Brief uit Zeeland

CGII.

De tijden, waarin wij leven, kenmevkcn zich door allerlei verwarringen. Er is verwarring internationaal, maar ook nationaal. Er is verwarring in de wereld, en helaas ook wel in de kerk. Er is verwarring in het economische leven, maar ook wel verwarring in begrippen.

De ene verwarring kan beter worden waargenomen dan de andere. Als het in het leven niet ordelijk toegaat, hetzij in een staat of in een gemeente, of wel in een gezin, dan is het zo te zien. Maar als er verwarring heerst omtrent begrippen, dan is dat zo gemakkelijk niet waar te nemen en kan dat tot grote moeilijkheden leiden. Immers als in het spreken twee personen over een zelfde zaak een ander begrip hebben, een andere betekenis aan woorden geven, dan kan het lijken of zij het met elkander eens zijn en dat zulks toch niet het geval is. Denkbeeldig is zulks allerminst, want om nu maar eens te noemen: Wat verstaat men onder „geloof"? Verstaat men daaronder wat ons in de catechismus geleerd wordt, of is het iets wat door eigen denkbeeld gevormd een geheel andere betekenis heeft?

Wat verstaat men onder , , zonde"? Is zonde dat wat God in Zijn Woord ons leert zonde te zijn? Of verstaat men onder zonde alleen dat wat wij er als mensen voor menen te houden? Wat verstaat men onder „cultuur"? Verstaat men daaronder ontwikkeling, beschaving, of meent men dat onder cultuur alles kan worden begrepen? Tegenwoordig is er neiging om alles maar onder „cultuur" te rangschikken en daardoor een vlag op de lading te plaatsen, welke die niet dekt.

Het wordt op die wijze wel moeilijk om te beslissen of we een zaak kunnen steunen, ja dan neen. Want, als het begrip niet meer vast omlijnd is, dan kan men niet afgaan op de klank van het woord, maar zal het nodig zijn de zaak als zaak te onderzoeken alvorens onze medewerking of steun te geven.

Vele subsidies en bijdragen worden gevraagd uit de openbare kassen en de bestuurders hebben te beslissen of ze hun stem daarvoor of wel daartegen zullen uitbrengen.

Daarbij geldt ook menigmaal het begrip „cultum: ". Daaronder wordt alles gerangschikt. Ook de sport, ook het spel, wat het ook zij. Geen oog is er voor dat de sport slechts bij hoge uitzondering wordt beoefend om het lichaam beweging te geven. In vele, of moeten we schrijven in alle gevallen? is het de bedoeling om door de sport de geëerde man te worden, om lauweren te oogsten.

Wil men alles onder het begrip „cultuur" brengen, dan kan ook het boksen daaronder misschien nog wel een plaats verkrijgen. Het boksen, dat toch eigenlijk niets anders inhoudt dan een ander te slaan en te verslaan en zelf de geëerde man te zijn. Het is daarmede wel wonderlijk gesteld, want als iemand op straat, of waar ook, een ander een slag in het aangezicht geeft, of als een baldadige jongen eens goed wordt vastgehouden, dan zal de rechter het schuldig uitspreken, maar als bij een bokswedstrijd een persoon het kakebeen wordt verbrijzeld, dan wordt degene, die het doet, nog met eerbewijzen overladen. Daaruit blijkt wel hoe ver de verwarring gaan kan en reeds is voortgeschreden. Het raakt voor de eenvoudige man in een besturend college steeds lastiger. Höe is daar uit te komen? Hoe kan voorkomen worden dat steun wordt verleend waar dat niet juist is?

Het zal nodig wezen om niet op het begrip alleen af te gaan, maar om de zaak te doorzoeken, opdat er een toetsing kan plaats hebben En waaraan dan getoetst? Och, dat is niet zo lastig. We hebben te toetsen aan Gods Woord en wet. Wat is het doel? Is dat de ere Gods? Is dat het welzijn van de mens? Of is het doel de mens op de troon te zetten?

En nu weet uw briefschrijver wel dat het ook dan nog altijd niet zo gemakkelijk te onderscheiden is. Maar wat de mens niet vermag in eigen kracht, is mogelijk als hij eigen krachten mag verachten en zich gevangen wil geven onder Gods Woord en Zijn getuigenis. Die wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere. Die mildelijk geeft en niet verwijt. Hij hoort zelfs de jonge raven als ze roepen.

Dan ligt de wijsheid niet bij de dusge-, naamde wetenschap, maar dan is de arme man, die door zijn wijsheid de stad behoudt, te stellen boven de persoon, die veel kennis van zichzelf bezit maar niet zich onderwerpen wil aan Gods Woord en wet.

Was er spraakverwarring bij het bouwen van de toren van Babel, ook nu leven we in zo'n tijd. Ook nu wil de mens bouwen een toren, welks opperste in de hemel reikt. En ook nu komt God , de spraak te verwarren. Och, wat zal een nietig mens? Wat zal een mens, die hooi worden zal? God zegt: Mijn raad zal bestaan en Ik zal al Mijn welbehagen doen.

Och, mochten onze bestuurders en ook ons volk weer eens leren vragen naar de wil van God. Er was een mogelijkheid, dat de verwarring tot een einde kwam, de vreze Gods zou toenemen, en er weer ere in ons land zou wonen, en dat het besturen niet een last maar een lust zou worden.

Uw Zeeuwse Briefschrijver

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen