De Beginselen der Staatkundig Gereformeerde Partij

Voor studie en leidraad

HAAR PROGRAM (no. 95)

Artikel 9

Het is onmiskenbaar, dat onze tijdgeest niet op het diakenschap en de diaconale steun gesteld is.

De leer der Franse revolutie, die de souvereiniteit van het volk proclameerde, heeft daaraan sterk medegewerkt. Het volk dient volgens die leer aUe macht in handen gesteld te worden. Enkel de volksoppermacht behoort de bron van het gezag te zijn. Niet bij de gratie Gods; niet naar Zijn Woord en wet moet er geregeerd worden, maar bij de gratie van het volk, naar diens inzichten, al zijn zij ook niet meer dan de waan van de dag, moet de regering gericht en het land bestuurd worden.

Het koningschap wordt daarbij desnoods nog gedoogd, maar een, dat bij de gratie van het volk heeft te leven. Regeert de koning niet naar behoren, naar de wensen van het volk, dan kan hij afgezet worden en met hem het koningschap verdwijnen.

Het behoeft feitelijk niet eens gezegd te worden, daar dit een ieder wel alleszins duidelijk zal zijn, maar het kan om ieders aandacht op de onschriftuurlijke, geheel onbijbelse grondslag van deze leer nog eens extra te vestigen, nimmer genoeg gezegd worden, dat heel de leer aangaande de volkssouvereiniteit een totale miskenning van Gods souvereiniteit en een Code onterende mensenvergoding inhoudt.

Niet overeenkomstig Gods inzettingen toch, maar naar de steeds wisselende inzichten van het verduisterde menselijke verstand zal alles in de staat door de meerderheid van stemmen, de helft plus één, bestuurd worden.

Niet van Boven, maar van beneden, niet naar de vidjsheid van de alleen wijze God, maar naar de wijsheid van de mens, niet naar de eeuwige en onveranderlijke ordinantiën van de Schepper, Onderhouder en Weldoener, maar naar de gevoelens en het oordeel van de wereld en naar die der eeuw zal in de alvermogende staat alles geregeld worden.

Door de door louter menselijke wijsheid tot alvermogende geproclameerde staat zal voor ieder burger alles, groot en klein, in diens leven bepaald worden. En aan die bepalingen heeft de burger zich onvoorwaardelijk te onderwerpen, zelfs al is de minderheid der burgers, die tegen deze bepalingen gekant is, nog zo talrijk, zo talrijk zelfs, dat zij weinig minder in getal is dan de meerderheid, die ze in naam en op gezag van de staat heeft ontworpen en uitvoert.

Dat deze regeling door staatsalvermogen een tyrannieke dwLagelandij met zich brengt, is ergerlijk, en niet alleen ergerlijk, maar ook funest. Ergerlijk voor allen, die naar Gods Woord en wet het land bestuurd wensen te zien, funest voor een iegelijk burger, daar zij in haar godslasterlijk en goddeloos karakter niet anders dan hoogst schadelijk en verderfelijk kan werken.

Immers, uit opstand en verzet tegen God als de inzetting van het staatsalvermogen geboren is, zal daar nimmer Gods zegen, waaraan het al gelegen is, maar te allen tijde en onder alle omstandigheden Gods toom en vloek op rusten. Uit haar aardsgezind en werelds karakter vloeit voort, dat de voorstanders van het staatsalvermogen bij het in de praktijk brengen daarvan zich generlei rekenschap van hun doen en laten aan God verschuldigd achten. Meer nog, hun doen en laten geven — wat niet voor is, is te^ gen — steeds een meer of minder uitgesproken Gode vijandig aanzien te aanschouwen, devsajl alles door de staat naar humanistische, revolutionnaire, wereldse opvattingen bestuurd wordt, vandaar ook hun aandrang te seculariseren, dat is alles te verwereldlijken, alle ding door de wereld te verklaren, door de wereld te laten schikken en in de wereld te laten opgaan.

Kerkelijke instellingen, de wetenschap, het recht, het volksonderwijs, tot de armenverzorging toe, alles moet naar werels inzicht geschikt worden. Dat de huldiging en de toepassing van het staatsalvermogen de onkerkelijkheid en de ontkerstening van een volk sterk in de hand werkt, geeft onze tijd ons wel heel onwederlegbaar te zien. Mede daardoor is het reeds zo ver gekomen, dat in Amsterdam 45 procent der bevolking tot geen enkele kerk meer behoort en de ontkerstening en onkerkelijkheid ook in andere steden, zelfs in tal van dorpen, hand over hand toeneemt, waartoe ook de dwangverzekeringswetgeving in sterke mate het hare bijdraagt.

Daardoor toch wordt de invloed van de kerk — ook Ds Kersten heeft in zijn brochure daarop gewezen — op het volk niet weinig verkleind.

De staat neemt de verzorging van armen, nooddruftigen en behoeftigen, van invaliden en min bedeelden de diaconie uit dt hand, onttrekt zo aan de diaconie wat als Goddelijke instelling haar van Gods wege is toebetrouwd.

De staat doet dit niet uit het christelijk beginsel der barmhartigheid, ter wrier betrachting de Heere het diakenschap heeft ingesteld, maar veel meer uit het revolutionnaire beginsel van de door de re^ volutie geproclameerde rechten van de mens, in elk geval louter uit menselijke wereldse overwegingen, en ook uit staatsbelang.

Dat bij zulk een staat van zaken, waarbij enkel het aardse en het wereldse domineert, opzettelijk al wat aan dood en eeuwigheid herinnert, vermeden wordt, laat zich uit de aard van de zaak gemakkelijk verstaan. Gelijk bij het onderwijs Gods Woord van de openbare school verbannen werd, zo ook moet bij de verzorging van hulpbehoevenden wat Gods Woord leert voor goed van de baan en zelfs elke gedachte aan de eeuwigheid finaal afgesneden worden. Het heet wel dat de voorstanders van het staatsalvermogen niet tegen Gods Woord gekant zijn, maar de praktijk wijst het wel anders uit. Evenals de voorstanders van de afschaffing van het onderwijs uit Gods Woord op de openbare school verklaarden niets tegen de Bijbel te hebben, zo is het ook met hen gesteld.

Hoordet gij destijds degenen, die de Bijbel van school wilden hebben, neen, neen, dan hadden zij tegen de Bijbel als zodanig geen bezwaren. Indien maar de Heidelberger catechismus uit de school verdween, de ondertekening van de belijdenis door de onderwijzers van hen niet gevorderd werd, niet langer aan het geestelijk gezag van een kerkeraad de inspectie verbleef, dan, zo heette het, dan waren zij tevreden, terwijl het stellig ook de eerstgenoemde zaken waren, maar wel allermeest het Gods Woord zelf was, dat zij niet op school gedoogden.

Hoort gij thans de voorstanders van het staatsalvermogen, neen, neen, dan hebben ook zij allerminst bezwaren tegen de Bijbel — in de Partij van de Arbeid mag elk lid de Bijbel thuis lezen zo veel hij maar wil — maar het staatsalvermogen zelf loopt lijnrecht in tegen dat Woord. Het erkent niet alleen het absolute gezag der Heilige Schrift niet, maar het verwerpt de souvereiniteit Gods, die ons daarin bladzijde na bladzijde geleerd wordt. Het brengt daarbij de doodsteek toe aan de Christelijke barmhartigheid. En dit doet in grond en wezen de dwangverzekeringswetgeving al even zeer. Als men sommige Anti-Revolutionnairen hoort, dan verdedigen zij deze wetgeving met Christus' gebod: Draagt elkanders lasten. Doch dit is een verdediging, die kant noch wal raakt. Dit gebod toch heeft Christus niet gegrqnd op staatsgezag, maar heeft Hij de Zijnen opgedragen als een eis van de betrachting der barmhartigheid; heeft Hij niet laten voortvloeien uit dwang, maar uit ongeveinsde liefde jegens de broeders, terwijl de dwangverzekeringswetgeving gekenmerkt wordt door dwang op dwang.

Daarbij is het dwang en nog eens dwang en is er van vrijwillige, oprechte Hefde in het geheel geen sprake, zoals dat wel terdege bij het diakenschap het geval is, als het naar de eis van Gods Woord, waaraan het helaas in de loop der tijden zo veel ontbroken heeft, bediend wordt.

Wat anders begeren tal van voorstanders van het staatsalvermogen eigenlijk — en de dwangverzekeringswetgeving werkt daar hard aan mede — wat anders dan dat de beoefening van de christelijke barmhartigheid voor goed van de aardbodem zal verdwijnen?

De zogenaamde rechten van de mens moeten daar voor in de plaats treden. En daarbij moet dan naar de mode van de tijd alles gelijkgemaakt worden. AUe onderscheid tussen man en vrouw, tussen rijk en arm moet daarbij uitgewist worden. Aan God noch eeuwigheid behoort gedacht, noch veel minder enig geloof geslagen te worden. Deze beide dienen geheel uit de gezichtskring en gedachtenwereld te worden weggevaagd. Hun namen moeten zelfs niet meer genoemd worden.

Dit is een zaak, waarop zelfs in belijdende kringen veel te weinig aandacht gegeven wordt.

De Heere behoort in het leven van een iegelijk mens het voornaamste te zijn. Naar Gods getuigenis behoort de dienst dee Heeren het één en al in ons leven te zijn. Het stelselmatig verzwijgen van Zijn Naam is dan ook een gruwelijke zonde. Hem ergens, waar ook, buiten te sluiten, zal nooit straffeloos geschieden, dewijl Zijn Woord eist en Hij het zo waard is, dat Hij in alles erkend wordt.

Wordt nu de Heere erkend in het systeem van het staatsalvermogen, in de dwangverzekeringswetgeving? Het is er verre vandaan. Integendeel, zij worden er in verzwegen.

Zijn zij daarom akede niet veroordeeld?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen