DE KERK

In een strooibiljet, dat van Christelijk- Historische zijde in een deel van ons land, althans in de Betuwe en op de Veluwe werd verspreid en mogelijk nog wordt, doet men het voorkomen alsof de Christelijk-Historischen de enige en ware voorstanders van de Hervormde Kerk zijn en elk, die de Hervormde Kerk liefheeft, straks bij de Tweede Kamerverkiezingen verplicht is zijn stem op één der candidaten van de Ohristelijk-Historische Unie uit te brengen.

De Christelijk-Historischen, zo wordt het in die circulaire voorgesteld, staan niet met een been in een andere kerk. De ervaring leert echter wel wat anders. Het komt niet zelden voor, dat, indien er in de Hervormde Kerk een Gereformeerde leer verkondigd wordt, menige Chirstelijk-historische Zondag aan Zon­ dag naar een ter plaatse gevestigde Lutherse of andere niet Hervormde kerk gaat, omdat hij tegen de oude Hervormde belijdenis van de drie formulieren van enigheid gekant ligt en een prediking in die geest niet verdragen kan. Ja, het komt ook voor, dat Christelijkhistorischen met tegenzin tegen de Gereformeerde waarheid een vereniging oprichten, meermalen onder de benaming voor Schrift en Belijdenis — in deze wel een heel valse benaming — welke, hetgeen onbetwistbaar tot afbreuk van de Hervormde Kerk ter plaatse strekt, in evangelisatie-diensten predikanten van heinde en ver laat optreden of er soms een eigen predikant op nahoudt. Wij zouden plaatsen, waar zulks gebeurt met name kunnen noemen. Doch waartoe is dit nodig, dewijl het van algemene bekendheid is, - en ook de samensteller ol samenstellers van het onderhavige strooibiljet wel bekend kan zijn. Mogelijk behoren deze ook wel tot die Christelijk-Historischen, zoals er helaas maar al te veel onder hen zijn, die voorgeven, zoals het strooibiljet dit doet, dat de Hervormde kerk hun zo lief en dierbaar is. . . . mits er dan maar geen predikant op de kansel staat, die de Gereformeerde waarheid predikt, er geen kerkeraad is, die zulk een prediking begeert, want dan is het met al hun voorgegeven liefde en hun dierbaarheid tot de Hervonnde kerk ineens finaal uit, ja, deinzen zij er zelfs niet voor terug de plaatselijke Pleivormde kerk danig af te breken. De Gereformeerde, die dan ook de opbloei en het herstel van de Hervormde kerk van de Christelijk-Historischen, onder wie er vele ethischen en Barthianen zijn en ook al die het toelaten van een vrouw op de kansel bepleiten, verwacht, moet zich wel heel erg daarin bedrogen zien. Dit kan met alle stellige zekerheid gezegd worden. Het waren toch niet alleen ministers van A.R., maar ook die van C.H. huize, die het verzoek om herstel van het onrecht, dat de overheid in 1816 de Hervormde kerk heeft aangedaan, schier jaar op jaar sedert hun aanwezigheid in de Tweede Kamer door de Kamerleden van de S.G.P. tot de regering gericht, hebben afgewezen. En het waren juist de Christelijk-Historische Kamerleden, die hen daarbij het felst bestreden hebben, daai-mede aantonende, dat zij er niets van moesten hebben, dat heel de Gereformeerde gezindheid in en buiten die kerk, in de rechten, die zij krachtens de historie er onbetwistbaar op heeft — die kerk is toch in en mede door het martelaarsbloed der Gereformeerden gesticht — herkreeg en dat de Hervormde kerk weder tot bloei zou komen, zoals zij eenmaal gebloeid heeft, en weder tot stut en steun van de staat zou zijn, zoals zij dat geweest is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen