BUITENLANDS OVERZICHT

Het is een waarlijk niet verheffende zaak om wekelijks een buitenlands overzicht te schrijven. Niet verheffend, omdat het buitenland ons week aan week geen verheffend aspect te aanschouwen geeft. Van enige verbetering in de onderlinge verhouding der volkeren is nog maar steeds niet het minste te bespeuren. Het is en blijft dezelfde droeve aanblik, die wij nu al zovele jaren te zien gekregen hebben, dezelfde jammerlijke gang van zaken, die week na week te bespeuren valt. Het is verdeeldheid hier en verdeeldheid daar, onrust, wrok en wrevel nijd en twist schier overal, gepaard gaande met een nameloze ellende, zoals die door millioenen onzer medemensen geleden wordt. Vraagt men naar de oorzaak van zoveel jammer, dan behoeft msn het antwoord niet schuldig te blijven. Het wordt cns geboden in dat boek, dat niet liegt. Gods geopenbaarde Woord geeft het ons. Het zegt ons, dat degenen, die het getuigenis Gods verachten, generlei wijsheid hebben. ^ Men heeft in de kringen van de machtigen der aarde en van de wijzen dezer wereld het wel geheel anders aangekondigd.

Daarin is door de bij de wereld hoog geroemde mannen van wetenschap en wijsbegeerte voorzegd, dat er 'n gelukkige en alleszins welvarende toekomst in het verschiet lag, indien men de stem van de menselijke rede maar gehoor gaf. De uitkomst heeft echter de spot gedreven met deze voorzeggingen en drijft er ' week aan week nog de spot mede. In stede van vrede en welvaart, is het nog oorlog, een koude oorlog, zoals deze in de wereldpers genoemd wordt en in stede van welvaart gaan tal van volken gebukt onder de zware lasten, welke zij voor de bewapening en ook anderszins hebben op te brengen, waarbij dan de schrikkelijke plaag van werkloosheid komt, en in stede dat de problemen opgelost worden, verergeren deze door de onderlinge verdeeldheid en zijn er benauwenis, verwarring en allerlei mislukte of al heel slecht geslaagde plannen waar te nemen.

DAAR is de Europese Verdedigings Gemeenschap. Men heeft er op de conferentie van Lissabon bij haar stichting hoog van opgegeven.

Er werd op die conferentie de raad van de N.A.V.O. ingesteld, waarin de ministers van de landen, welke bij het Atlantische pact zijn aangesloten, door hoge diplomaten vertegenwoordigd zijn, en die geregeld onder voorzitterschap van lord Ismay vergadert. Van deze raad koesterde men ter Lissabonse conferentie de hoogste verwachtingen. Hij zou een verenigd Europa tot stand brengen, waarin zelfs Groot-Bpittanaiië en de Scandinavische landen opgenomen zouden zijn.

Van dit grootse plan is echter tot dusverre niets geworden. Niet één van zijn werkzaamheden op economisch gebied, niets van zijn werkzaamheden op diplomatiek terrein. De verwarring en het dienen van het naakte eigen belang zijn in Europa en daar buiten nog evenzeer aan de orde van de dag als zij dat vóór de de conferentie te Lissabon waren. Het Europese leger moet er ook nog steeds komen. De vooruitzichten daarop zijn in plaats van beter slechter geworden. Frankrijk en Groot-Brittannië hebben reeds te kennen gegeven, dat zij hun bewapening niet in dat tempo kunnen uitvoeren, als in Februari van dit jaar te Lissabon was vastgesteld.

Nu heeft de opperbevelhebber van het Atlantische leger, Ridgway, dezer dagen een bezoek aan tal van West-Duitse plaatsen gebracht. Hij heeft zich vol lof uitgelaten over de sterke vooruitgang, welke hij aldaar waargenomen heeft. Ook heeft hij de bondskanselier Adenauer bezocht. Een bezoek, dat blijkbaar gevolgen heeft gehad, want kort na dien heeft deze kanselier verklaard, dat West-Duitsland het verdrag omtrent de Europese Verdedigings Gemeenschap moest aannemen en ratificeren. Dit moest volgens hem zelfs geschieden vóór dat Frankrijk zulks deed. Hij zeide dit niet om de Fransen aan te moedigen het Westduitse voorbeeld te volgen, doch om op Frankrijk een voorsprong te hebben. Hierbij dong Adenauer kennelijk naar de gunst van Amerika. Zeer wel mogelijk om met behulp van Amerika West-Duitsland als een gelijk gerechtigd lid in het Atlantische pact opgenomen te krijgen, waar dit land mede door toedoen van Frankrijk tot op heden buiten gehouden is. Toen toch het plan in zake het Europese leger 't eerst te Parijs verworpen werd, was West-Duitsland kennelijk onder Franse invloed geheel buiten dat leger gehouden, ook al om de Duitse herbewapening — het schrikbeeld voor millioenen Fransen — te voorkomen.

Het is niet zonder reden, dat men in Frankrijk beducht is, dat West-Duitsland langs de weg van de toetreding tot de Europese Verdedigings Gemeenschap zijn doel zal bereiken om als een gelijkgerechtigd deelgenoot in het Atlantische verbond te worden opgenomen en alzo weer een eigen legermacht te verkrijgen, waardoor het zijn invloed in veel sterker mate dan thans in allerlei zaken kan doen gelden, hetgeen de Fransen allerminst naar de zin is.

Men ziet hieruit, hoe groot de verwarring e; i de verdeeldheid op zulk een gewichtig punt, als de Europese Verdedigings- Gemeenschap ook al is, zo groot zelfs, dat daardoor heel het plan in een volslagen fiasco kan eindigen. Dit nu willen tal van Amerikanen en stellig de huidige Amerikaanse regering niet. De Amerikanen willen zelfs het volgende jaar aan het Congres voorstellen om aan Frankrijk vijfhonderd millioen dollar te schenken, omdat dit zich in allerlei opzicht zware offers heeft te getroosten.

Of dit geschenk echter bij machte is, zo het al ooit gegeven wordt, om het verzet van millioenen Fransen tegen de herbewapening van West-Duitsland te breken, moet wel heel sterk betwijfeld worden.

Inmiddels is bekend gemaakt, dat de ministerraad van het Atlantische pact op 15 December a.s. te Parijs bijeen zal komen. Een tweede Lissabonse conferentie dus, ditmaal niet te Lissabon, maar te Parijs belegd.

Zeer velen hadden deze conferentie van ministers veel eerder bijeen geroepen willen hebben, doch Amerika verzette zich mede met het oog op de presidentsverkiezing in November daar tegen. Op die conferentie van de 14 bij het Atlantische pact aangesloten landen zal heel wat te verhandelen en te beredderen zijn.

In sommige kringen zegt men, dat daarop ook over de soort van bewapening belangrijke beslissingen genomen zullen worden.

De snelle ontwikkeling van het atoomwapen zowel in Amerika alsook in Groot- Brittannië vereist zulks volgens hen. Men is in die landen zo ver gevorderd ten aanzien van deze bewapening, dat men de atoomwapens niet slechts als aanvalsmiddel tegen strategische doelen (fabrieken en industrieën in het vijandelijke land) kan gebruiken, maar ook als tactische wapens aan het front. De Amerikanen beschikken al over een atoomkanon en men acht de tijd dicht bij te zijn, dat een gewone straaljager in staat zal zijn een atoombom van geringe afmeting te vervoeren.

De aanmaak en de ontwikkeling van het atoomwapen zijn in zulk een stadium gekomen, dat men ernstig de uitrusting van de strijdkrachten met dit wapen onder de ogen heeft te zien, hetgeen begrijpelijkerwijs ook een ingrijpende wijziging iri de samenstelling van de divisies en de gebruikmaking van wapens met zich zal brengen. Het zou hierbij kunnen blijken, dat de thans gebruikelijke wapens als kanonen, tanks en dergelijke, die millioenen kosten, vervangen zouden kunnen worden door wapens, welke bij de snelle atoomontwikkeling deugdelijker blijken te zijn, en dat gelden, welke aan kanonnen en zo meer besteed worden, als weggeworpen gelden dienen beschouwd te worden.

Hoe dit ook moge zijn, de conferentie te Parijs zal in December voor geen geringe problemen geplaatst worden, waarbij het voor Europa volstrekt geen onverschillige zaak is hoe de presidentsverkiezing in Amerika verloopt. In Amerika zelf is de verdeeldheid ten aanzien van de presidentsverkiezing en daarmede samengaande politieke vraagstukken ook al zeer groot.

Generaal Eisenhower heeft zich over de huidige Amerikaanse regering al bijzonder scherp uitgesproken over de warboel die zij gesticht heeft, en over knoeierijen die zelfs de eerlijkste democraat, als hij tot president verkozen wordt, niet bij machte zou zijn om ze uit te roeien, zo diep waren zij onder het huidige bewind ingeworteld in regeringskringen en departementen.

Verder heeft diens rede, welke hij voor de organisatie der oud-strijders hield, niet nagelaten om in onderscheidene kringen, ook in die van regeringen, grote onrust te verwekken. Men is daarin van oordeel, dat er een smet op het Atlantische pact is geworpen, waarvan steeds is getuigd, dat het louter tot verdediging bij een Russische aanval was opgericht, toen Eisenhower in zijn rede verklaarde, dat de door de Sovjet-Unie onderdrukte volken bevrijd moesten worden en dat diens rede koren op de Russische molen is, die van het Atlantische pact het tegendeel beweerd hebben, namelijk dat het opgericht was met het doel om Rusland te zijner tijd aan te vallen.

Ook president Truman heeft Eisenhowers rede scherp bestreden, waar hij in een rede opmerkte, dat Eisenhowers woorden aanleiding geven tot het voeren van een oorlog, welke over millioenen mensen niet dan onheil zou brengen en hun het leven zou kosten. Later heeft Eisenhower verklaard, dat ook hij niet anders dan een vredelievende oplossing van de bestaande problemen beoogde.

Wat men ook verder over deze redevoeringen — het waren verkiezingsredevoeringen — moge oordelen, één ding is zeker, dat er ten opzichte van de oplossing der problemen onder de vooraanstaande Amerikanen groot verschil van inzicht bestaat.

Als reeds zo vele jaren aan het licht gekomen is, kwam dezer dagen in een der vergaderingen van de Veiligheidsraad weder aan het licht, dat ook daar de overeenstemming totaal ontbreekt. De Russische gedelgeerde Malik stelde daarin dezer dagen opnieuw voor, dat de veertien staten, die verzocht hadden lid van de Organisatie der Verenigde Naties te mogen worden, gelijktijdig als zodanig toegelaten zouden worden. Daaronder bevonden zich 9 niet-communistische en 5 communistische landen.

De afgevaardigde van de Sovjet-Unie heeft reeds verscheidene malen zijn veto tegen de toelating van één of meer dezer 9 niet-communistische landen uitgesproken. En het laat zich aanzien — daar het Russische voorstel verworpen is — dat bij de vele veto's, welke van Russische zijde uitgesproken zijn, zich nog nieuwere zullen voegen. Malik toch kondigde ze al vast aan, indien er voorgesteld zal worden één der niet-communistische landen toe te laten.

Hoe ver men in de Veiligheidsraad van de eensgezindheid af is, bleek bij deze gelegenheid ook wel uit de woorden van Malik, waar hij zeide, dat Truman en Eisenhower in staat zouden zijn om een overeenkomst met de duivel zelf te sluiten, om meer bondgenoten tegen de Sovjet-Unie te krijgen, en dat alle Amerikaanse politieke leiders huichelaars, leugenaars en aanhitsers tot de oorlog zijn. Wie heeft zich bij zulk een gezindheid te verwonderen, dat op Korea de oorlog nog steeds voortwoedt en dat er na zo vele maanden van onderhandeling nog geen wapenstilstand gesloten is?

Verdeeldheid kenmerkte ook de algemene vergadering van de Engelse vakverenigingen. Ook daar kwam de voortdurende strijd tussen de rechtse en linkse flank van de Labourpartij tot uiting. De rechtse flank behaalde bij elke stemming verreweg de meerderheid, doch daarmede is de strijd niet ten einde. Hij zal ongetwijfeld voortgezet worden in het Engelse parlement en stellig ook niet minder op het congres van de Labourpartij, dat in dit jaar nog staat gehouden te worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen