BUITENLANDS OVERZICHT

Daar is een heilige onrust. En wel die van de zonde. Van die onrust bemerkt men echter hoe langer hoe minder. En naarmate deze onder de mensen verdwijnt, komt er een andere voor in de plaats.

Is de eerste heüzaam, de laatste heilloos, in zoverre zij de gedachten en overleggingen hoe langer hoe meer van God en Zijn geboden aftrekt en deze op louter aardse aangelegenheden vestigt.

Van deze onrust is heel de wereld thans vervuld. Zij kenmerkt onze tijd, die als een bijzonder onrustige kan worden aangemerkt. Waar men zijn blik ook heen richt, allerwege treft men haar aan. Vrijwel overal in de wereld ontwaart men spanning, verdeeldheid, onenigheid en hooggaande geschillen.

Wie zijn hoop er op gevestigd had, dat de Organisatie der Verenigde Naties daarin verbetering zou brengen, moet ken wel bitter teleurgesteld gevoelen. Deze heeft toch niet de minste verbetering kunnen brengen.

Dit wijst onder meer wat op Korea voorgevallen is en nog voorvalt, wel heel overtuigend uit.

Aldaar is een bloedige strijd gestreden, welke reeds aan duizenden mensen het leven gekost heeft en hele streken in een woestenij verkeerd heeft.

En wat kan die strijd nog al verder schrikkelijk onheil veroorzaken? Want het ziet er althans op het ogenblik niet naar uit, dat hij beëindigd zal worden. Hoe ver de meningen en geschillen tussen de geallieerden en de communisten ook uiteen lopen daarover zijn beiden het eens, dat de kans op een wapenstilstand thans verder dan ooit buiten het gezichtseinde ligt.

De Amerikaanse generaal van Fleet toch verklaarde, dat de jongste ontwikkelingen bij de wapenstilstandsonderhandelingen heden minder kansen op een wapenstilstand boden dan ooit te voren het geval geweest was, en de communistische Chinese radio liet al een zelfde geluid horen, als zij mededeelde, dat het uitzicht op een wapenstilstand thans vrijh'el kansloos was, daarbij de geallieerden de mislukking van de onderhandelingen in de schoenen schuivende, als er door haar aan toegevoegd werd: de geallieerden doen hun best om alle hoop op een wapenstilstand de bodem in te slaan. En als ware dit nog niet genoeg c/m de geallieerden als oorlogszuchtigen verdacht te maken, zo werd van communistische zijde hun een voortdurende siachting van krijgsgevangenen ten laste gelegd, waardoor sinds Februari jongstleden rukn 800 communistische krijgsgevangenen om het leven waren gekomen. Dit legt wel heel duidelijk aan de dag, dat op het ogenblik de vrede op Korea zeer ver zoek is, gelijk dit ook blijkt uit de herhaalde bombardementen, welke de Amerikanen uitvoeren. De laatste had met een groep van 66 superfortbommenvverpers op een metaalfabriek, dicht bij Mandsjoerije gelegen, plaats.

Kan men geloof slaan aan een verklaring van Amerikaanse zijde, dan zijn de communisten nu ruim al een jaar geleden tot onderhandehngen over de wapenstilstand overgegaan, omdat hun positie toen ter tijde zeer zwak was. Van diezelfde zijde wordt tevens verzekerd, dat ook inmiddels de positie der geallieerden dusdanig verbeterd is, dat dezen zelfs een groot opgezette aanval van de communisten zullen kurmen afslaan.

Hoe het verdere verloop van zaken op Korea ook moge zijn, dit staat hierbij wel vast, dat de rust daar nog bij lange na niet is teruggekeerd.

Niet geringe onrust heeft de verklaring van de Engelse mininster van financiën Butler in menig Engels gezin verwekt, welke inhield, dat er ia Groot-Brittannië nog al meer bezuinigd moest worden en dat de import moest worden ingekrompen. Aangaande Butlers verklaring merkte Churchill enkele dagen later in het Parlement op, dat deze slechts een voorspel zou zijn op de besluiten, welke In November op de conferentie van de premiers van het gemenebest zullen worden genomen.

Deze verklaringen geven ons te zien, dat het er in Groot-Brittarmië allesbehalve rooskleurig voorstaat en dat er wel terdege reden voor maatschappelijke onrust bestaat. De stand van zaken is er zelfs zo, dat Engeland zich genoodzaakt ziet om zijn bewapening te vertragen, wat in Amerika, van waar uit steeds op bespoediging in zake de bewapening wordt aangedrongen, wel niet geringe ontevredenheid zal verwekken.

Churchill echter verklaarde, dat zulks beslist noodzakelijk was, opdat Engeland wapens aan andere landen, inzonderheid prijzen zou kunnen leveren, om alzo economisch niet te gronde te gaan.

Het moge vreemd schijnen, zo sprak Churchill in het Parlement, dat, terwijl wij ons inspannen om ons te herbewapenen, wij bereid zijn wapens aan anderen te verkopen, maar in deze donkere tijden worden wapens duur betaald en zullen wij voor onze te leveren wapens een goede en winstgevende markt vinden. Wij zullen — aldus Churchill — met levering van tanks en oorlogsvliegtuigen waardevolle objecten kunnen exporteren en tegelijkertijd onze fabrieken in staat stellen om op volle krachten te werken. Blijvende militaire kracht kan niet worden gewaarborgd zonder een krachtige economische grondslag en geen defensieprogram kan stand houden zonder economische hulpmiddelen om het uit te voeren — zo voegde Churchill er aan toe. Van socialistische zijde werd Churchills betoog met blijkbare ontstemming aangehoord en betoogd, dat Amerika maar met meer geldelijke steun over de brug moest komen, hetgeen echter niet belet heeft, dat Churchill de meerderheid van het Parlement op zijn hand hield.

Een door de leider der oppositie, AtÜee, tegen Churchills regering ingediende motie werd door het Parlement verworpen. Daarin werd afkeuring uitgesproken over het economisch beleid der regering. De verwerping geschiedde met 302 tegen 277 stemmen. En een andere motie, welke door de regering was ingediend, waarin goedkuring over de door de regering te nemen maatregelen werd uitgesproken, werd aangenomen met 299 tegen 277 stemmen.

Eveneens kreeg dè Engelse regering de meerderheid der Parlementsleden achter zich na een tweedaags debat in zake het vredesverdrag van Bonn en het Britse verdrag met de Europese Verdedigings- Gemeenschap. Ook daarin vond zij de socialisten tegenover zich, die zich er tegen verzetten, dat deze verdragen zo vroegtijdig in behandeling genomen waren, voordat zij in de West-Duitse en Franse volksvertegenwoordigingen behandeld werden.

Hun verzet leverde hun echter geen resultaat op. Zowel in het Engelse Lagerals Hogerhuis werden de verdragen met een behoorlijke meerderheid van stemmen goedgekeurd.

Bij deze debatten deed zich een merkwaardig incident voor.

De emsüge onenigheid tussen de gematigde Attlee en zijn aanhangers en de zogenaamde rebellen in de Labourpartij kwam daarbij voor de eerste maal in al haar scherpte naar buiten.

Attlee had de leider der rebellen Bevan er van beschuldigd, dat hij uit de ministerraad — Attlee en Bevan zaten destijds als ministers in het zelfde kabinet — geklapt had, wat Bevan verontwaardigd en heftig van de hand wees.

Zal de vertraging van de Engelse herbewapening in Amerika een zekere onrust en geen gering misnoegen verwekt hebben, de ommezwaai van de Franse radicale regeringspartij stellig nog meer. Meer dan de helft van de 75 radicale afgevaardigden heeft toch een ommezwaai gemaakt, die de Amerikaanse regering allesbehalve aangenaam zal zijn, waar zij besloten hebben om zich bij de oppositie tegen de Europese Verdedigings Gemeenschap te voegen. Reden van deze zwenking moet daarin gelegen zijn, dat volgens de oud-ondersecretaris van oorlog, Maunoug, gelijk deze in een artikel, dat in nauw overleg met het ministerie geschreven moet zijn, verklaarde, Frankrijk niet het gevraagde aandeel in de Amerikaanse defensie heeft gekregen. Deze zwenking heeft tot gevolg, dat de Europese Verdedigings Gemeenschap een hele deuk heeft gekregen en mogelijk voorlopig geheel van de baan zal zijn, en dat de vooruitzichten, dat WestuuiLsianu nog ait jaar een aanvang met de herbewapening zal maken, in rook zijn opgegaan.

Het zat tussen de Amerikanen en de Fransen al enige tijd lang niet glad. De Amerikanen betichtten de Fransen er van, dat zij maar om ondersteuning blijven sclu-eeuwen, tervdjl de Fransen van hun kant daartegen inbrachten, dat Frankrijk het enige land is, dat een grotere financiële bijdrage heeft geleverd dan het bedrag, dat door de „Drie Wijzen" al.^ maximale mogelijkheid werd genoemd, en andere landen dit cijfer zelfs niet benaderd hebben.

Bovendien heeft het bij de Fransen ongetwijfeld kwaad bloed gezet, dat generaal Ridgway besloten heeft het opperbevel over alle Amerikaanse strijdkrachten in Europa en Noord-Afrika samen te trekken in het Amerikaanse hoofdkwartier te Frankfort.

Daarbij komt dan nog, wat de onrust in Frankrijk niet weinig vermeerdert, dat West-Duitsland met de dag in allerlei opzicht sterker wordt. Dit is ook het geval met de staalproducHe Deze, die voor West-Duitsland bepaald was op 11, 5 millioen ton per jaar plus datgene wat voor de Westelijke defensie noodzakelijk mocht zijn, kan spoedig een 16 millioen ton per jaar bereiken, daar de geallieerden thans niet langer de herbouw van de Thijssenwerke in Duisburg en de voormalige Goeringwerke in Salzgiter zullen kunnen verhinderen.

Frankrijk staat te dien aanzien ver bij West-Duitsland ten achter. Het kan tegenover West-Duitsland slechts een productie van 9, 5 millioen ton staal per jaar stellen, waarbij dan nog 2, 5 millioen ton staal per jaar uit het Saargebied moet worden gevoegd.

In dit licht bezien is het volstrekt geen wonder, dat de Fransen zo zeer op behoud van hun invloed in het Saargebied gesteld zijn en dat de Duitsers er alles op zetten, dat het Saargebied weei bij Duitsland gevoegd wordt.

Het Saargebied is een twistappel tussen de Duitsers en de Fransen, van gelijke betekenis als Elzas-Lotharingen het eenmaal was.

Over deze zo moeilijk op te lossen Saarkwestie is nu in de afgelopen week het overleg tussen de Franse en Duitse regering begonnen. Een eerste onderhoud heeft daarover reeds plaats gehad. Nadere bijzonderheden zijn daarover niet bekend gemaakt dan alleen deze, dat de Duitse delegatie naar Zwitserland vertrokken is om de bondskanselier, die aldaar thans met vacantie vertoeft, een verslag uit te brengen over het gevoerde overleg.

Met dat al zijn thans allerlei kwesties, als het Schuman plan, de Benelux, de Europese Verdedigings Gemeenschap, het Westeuropese leger, het vredesverdrag met West-Duitsland, de Westduitse herbewapening, het grote geschil tussen de Westerse en de Oosterse mogendheden, en nog al zo vele andere geschillen op zeer losse, wankele grondslag gekomen, hetgeen er niet weinig toe bijdraagt dat de onrust in plaats van af te nemen toeneemt.

In Egypte heeft een staatsgreep plaats gehad. Een militaire macht onder leiding van generaal Naguib heeft aldaar koning Faroek tot afstand van de troon ten behoeve van diens nog geen één jaar oude zoon gedwongen.

Ex-koning Faroek is in allerlei opzicht een hoogst bedroevenswaardige man. Hij was van zijn eerste vrouw gescheiden en leefde op een heel laag zedelijk peil, waarbij hij bovendien nog allerlei corruptieve personen van zijn hof beschermde. Vooral het leger was sterk op hem gebeten, omdat hij het in de strijd tegen de staat Israël zo erbarmelijk slecht bewapend had en allerlei personen, die het ten eigen bate van minwaardige wapens voorzien naooen, ae nanü Doven het~ hoofd hield, verhinderende, dat er tegen hen een gerechtelijk onderzoek ing& steld werd.

Met een door hem bijeengebrachte strijdmacht van tanks, vliegtuigen en ander krijgsmateiriaal deed generaal Naguib het koninklijk paleis omsingelen, verkreeg daarbij van koning Faroek de acte van afstand van zijn kroon, onder bepaling, dat hij nog diezelfde dag vóór zes uur 's avonds Egypte moest verlaten.

Aan deze bepaling voldeed ex-koning Faroek prompt. Vóór zes uur begaf hij zich al huilende en snikkende aan boord van een jacht, waarmede hij eerst naar Napels en vandaar naar het eiland Capri voer. Zijn tranen waren inmiddels gedroogd, want hij belegde op Capri een feestje en gebruikte een volgende dag met zijn gezin het diner bij een Engelse zangeres, die op Capri een nachtclub exploiteert.

In Egypte zelf droeg Naguib de macht over aan de machtige Wafdpartij, met gevolg, dat diens leider, de oud-premiei Nahas Pasja, weder als zodanig de teugels van het bewind in handen nam.

Is- het Egyptisch volk hoogst ingenomen met de gang van zaken aldaar, de Engelse regering zal dit heel wat minder zijn, want in de Wafdpartij zijn er zeer velen, die verklaard hebben, dat zij niet met de Engelsen willen onderhandelen alvorens deze hun bezetting aan het Suezkanaal hebben teruggetrokken, waartoe de Engelsen zich tot dusverre alierminst bereid betoond hebben, zodat het huidige verloop van zaken in ^ Egypte in de internationale wereld opnieuw de onrust en spanning wel zal doen toenemen.

In Perzië is Mossadeq thans onbeperkt heer en meester geworden. De ministerpresident Chavam heeft daar maar een drietal dagen kunnen regeren. Stakingen en ander verzet van het Perzische volk dwongen hem na drie dagen al tot aftreden. De sjah heeft, wat hij eerst geweigerd had, Mossadeq thans als minister van oorlog aanvaard. Deze treedt benevens in die functie ook als minister-president op. Als zodanig heeft hij reeds hervormingen aangekondigd, waarbij onder meer de macht van de sjah ingeperkt zal worden.

Ook wat in Perzië voorviel is voor de Engelsen maar een bittere pil en ook dit is voor de rust onder de volken niet bevorderlijk.

In Amerika is ook de candidaat voor het presidentsschap door de democratische conventie inmiddels aangewezen.

Het is Stevenson geworden, van vsde de bladen melden, dat hij in de staat IIHnois hoogst nuttig werkzaam is geweest. Naar hij zeide, wilde hij liever gouverneur van Illinois blijven, maar desniettemin heeft hij de candidatuur toch aanvaard. Men beschouwt hem als de sterkste candidaat, waarmede de democraten voor de dag konden komen, omdat hij in het democratische kamp zelf geen tegenstanders heeft, hetgeen met Eisenhower in zijn partij wel het geval is. Hij moet minder links georiënteerd zijn dan Truman, maar toch links genoeg om voor de vakverenigingen aanvaardbaar te zijn. Op het ogenblik is Stevenson evenals Eisenhower met vacantie. De strijd om de presidentszetel is derhalve voor het ogenblik gestaakt.

Delen wij tenslotte nog mede, dat de echtgenote van de president van Argentine, Eva Perón, gestorven is en dat er, toen haar lijk opgebaard ter bezichtiging van de bevolking stond, zulk een belangstelling voor de bezichtiging bestond, dat er door het ontzettende gedrang doden en gewonden gevallen zijn, en dat, opdat een ieder gelegenheid zou hebben om haar te zien, haar begrafenis tot 26 Augustus is uitgesteld, en dat er in onderscheidene plaatsen vooral in de kazernes verzet tegen de tweejarige miU- taire dienst in Ueigië aan de dag getreden is, dan hebben wij wel het voornaamste weergegeven van wat er in de 14 dagen is voorgevallen sedert wij ons laatste overzicht schreven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen