Brief uit Zeeland

CXCII.

De onkerkelijkheid van ons volk neemt hand over hand toe. Dat blijkt uit elk onderzoek, dat er plaats heeft, en inzonderheid bij volkstellingen. Het zijn feiten, welke gemakkelijk zijn vast te stellen.

Toch is het nodig om met de conclusies welke daaruit kunnen worden getrokken voorzichtig te zijn.

Het is wel waar, dat de scheiding tussen kerkelijken en onkerkehjken is vast te stellen, maar het niet waar te nemen hoeveel van hen, die bij een officieel of officieus onderzoek melden bij een kerk te behoren, daar toch eigenlijk niets mee te maken willen hebben.

De één zal dat doen om de schijn van godsdienstig te zijn te bewaren; een ander omdat zijn ouders of famihebetrekkingen er sterk tegen zijn, en een derde heeft weer andere redenen. Er zou meer waarde te hechten zijn aan de gegevens, als door de handhaving van de kerkelijke tucht het als hd ingeschreven zijn meer dan naam moest zijn.

Echter, en dat is meer gunstig, niet allen, die zich onkerkelijk noemen, zijn ongodsdienstig.

Wel mag er een vraag aan hen worden gedaan, waarom zij zich dan niet bij een kerk voegen, zoals toch in artikel 28 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis wordt geëist van ieder, en dan niet alleen bij een kerk, maar bij de ware kerk.

Daarvoor kunnen onderscheidene redenen zijn, welke echter geen van alle steek houden.

Het is een verkeerde opvatting, dat de scheidingslijn loopt tussen kerkelijken en onkerkelijken. Dwars door kerk en wereld heen loopt de scheidingslijn, welke God Zelf trekt.

Wij mensen zijn meestal gereed om onze eigen maatstaf aan te leggen en dan meten wij verkeerd.

Op grond van Gods Woord mogen wij echter wel een ieder aanmanen om zich tot de ware kerk te voegen. Niet omdat zij die zich bij een kerk voegen, beter zijn dan (andere mensen, maar omdat het geloof is uit het gehoor en het gehoor door het gepredikte Woord.

Zeer zeker was er meer hoop en verwachting voor land en volk als in gehoorzaamheid gebogen werd onder Gods Woord en gehandeld naar Zijn geboden.

En hoe zal ons volk bij Gods Woord kunnen blijven als het niet meer wordt gekend?

Daarom is het wel duidelijk, dat de politiek nooit los te maken is vian dat Woord en ook dat het niodig is dat de besturing van een volk gericht moet zijn op een ware verkondiging daarvan. De eis dat Gods geboden onderhouden worden komt tot ieder. Tot overheid en onderdaan. De overheid heeft daarom tot taak die geboden niet alleen zelf te houden, maar ook zorg te dragen dat anderen dat doen, althans dat in het - openbaar niet tegen Gods geboden gehandeld wordt.

De overheid heeft zich te bemoeien me^ii de godsdienstige richting van de natie!*^ Hoe fel dat standpunt ook is bestreden, menigmaal door de Anti-Revolutionnairen en anderen. Toch zal de overheid als Gods dienaresse, volgens Calvijn ons leert, in de eerste plaats geroepen zijn om de eer te handhaven en te verdedigen van Hem, door Wiens weldaad zij regeert.

Indien echter van de genoemde zijde reeds het standpunt wordt ingenomen, dat de overheid zich onthouden moet van die bemoeiingen, hoeveel te meer zal dat het geval zijn met hen, die geheel los van kerk en Gods Woord leven. Want, al loopt dan ook de scheiding dwars door de kerk en de wereld heen en niet tussen de kerk en de wereld, toch is het zeker, dat zij, die leven buiten Gods Woord, niet de weg weten, ook al zullen zij die, althans in een lanAl waarin dat Woord nog verkondigd wordt, kunnen weten.

Met vreze kunnen wij de toekomst inblikken. Ongeloof en bijgeloof nemen steeds groter omvang aan. Los willen we als land en volk leven van Gods Woord. Eigen wetten willen wij ons stellen. Leven in een zogenaamde vrijheid, niet beseffende de dienstbaarheid, waaronder v/ij van nature verkeren. Er is en er kan slechts vrijheid zijn in de gebondenheid aan Gods Woord. Al het andere leidt tot tyrannic. O, mochten we dat meer bedenken, zo voor onszelf als voor orw land en volk.

Het zoet gefluit van de personen, welke leven uit de beginselen der Franse revolutie, klinkt aangenaam in het oor, maar het is het gefluit van de vogelvanger. Ook hier zal te laat worden bemerkt, dat we in de strik zijn gekomen. Tegen de revolutie het Evangelie. Daarom is het zo droevig, dat zo velen buiten de kerk leven en dan ook buiten de bediening van het Evangelie. Dajurdoor wordt de kracht gemist, want, alhoewel we in eigen krachten niets kuimen noch vermogen, middelen en wegen gaan samen.

Het zij ons ter waarschuwing. Mocht ons volk zich laten toeroepen en er ook gevolg aan geven: „Verhardt u niet, maar laat u leiden".

Uw Zeeuwse Briefschrijver

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen