwachten. Op de conferentie te Rome is besloten dat de deelnemende landen hun troe pen uit het Verre Oosten niet zulte overbrengen naar het Westen. De even tuele totstandkoming van de wapenstil stand op Korea zal hierin geen verande ring brengen. Het risico, dat China ziji legers naar Indo-China of andere pun ten in China zal overbrengen, indien d' strijdmacht van de Westerse legers " Azië zal worden verzwakt, zou daarde» aanmerkelijk worden vergroot. Men kaï uit dit besluit duidelijk zien, hoe weinig de Westerse mogendheden de communisten vertrouwen en hoe gespannen de internationale toestand is, zelfs nog als op Korea de wapens zouden neergel^d worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen