DE VEILIGE WEG

Maar de verlosten zullen daarop wandelen.

m. Jesaja 35 : 9b

Liefde om het gegeven goed, het nievwe leven, tot Hem, Die Zijn kerk eerst beeft hefgehad. We kunnen proberen iets van deze liefde te verhalen, doch deze liefde laat zich beter beleven dan vertellen. De ziel is er, als God het geeft, wel eens zo vol van, dat zij alleen maar wenen kan, verbroken onder ai die goedheid Gk)ds. En dan klinkt het in de ziel, maar het stropt vaak in de keel en het kan niet door de mond, doch het leeft in het hart:

God des levens, ach wanneer Zal ik naad'ren voor Uw ogen, In Uw huis Uw Naam verhogen.

En zo worden de hartstochten geestelijker. Voorheen leefden zij in de zonden, die dienden zij, zij hadden een vermaak in het kwade. Hun ganse leven was vol van duivelse dienst, vaak bedekt voor het oog van de naaste. Maar door God op d e weg geplaatst, zuchten sdj;

En reinig mij van al mijn wanbedrijven.

Zij krijgen last van de bron van al him wanbedrijven. O, dat hart is een moordspelonk. Zij gevoelen zich slaven van de zonde Zij weten 't door 't waarachtig zaligmakend geloof, dat zij zich naar hun oude bestaan uit willen leven tegen God. En zo krijgen zij er niet alleen last van, maar door de vernieuwing des gemoeds willen zij met al hun krachten Gode waardig leven. Verstand, wü en hartstochten, ook dat laatste, komen onder de beademing en bearbeiding van Gods lieve Geest. In dat hart woedden eerst de hartstochten van satan, nu echter de hartstochten voor God, heilige hartstocht. Een hartstocht is een heftige neiging. Die neiging tot God zal er komen en zijn als hij ook leert, dat de Biens van nature de hartstocht heeft God en zijn naaste te haten. Zo legt God dan 'beslag op zijn intiemste leven en zijn. Het beste van het beste is voor de Heere.

Dan wordt het zijn belijdenis: „Maak mij levend naar Uw Woord". En die belijdenis belevend, worden zij steden op een hoge berg en een zoutend zout en een lichtend licht. O, God gave, dat er velen zo leefden in de donkere dagen, die wij meemaken.

Maar dan worden de oefeningen van het geloof ook levendiger. Onze belijdenis zegt, dat de allerheiligste slechts een klein beginsel dezer gehoorzaamheid heeft, en toch, wat zijn die oefeningen des geloofs noodzakelijk Zo en hierdoor wil de Heere verklaren aan de 2del wie Hij is voor Zijn Sion. Zonder die oefeningen ontvangt hij geen verdere inleiling en begeleiding op de weg. Zeker, de Heere zal niet laten varen de werken Zijner handen, maar toch houdt Hij Zich aan de door Hemzelf voorgeschreven weg.

De ziel vordert dus op de weg als er oefeningen des geloofs zijn. In die oefeningen is het voorwerp eerst hjdehjk, dan ook actief. Iedere oefening des geloofs maakt de zondaar klein onder de Heere, omdat er sinds de laatste oefening tot aan deze opnieuw schulden zijn gemaakt. Dit geldt zowel de bekommerde als de bevestigde ziel. De bevestigde ziel raakt haar oude natuur niet kwijt als de Heere haar vrijspreekt van schuld en straf en een recht geeft op het eeuwige leven. Omdat zij in het leven der genade verder gevorderd is, is zij niet zonder zonde, integendeel, dezen zullen met nog meer klaarheid moeten belijden: „En wij maken de schuld nog dagelijks groter". God houdt èn de kleinen èn de groten aan de grond. Aan de grond door Zijn genade. De Heere leert in de oefeningen des geloofs niet één van Zijn kinderen het heersen, wel het dienen. Immers in dat kostelijk geloven krijgen zij te maken met Hem, Die niet gekomen is om gediend te worden, doch om te dienen. Daarom is er ook eenheid — als er oefeningen des geloofs zijn — onder de bewandelaars op de verheven baan.

De oefeningen des geloofs verbinden de ziel in afhankelijkheid aan de Heere. Wat weet zij het goed, als het leven leeft, dat zij buiten Hem niets vermag, maar ook: „Al bezwijkt dan mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten en mijn Deel in eeuwigheid.

Is het u al opgevallen, Üeve lezer of lezeres, hoe weinig dat gehoord en gezien wordt in onze dagen? Grote en bekeerde mensen komen wij nog heel wat tegen, doch kleine en onbekeerde zielen sporadisch. Men praat wel eens te gemakkelijk over een gestolen geloof, dunkt mij; we zoeken de dieven wel eens te ver van huis. Zijn wij zelf al als dief ontdekt, als heerser ontgrondt? Doen we toch niet mee met hen, die Gods Woord al onder de knie hebben? O, het kleinste kruimeltje genade is zo groot. Ik kan, ik mag nog wel eens jaloers worden op die heidense vrouw, toen zij zeide: „Ja Heere, maar ook de hondekens eten van de kruimkens, die daar vallen van de tafel huns Heeren". En Jezus zegt dan: „Groot is uw gelooF. O, hoe vurig wordt dan zo'n ziel, als zij daar iets van hebben mag. De ijver van Uw huis heeft mij verteerd. Dan moet dat volk iets doen, en niet slap en laks, maar ijverig zijn in de dienst des Heeren. Wat is het dan waar, dat de Heere waardig is om gedankt, gediend, geëerd en gevreesd te worden. Dan zegt een ander kind van God wel eens, als het zelf er niet in deelt: „Wat een Jehu's ijver! 't is eerder een tijd om te klagen dan een tijd om te juichen". Maar de Heere zegt: „Zullen de bruiloftskinderen ook vasten als de Bruidegom bij hen is? " Er moet nog meer dan eens veel Farizese zuurdesem worden weggehaald uit de harten van de kinderen des Heeren. De ijver wordt vuriger als de verlosten op de weg wandelen, dat is als zij voor de beleving nog eens een stukje dichter bij huis mogen komen.

Met de vuriger wordende ijver sluiten zij zich niet op, maar gaan zij de wereld in. Gods voDc weet het zo goed, dat het niet van de wereld is en toch in de wereld, er midden in leeft. God maakt van Zijn kinderen geen nonnen en monniken, doch vurige lieden met een taak op die zondige aarde, die om himnentwil vervloekt werd. Dat doen zij niet al zuchtende, want dan zijn zij zelf aan het werk, maar met vermaak. De weg der genade is een weg van verlustiging en niet vol van naargeestigheid (hoewel de wereld het wel zo beziet). Psalm 92 zegt immers: „Het Hcht is voor de rechtvaardige gezaaid en vrolijkheid voor de oprechten van hart. Het zijn paden vol van hefehjkheden en vrede. Het bewandelen van deze weg heeft alles voor, want men wordt toch niet moe, al zijn er misschien velen, die zeggen: dat is een leugen. Van 't vorige is wellicht ook al gedacht: als het maar waar is. Laat Gods Woord het dan zeggen. Daar staat toch: „Zij zullen lopen en niet moede worden, wandelen en niet mat worden". Hoe komt dat toch? Wel, omdat zij wandelend op die weg zoveel genoegen en vermaak mogen hebben in God en GoddeUjke zaken. Maar let er toch goed op, die vreugde, dat genot, die ijver, die onvermoeidheid is er, wordt beleefd als zij wandelen, dus werken; niet slapen of stilzitten. Dan is dat genot van God er niet. O neen, dan hebben ze met zichzelf te doen en te kampen. Daar worden ze in de rust groot met zichzelf, of ze gaan de Heere van slechte dingen betichten. Doch als ze wandelen, gaat lalles goed, dan komen ze steeds dichter bij huis en dan.... ja ze mogen het wel eens zien van veraf en al dichterbij, dan is alles goed in de algenoegzame God. Van buiten af komen er wel eens dingen naar de weg, die onaangenaam zijn, maar op de weg is het altijd goed. Laten wij de bijkomstigheden, de strijd tegen deze weg, nooit verwarren met de weg zelf. Deze begint in de diepte en leidt vandaar naar de hoogte.

Sch.

J. C. v. R.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen