Zeeland

Brief uit

cc. Het is voor de tweehonderdste maal dat uw briefschrijver zijn woord uit Zeeland tot u richt. Begonnen is met de moeilijkheden, welke zich voordeden in verband met de geleden oorlogsschade. Veel is intussen hersteld, maar ook menigmaal is gebleken, dat een grote last op de getroffene bleef drukken. Het streven om door alles heen te komen tot een gelijkmaking van het bezit is ook daarin tot uiting gekomen. Ook is menigmaal gewezen op het verval onder ons volk. Ook dat is doorgegaan en gaat nog door. Het lijkt soms of alle waarschuwing wordt verworpen en of God ons volk loslaat om te wandelen in de wegen, naar het eigen goeddunken verkozen. Welke verwachting kunnen we dan nog van ons volk hebben? Wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen. We mogen klagen over de toestanden, maar hebben we er wel oog voor, dat ook wij een deel van ons volk zijn? Dat de schuld van ons volk mede onze schuld is?

De verkiezingen zijn weer gehouden, en daaruit blijkt de wil van ons volk. Het ligt niet op de weg van de Zeeuwse briefschrijver om daarover in het algemeen wat te schrijven. Dat is een taak voor de hoofdredacteur.

Het is echter niet buiten de regel om eens bij de uitslag in Zeeland stil te staan.

Daaruit blijkt, dat er in Zeeland geen groei meer in de S.G.P. te bespeuren valt.

Dat is niet zo vreemd, want in Zeeland is eerder dan elders de S.G.P. tot organisatie gekomen. Maar er blijkt toch ook uit dat ons Zeeuwse volk slechts in een klein aantal bij de oude waarheid wil blijven. De ouden vallen weg, en waar zijn de jongeren?

Worden ook zij medegezogen met de beginselen van het humanisme, of het materialisme? Gaan de uitgangen naar brood en spelen? Gaat het er om welke partij het meest materiële voordelen biedt?

Of is het niet zo dat als het gaat om meer geld en meer vrije tijd, een meer onbezorgd leven door alle sociale voorzieningen, het toch eigenlijk gaat om brood en spelen? Om vermaak en geld? Is dat geen materialisme? Men mag het van die partijen nog zo anders voorstellen, het is om het goed dezer wereld te doen, en om niets anders.

En toch zal de mens bij brood alleen met leven. Wat wordt er weinig aan gedacht, dat een mens slechts korte tijd leeft en dat er een eeuwigheid op volgt. Wat wordt weinig gevraagd naar dat Brood des levens.

Menigmaal is de Zeeuwse brief een klacht geworden. Een klacht ook wel over het niet erkennen van een ereschuld welke er voor ons volk ligt tegenover de getroffen gebieden, maar toch ook menigmaal over de afwijkingen en overtredingen.

Slechts de zegen des Heeren maakt rijk en Hij voegt er geen smart bij. Dan gaat het niet om veel werelds goed, maar dan gaat het er om God tot zijn deel te mogen hebben. Maar dan is er ook een wens dat ons volk zal wandelen in de wegen des Heeren.

Zo bezien, dan stellen de verkiezingen teleur. Dan blijkt er zo veel afwijking. En waar moet het dan heen? Moet dan een andere koers door de S.G.P. gevolgd worden? Moet daardoor getracht worden personen te winnen? Neen, en nog eens neen! Niet daarin kan kracht gevonden worden, ook al zouden dan de stemmen in aantal toenemen. Slechts in de getrouwheid, in de vastheid van de beginselen kan kracht worden gevonden. Niet de veelheid, maar de juistheid der beginselen blijve op de voorgrond staan.

Een S.G.P.-er is nu eenmaal niet door een mens te maken. God moet de overtuiging geven, zal het wel zijn, zal er vasthoudendheid zijn.

Voor ons menselijk vlees en bloed is er mets begeerlijks aan. Dat zeggen ook sommigen wel. Want dan stellen zij de vraag of ze van de S.G.P. eten kurmen. Dat zal ook niet gaan. Maar het is wel de door de S.G.P. beleden God, Welke machtig is zowel om het te geven als te nemen.

Of dat nu aanvaard wordt of niet, dat doet aan de zaak niets af of toe. Feiten zijn feiten. Een mens kan die niet veranderen. Wel heeft de mens tot taak om te getui­ gen. En daarom wil uw briefschrijver, als God kracht geeft, ook nog maar doorgaan. Ook al is de uitslag der verkiezing in Zeeland niet zo bemoedigend. In Elia's dagen waren er nog zevenduizend, al dacht de profeet alleen te zijn overgebleven. En hij moest doorgaan. Zo hebben ook wij een taak. Maar niet alleen uw briefschrijver, niet alleen de Hoofdredacteur van ons blad, maar ieder, waar God hem ook stelde.

Mozes wenste dat al Gods volk profeten waren, en zo willen wij ook wensen, dat alle lezers hun beginselen uitdragen. Dat zou het werk van de hoofdredacteur verlichten en het zou ook tot steun zijn voor uw

Zeeuwse Briefschrijver

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen