Het militairisme

In weinige dingen is in zo korte tijd zulk een ommekeer in de waardering gekomen als ten aanzien van de achting voor een soldaat of officier. Werd ettelijke jaren terug in een socialistische kring nog over een officier gesproken als over een moordenaar en sprak alstoen de communist de Visser met onverholen afkeuring en minachting over de „gouden . kragen" in ons leger. Dergelijke taal hoort men thans niet meer onder de socialisten sedert de tweede wereldoorlog gewoed heeft en onder de communisten sedert Stahn de maarschalkstaf draagt en er in Rusland een rood leger gevormd is geworden, hetwelk daar op allerlei wijze verheerlijkt wordt.

Het is wel merkwaardig, hoe het thans ten enemnale bij de socialisten en communisten met de schimpscheuten en hatelijkheden, welke zij vroeger zo veelvuldig en rijkelijk ten opzichte van wat zij het militairisme beliefden te noemen, uitstortten, finaal uit is.

V/at de S.G.P. betreft, deze heeft ten aanzien van onze weermacht immer het standpunt ingenomen, dat zij thans nog inneemt. Zij acht het een dure, haar van God opgelegde plicht der overheid, zonder daarop haar vertrouwen te stellen, als een middel in Gods hand haar onderdanen met een leger tegen een inlandse geweldenaar, alsook tegen een buitenlandse indringer te beschermen. Daarmede is echter allerminst gezegd, dat de S.G.P. een bewonderaarster van de oorlog is, zoals sommige Griekse filosofen dat geweest zijn, of dat zij het met ihen eens is, die in onze tijd over de oorlog als iets noodzakelijks, zelfs als iets vrolijks spreken.

Neen, door de voornaamste en bekwaamste Gereformeerde theologen en juristen zijn er maar twee oorlogen als geoorloofd beschouwd, en wel die ter verdediging van het eigen land en die tot bevrijding van onderdrukte geloofsgenoten gevoerd worden. Het is dan ook in deze geest, dat de S.G.P. de hoge uitgaven voor onze weennacht, al acht zij deze onder de gegeven omstandigheden noodzakelijk, allerminst toejuicht, maar er veel meer een vnichtgevolg van onze zonden en van de vrij algemene Godsverachting van onze dagen in ziet. Ook in dit opzicht geldt het: „Waren er geen zonden, er waren ook geen wonden", en ook geen Godsgerichten, want de Heere slaat niet uit lust om te plagen of te slaan.

De ouden hebben gezegd, dat een soldaat het meest in de oorlog wordt gewaardeerd. Wij zijn het met die uitspraak eens, maiar willen er aan toevoegen, dat de soldaat, die in de oorlog zijn leven voor zijn land veil stelde en daarin gewond of invalide werd, door de regering des lands behoort gewaardeerd te worden, ook na zijn diensttijd, hetgeen meermalen zeer te wensen heeft overgelaten.

En dat deze toegevoegde verklaring geen ijdele, goedkope woorden zijn, dat heeft de S.G.P. van af het begin van haar optreden in ons Parlement getoond. Jaar in jaar uit toch, telkens weer hebben haar vertegenwoordigers in de Tweede Kamer er het pleit voor gevoerd, dat in de oorlog of in hun diensttijd invalide geworden militairen niet schriel, maar naar behoren gepensionneerd zullen worden.

Het is immer de vaste overtuiging van de S.G.P., dat degenen, die als militair het land wel gediend hebben en in diensttijd of oorlog invalide zijn geworden, niet zo maar door de Regering afgezouten mogen worden en niet naar huis gezonden mogen worden met een: ga heen en word warm!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen