HET VOLLE HEIL TOEGEBEDEN

Do genade des Heeren Jezus Christus, e-a de liefde Gods, en de gemeenschap des Heiligen Geestes zij met u allen. Amen.

2 Corinihe 13 ; 13

Met deze woorden eindigt Paulus, de apostel van Jezus Christus, zijn tweede zendbrief aan de gemeente Gods te Corinthe.

Hij bidt hun allen toe het volle heil van de drieënige God. Allereerst de genade des Heeren Jezus Christus.

Het is merkwaardig, dat hier de Zoon staat vóór de Vader. De kerk toch immers belijdt te geloven in de Vader, de Zoon en de Heilige Geest?

Ja, de kerk, ingeleid in het Wezen Gods. Maar diezelfde kerk belijdt ook: „Wij geloven, dat wij geen toegang hebben tot God dan alleen door de enige Middelaar en Voorspraak Jezus Christus, de Rechtvaardige" (Ned. Geloofsbelijdenis, art. 26). Treffend zegt Calvijn: „Afgezien van de Middelaar, zijn vwj niets dan stof tot toom". Moest niet Mozes, de man Gods, bidden: „Heere, wij verr gaan door Uw toorn en door Uw grimmigheid worden wij verschrikt. Gij stelt onze ongerechtigheden voor U, onze heimelijke zonden in het licht Uws aanschijns"?

O, die rechtmatige toorn des Heeren, de heilige afkeer van God tegen de zonde! Ja, vervloekt is de overtreder van Gods heilige wet.

Maar daar is een toegang tot God tot zaligheid: de genade des Heeren Jezus Christus. Hij heeft aan lichaam en ziel, de ganse tijd Zijns levens op aarde. maar inzonderheid aan het einde Zijns levens, de toom Gods tegen de zonde van het ganse menselijke geslacht gedragen, opdat Hij met Zijn lijden, met dat enige zoenoffer, de Zijnen naar lichaam en ziel van de eeuwige verdoemenis verloste en hun Gods genade, gerechtigheid en het eeuwige leven verwierve. Hier komt geen enkele verdienste onzerzijds in aanmerking, want die is er niet. Ik heb de eeuwige dood verdiend. „Het ganse hoofd is krank, en het ganse hart is mat; van de voetzool af tot het hoofd toe is er niets geheels aan hetzelve, maar wonden en striemen en etterbuilen, die niet uitgedrukt noch verbonden zijn, en geen derzelve is met olie verzacht".

Maar Hij, Hij alléén, heeft in onze plaats — lijdend en gehoorzamend — volkomen aan Gods onwankelbaar recht voldaan. „Het fs volbracht", riep Hij uit op het vloekhout des kruises. En God, Zijn Vader, hechtte Zelf Zijn zegel aan het volbrachte verzoeningswerk door Hem op te wekken uit de doden en te verhogen aan Zijn rechterhand, waar Hij met de tekenen van Zijn allerheiligst lijden voor het aangezicht Zijns Vaders onze Voorspreker is.

„De genade des Heeren Jezus Christus en de liefde Gods....".

Jezus Christus neemt ons bij de hand en leidt ons tot het Vaderharte Gods, waar gekend wordt de liefde van Hem, Die alzo lief de wereld gehad heeft, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft.

De liefde Gods. Weinig gekend, maar wel veel gesmaad en misbraikt. Veel gesmaad. „Als God esn God van liefde was, dan zou niet dit en zou niet dat!"

Och, dat men eens leerde de schuld bij zichzelf te zoeken en schuldenaar voor God en onder God te worden.

Ook veel misbruikt. Zoals een stervende voor de poort der eeuwigheid, toen 't boek van zijn geweten geopend werd, een beroep deed op de liefde en barmhartigheid Gods, ... en nochtans niets wilde weten van Jezus Christus, de Gekruisigde. Deze mens had het onkreukbare, eeuwige recht Gods niet in de rekening. Vreselijk!

Er is maar één liefde Gods. De liefde van Hem, Die, toen Adam een vijand van God geworden was, in grondeloze ontferming Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar heeft Hem overgegeven.

Die liefde is onuitsprekelijk, is alles, vergaat ook nimmermeer. , , Wij hebben U lief, omdat Gij ons het eerst hebt liefgehad"

^ en de gemeenschap des Heiligen Geestes".

De Zoon is God naast ons. Immanuël: God met ons.

De Vader is God boven ons. „Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, Schepper des hemels en der aarde". De Heilige Geest neemt intrek in ons. De Geest des Vaders en des Zoons kiest woning in ons hart. En Hij, Die het eerst aan mij arbeidde, wordt nu het laatst door mij omhelsd.

Genade tegenover schuld. Liefde tegenover vijandschap. Gemeenschap des Heiligen Geestes tegenover alle scheiding.

O, wat al scheiding. Scheiding tussen God en mijn ziel. Scheiding ook tussen de mensen, Gods kinderen onderling. Doch de Heilige Geest overtuigt ons altijd maar weer opnieuw van schuld.

Hij is ook de Geest der genade en der gebeden. Hij leidt ons aan de voeten des Heeren Jezus, opdat de Heere Jezus verheerlijkt zij, om door Hem al meer de liefde des Vaders te kennen. De Geest is het. Die het in deze weg doet uitroepen: „Hoe hef heb ik Uw wet. Zij is mijn betrachting de ganse dag". Hij leert dwazen.

Hij maakt schromelijk vergeetachtigen Gods Woord indachtig. Hij leidt dolenden. Hij doet innig bidden: „Och schenkt Gij mij de hulp van Uwe Geest!" Hij is de Geest der gemeenschap met God en doet hartgrondig uitroepen: „Die God is onze zaligheid. Die God is ons een God van volkomen zaligheid". Hij doet verlangend uitzien naar dat oord, waar God storeloos alles zal zijn in allen. Eeuwig leven hier in beginsel, daar volkomen. Eeuwig leven: God prijzen om Zijns Zelfs vidl.

Hij doet geloven de gemeenschap der heiligen en met beweende ogen uitziend verlangen naar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, waar de zee der scheiding niet meer zijn zal.

Oph. D. V. d. E. B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen