BUITENLANDS OVERZICHT

Wat al twisten, onlusten, beroerten, tweespalt, opstand en krijg zijn er op aarde geweest, sedert de mens de gehoorzaamheid in Edens hof aan God heeft opgezegd.

De eerste, die stierf, stierf door doodslag en de eerste moord, die er geschiedde, was een broedermoord.

En sedert dien heeft de aarde stromen bloeds van verslagenen ingedronken. En hoewel duizenden malen voorspeld is, dat het beter zou worden, is het nimmer beter geworden.

En dat het niet beter geworden is, heeft dezelfde oorzaak als die, waardoor alle ellende op de wereld gekomen is, namelijk de ongehoorzaamheid aan God en Diens geboden.

Men belegge conferentie op conferentie, voere samensprekingen, de één na de ander, zende nota op nota, het is alles tevergeefs, zo lang men de zo verschuldigde gehoorzaamheid aan de Heere weigert te betonen.

Daarin lag de oorzaak van het onheil in Edens hof en daarin ligt nog de oorzaak van alle onheil, welke er thans zo veelvuldig in de wereld wordt aangetroffen. Doch in stede van schuldig en ootmoedig tot de Heere weder te keren, beraamt men allerlei plannen als destijds de torenbouwers van Babel ze ook al beraamd hebben.

Men vergadert in de Organisatie der Verenigde Naties, spreekt en beraadslaagt er, kijft en bevecht er elkander honderd uit; msn komt tezamen op Korea om 'n wapenstilstand te beleggen — hoe lang is men daar nu al niet .mede bezig! — men stuurt wederzijds nota op nota, doch van enige verzoening, toenadering of verbetering is maar steeds geen sprake.

In de achter ons liggende week is er weer eens een nota verzonden en wel die van de Westelijke mogendheden aan de Sovjet-Unie.

De Westduitse bondskanselier Adenauer heeft er heftig tegen geprotesteerd, dat West-Duitsland daarin niet gekend was. West-Duitsland is er uiteindelijk in gekend. Verandering heeft dit niet in de nota gebracht. Daarin klinkt weer dezelfde toon, spreekt weer hetzelfde wantrouwen, worden ter zake van de hereniging van Duitsland ten aanzien van de te houden verkiezingen weer vrijwel dezelfde eisen gesteld als in de vroeger verzonden nota's.

Dit ligt ook alleszins voor de hand. De bestuurders van de Sovjet-Unie hebben de mond wel vol over de vrede, evenals Hitler dit weleer ook al had, zij pleiten, en doen allerwege door hun handlangers pleiten voor de wereldvrede, maar al hun daden vloeken daar tegen. Als de vrede hun zo na aan het hart ligt, waarom verminderen zij hun bewapening dan niet? waarom trekken zij zich dan niet uit Oost-Duitsland terug? waarom verzetten zij er zich dan zo hardnekkig tegen, dat er enige wijziging in de Oder-Nei^se-grens aangelbracht wordt? waarom laten zij dan toe, dat de hun onderdanige regering van Oost-Duitsland Oost-Duitsland gaat bewapenen?

Wel wil de Sovjet-Unie het Saargebied aan Duitsland toegekend zien, maar uit andermans leer is het altijd goed en gemakkelijk riemen te snijden. Bovendien is dit ook geen ongeschikt middel om de Duitsers, die het op het Saargebied gemunt hebben, gunstig voor zich te stemmen.

Doch wat de gunstige stemming der Duitsers voor de Sovjet-Unie betreft, die wordt er waarlijk niet beter op, terwijl zij er bij het overgrote deel van het Duitse volk nooit geweest is.

Doordat de Russen in West-Berlijn mensenroof plegen, is en wordt die stemming hoe langer hoe slechter. Dezer dagen is een jurist, lid van e^n vrije juristenvereniging, die er werk van maakte om de Oost-Duitse bewapening na te speuren, gewelddadig met behulp van een auto door Russische agenten uit West-Berlijn naar het onder de Russen staande gebied weggevoerd.

Deze lage overval heeft bij de Duitsers heel veel kwaad bloed gezet. Duizenden West-Berlijners betoonden zich daar Donderdagavond 10 Juli zo verbolgen over, dat het tot hevige straatgevechten met communistische demonstranten kwam. Deze demonstranten konden slechts aan de hoog geklommen volkswoede ontkomen, doordat de politie hen in bescherming nam. Om enige bedaring onder het zo opgewonden volk te brengen, kwam de Westberlijnse burgemeester er zelfs aan te pas. Kalm wat, kalm wat, vrienden, riep hij zijn stadgenoten toe. , , Elke agent van Moskou, die hier zijn vuile werk probeert te doen, zal er uitgegooid worden, dat verzeker ik u". Deze kalmerende woorden misten echter het gewenste effect. Het duurde tot twee uur in de nacht alvorens de rust enigermate hersteld was. In jaren lang was er in Berlijn niet zulk

een opwinding geweest. Ongetwijfeld zal deze mensenroof in

heel West-Duitsland al heel bijzonder slecht worden opgenomen en de afkeer tegen de Russen aldaar nog sterk doen toenemen.

Eén der hoge commissarissen heeft zich bij de Russische commandant over deze roof beklaagd.-

De commandant gaf ten antwoord, dat de zaak hem onbekend was, dewijl hij enige dagen afwezig was geweest. zegde een onderzoek toe. Hij

Hoogst begrijpelijk is het, dat gezien het optreden der Russen zowel in Berlijn als elders, de geallieerden in hun nota geen overvriendelijke toon aanslaan.

Zij hebben zelfs niet nagelaten daarin de Sovjet-Unie te beschuldigen, dat zij, ondanks zij zo veel reclame maakt voor de eenwording van Duitsland, de kloof tussen Oost- en West-Duitsland door allerlei maatregelen steeds dieper maakt. Daarenboven hebben de geallieerden (Amerika, Engeland en Frankrijk) in hun nota twee voorwaarden gesteld, welke vervuld moeten worden, zullen zij met de Sovjet-Unie ter bespreking /an de Duitse kwestie samenkomen.

a. Er moet overeenstemming tusiSiin de vier mogendheden bestaan over het feit, dat er vrije verkiezingen in Duitsland gehouden moeten worden op een wijze, omschreven in de nota;

b. er moet eveneens overeenstemming over bestaan, dat esn vrije regering voor geheel Duitsland moet deelnemen aan de onderhandehngen over een vredesverdrag.

Bovendien hebben de geallieerden in hun nota voorgesteld, dat de viermogendhedenconferentie het volgende zal bespreken:

1. Keus van de leden der commissie, ten einde er zeker van te zijn, dat deze waarlijk onpartijdig is. 2. Overeenstemming over de wijze, waarop de commissie zal functionneren ten einde haar onafhankelijkheid in het uitbrengen van een rapport te waarborgen.

3. Overeenstemming omtrent de bevoegdheden der commissie, zodat zij haar taak ongehinderd ten uitvoer kan brengen.

Ondertussen gaat de oorlog tussen de Westerse en Oosterse mogendheden met pen en mond, en met wapens onverpoosd door.

Met wapens. Op Korea hebben de geallieerden weer een grote luchtaanval gedaan, ditmaal op de industrieën in de Noord-Koreaanse hoofdstad. Na de burgerij vooraf gewaarschuwd te hebben, voerden 400 vliegtuigen daarop een bombardement uit, waarbij onderscheidene fabrieksgebouwen vernield of min of meer beschadigd werden.

Met pen en mond. Van Amerikaanse zijde werd in de Veiligheidsraad een nieuwe poging aangewend om een onderzoek ingesteld te krijgen betreffende de communistische beschuldiging, dat de Amerikanen zich op Korea van bacteriologische wapens bedienen. Deze poging werd verijdeld, doordat de Russische afgevaardigde zijn veto er over uitsprak.

In deze zijn de communisten bijgestaan door niemand minder dan door de rode deken van Canterbury, die na esn bezoek aan het communistische China verklaard heeft, dat de geallieerden zich op Korea van bacteriologische wapens bedienen. Deze beschuldiging heeft men in Engeland zo maar niet voor kennisgeving aangenomen. Zij kan voor de deken hoogst onaangename gevolgen hebben. 38 conservatieve Lagerhuisleden hebben bij de minister van justitie een verzoek ingediend hem te willen ontslaan. Zij gronden hun verzoek daarop, dat de deken zich door het verspreiden van vijandelijke propaganda aan hoogverraad heeft schuldig gemaakt. Of dit muisje een lange staart zal hebben, is op het ogenblik niet bekend, daar voor zo ver bekend, de minister nog geen beslissing in deze affaire heeft genomen- Alles bijeengenomen, is het wel heel duidelijk, dat de verhouding tussen de Westerse en Oosterse mogendheden nog immer zeer gespannen is en dat daarin in weerwil van conferenties, besprekingen en nota's nog generlei verbetering is ingetreden.

In de Westduitse bondsdag zijn het vredesverdrag met West-Duitsland en het accoord van de Europese Verdedigings Gemeenschap in behandeling gekomen. De bondskanselier Adenauer, die bij deze gelegenheid het woord gevoerd heeft, heeft ze verdedigd. Hij bepleitte daarbij, een aansluiting bij de Westerse mogendheden, dewijl, naar zijn oordeel, zowel West-Duitsland en zijn toekomst, alsook de vrede daarmede gebaat zouden zijn. Het merkwaardige hierbij was, dat de socialisten zich tegen deze verdragen heel wat minder scherp keerden dan te voren. Zij wensten echter alvorens in deze een definitieve beslissing te nemen eerst volkomen zekerheid te hebben van de onwü der Russen om tot vrede en hereniging van Duitsland te geraken.

Het gold hier slechts een voorlopige bespreking, daar besloten werd om de verdragen ter nader onderzoek naar de daarvoor aangewezen commissies van de bondsdag te zenden, zodat er alsnog geen volstrekte zekerheid bestaat of de verdragen aangenomen of verworpen zullen worden. Te meer bestaat die zekerheid niet, daar het hoogste gerechtshof in West-Duitsland nog niet uitgemaakt heeft of de verdragen al dan niet in overeenstemming met de grondwet zijn. Acht dit gerechtshof ze in strijd met df. grondwet, dan wordt daarover niet met volstrekte meerderheid van stemmen beslist, maar is er een veel groter aantal stemmen voor nodig, willen zij wettig aangenomen worden. En dit groter aantal stemmen zal zo goed als zeker in de bondsdag niet te halen zijn.

Op de bijeenkomst der republikeinen, waarop de candidaat hunner partij voor het presidentsschap werd aangewezen, is het heftig toegegaan. Zo heftig zelfs, dat onderscheidene bladen het voorstelden, alsof de republikeinse partij uiteen zou vaEen.

Daartoe is het, ondanks al de heftige redevoeringen en de grote opwinding, welke daarmede gepaard is gegaan, echter niet gekomen. De bijeenkomst is in vrede uiteengegaan.

Reeds kort na opening van de vergadenng bleek het, dat de kans van slagen van Eisenhower gunstig was, en elke dag, dat de bijeenkomst duurde, werd deze gunstiger, in die mate zelfs, dat even voordat de stemming gehouden werd, Eisenhower reeds vast op 595 stemmen kon rekenen, zodat er slechts 9 stemmen ontbraken voor diens verkiezing. En deze kwamen er, zelfs meer dan die, toen de delegatie van Minnesota, 19 man sterk, verklaarde van Stassen op Eisenhower te zullen overgaan. Dit gaf het sein, dat onder wilde toejuichingen de ene delegatie na de andere het voorbeeld van Minnesota volgde, zodat er slechts één stemming nodig was, waarvan de uitslag was: 845 stemmen op Eisenhower, 280 op Taft, 77 op Stassen en 4 op Mac Arthur, zodat Eisenhower met vlag en wimpel tot candidaat voor het presidentsschap voor de republikeinse partij gekozen werd.

Onmiddellijk na het bekend worden van de uitslag der stemming begaf Eisenhower zich naar Taft. De rivalen, die de laatste dagen als grimmige kemphanen gestreden hadden, schudden elkander de hand, terwijl zij vriendelijke woorden met elkander wisselden, welke échter door het ontzettende rumoer niet verstaan konden worden.

Taft verzocht en verkreeg dan ook stilte. Hij zeida toen met een voor allen hoorbare stem: „Ik wens generaal Eisenhower geluk met zijn benoeming en verzeker hem, dat ik alles zal doen wat in mijn vermogen ligt om hem te steunen in en na de verkiezingscampagne", waarop Eisenhower antwoordde: „Ik kwam hier om een vriendschappelijk bezoek te brengen aan een zeer groot Amerikaan".

Nauwelijks waren deze woorden gespro­ ken of er brak onder de aanwezigen een langdurig, oorverdovend applaus uit. Gelijk dat ook uitbrak, toen een gemeenschappelijk door de aanhangers van Eisenhower en Taft opgestelde motie werd voorgelezen en goedgekeurd en ook al toen de Califomische senator Richard Nixon tot candidaat voor het vice-presidentsschap — een candidatuur, welke door de Eisenhowerianen was ingediend — werd geproclameerd.

In de politieke kringen van Europa is deze uitslag met vreugde begroet; , daar Taft en zijn aanhangers Europa maar al te zeer aan haar lot wensten overgelaten te zien. Nochtans zal Eisenhower toch wel rekening hebben dienen te houden met de isolationistische richting, welke velen in de republikeinse partij verlangen in te slaan. De verkiezing van senator Nixon wijst daarop, daar deze meer in het bijzonder — naar de berichten in de dagbladen melden — de aandacht van Amerika op het Oosten gericht wil hebben.

Ten slotte zij nog medegedeeld dat de Franse minister-president Pinay en diens kabinet, dank zij de hulp van enige Gaullistische kamerleden, aan de reigering zijn kunnen blijven; hetgeen wel het geval zal zijn tot October, daar de Franse Kamer spoedig tot die maand op reces gaat.

De aan De Gaulle ongehoorzame Kamerleden, over wie het eerst in de pers verluidde, dat zij een afzonderlijke partij wilden vormen, blijken dit volgens nadere berichten niet van zins te zijn. Indien zij door De Gaulle en de hem getrouwen niet uit de partij gezet zullen worden, zullen zij daarin dus blijven. West-Duitsland en de staat Israël zijn in beginsel overeengekomen over het bedrag van drie milliard mark, dat Duitsland als schadevergoeding aan Israël zal uitkeren. Dit bedrag zal voor een zeer groot deel uit goederen bestaan, die hoofdzakelijk door de Duitse industrie — Westberlijnse industrieën zullen daarin een groot aandeel krijgen — geleverd zullen worden, doch in zo ver zij niet door de Duitse industrie geleverd kimnen worden, door niet-Duitse gefabriceerd zullen worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen