BUITENLANDS OVERZICHT

De wereld ligt in het boze — aldus leert ons Gods Woord.

Week na week zien wij dit getuigenis bevestigd. De wereld is nog even boos als zij was, toen eeuwen geleden deze uitspraak over haar gedaan werd. Hoewel zij eeuw na eeuw als onwaar en als te zwartgallig werd uitgekreten, is zij eeuw na eeuw in de praktijk bevestigd geworden.

De mensen mogen dit getuigenis al willen ontkennen; zij mogen zwart wit en wit zwart noemen, kwaad goed en goed kwaad heten. Dit verandert aan de waarheid van Gods getuigenis niets. God getuigt, dat de gehele wereld in het boze ligt en al de leugens van de satan en al de ontkenningen der mensen vermogen de wereld, die boos is, niet goed te maken. De wijsheid dezer wereld heeft wel geleraard, dat indien de ouderwetse begrippen van de Bijbel maar onder de mensheid verdwenen waren, en dat naar mate verlichting en beschaving haar gingen leiden, zou blijken, dat de mens niet was zoals Gods Woord hem beschreef, maar integendeel edel en goed zou blijken te zijn.

Doch de twee grote wereldoorlogen en wat er daarin, voordien en nadien is voorgevallen, zijn een klare bevestiging van hetgeen Gods Woord getuigt, als het verklaart: „Daar is niemand rechtvaardig, ook niet één; daar is niemand, die verstandig is, daar is niemand, die God zoekt; allen zijn zij afgeweken, tezamen zijn zij onnut geworden, daar is niemand, die goed doet, daar is ook niet tot één toe; hun keel is een geopend graf; met hun tongen plegen zij bedrog; slangenvenijn is onder hun lippen; welker mond is vol van vervloeking en bitterheid; hun voeten zijn snel om bloed te vergieten; vernieling en ellendigheid is in hun wegen, en de weg des vredes hebben zij niet gekend; daar is geen vreze Gods voor hun ogen".

Neen, de weg des vredes hebben zij niet gekend. Dit toont ons de rede, welke Stalin hield kort voordat het communistisch congres te Moskou gesloten werd, wel op een allerovertuigendste wijze. Als immer omhulde hij zich ook nu weder met de mantel van de apostel des vredes. Hij was de man, die per se de vrede wilde. Ook al de communistische partijgenoten in alle landen wier hulp de Sovjet-Unie niet kon ontberen en aan wier actie door Stalin Russische steun is toegezegd, waren van gelijke edelmoedige gezindheid. De namen van de leiders van de Franse en Italiaanse communistische partij werden daarbij in het bijzonder met enige eer genoemd. Alle commmiisten in de hele wereld werden dus door Stalin als vredeshelden, wier voornaamste zorg en lust het is om voor de vrede te werken, voorgesteld. De feiten spreken echter wel een heel andere taal.

Het waren toch de Noordkoreaanse communisten, die naar de wapens gegrepen hebben en die met wapengeweld Zuid-Korea zochten te overweldigen. En het zijn communisten, die op Malakka en in andere gebieden, de oorlog voeren. En het was de rede van Stalin, die de communisten in alle landen tot voeren van de klassestrijd ophitste. En het is de communistische Sovjet-Unie, die tot de tanden toe zich wapent.

Het behoeft eigenlijk voorts niet gezegd te worden, want zo te spreken is immer de spreekwijze der communisten, dat Stalin daarbij inzonderheid de Amerikanen als oorlogsophitsers ten tonele voerde, die er op uit waren om een oorlogsmisdaad tegen de zo vredelievende communisten te beramen, wier vrij bestaan zij om hals zochten te brengen. En ook bij deze tirade werd de Sovjet-Unie een grote pluim op de hoed gezet. Zij toch werd hogelijk geprezen als degene, die mede bewerkt had, dat aan het Chinese volk en ook aan ettelijke Europese volken de wijheid gebracht was, welke in al de andere landen in heel de wereld niet te vinden was. In de dusgenaamde kapitalistische landen zuchten de volken onder slavernij van enkelen, bepaaldelijk onder die van Amerika. Dit was, kort weergegeven, de toon, welke in heel de rede van Stalin doorklonk. Het kwam in Stalins rede telkens maar weer hier op neer: Wilt gij de vrede, steunt dan de Sovjet-Unie, dat het land van de vrede is. Verzet u dan liefst zo krachtig mogelijk tegen de oorlogsophitsers, die in andere landen, speciaal in Amerika, aan het bewind zijn. Men kan er op rekenen, dat al de communisten, indien hun gelegenheid daartoe maar geboden wordt, in alle landen straks zullen napraten wat Stalin hun heeft voorgepraat.

Breidt zich de werkloosheid uit, het is de schuld van de kapitalisten. Wordt er niet genoeg uitgegeven aan onderwijs en andere zaken, het is het gevolg van de herbewapening. Moet men in militaire dienst, het dient niet om het eigen land tegen een communistische aanval te beschermen, maar de militairen komen slechts in dienst om tot kanonnenvlees door de Amerikanen te worden misbruikt.

Kortom: al wat wenselijk en goed is, moet van de Sovjet-Unie komen, die nota bene de volken in de aan haar onderworpen landen en zelfs het eigen volk zo knecht, dat er alle vrijheid ontbreekt. Als toch ergens alle vrijheid zoek is, als ergens kleine staten door de zo machtige beschermer worden uitgeplunderd, als ergens een minderheid de meerderheid tyranniseert, dan is het achter het ijzeren gordijn.

Meent men soms dat met de rede van Stalin de vrede en de goede verstandhouding onder de volken gediend worden, dan is men wel verre het pad bijster. Neen, in der waarheid kan niet anders er van getuigd worden, dan dat zij dr- weg des vredes niet gekend heeft.

Dat zij de weg des vredes niet gekend hebben, moet eveneens getuigd worden van de onderhandelingen in de vergaderingen van de Organisatie der Verenigde Naties, alsmede van de besprekingen, welke thans in de algemene vergadering van deze organisatie staan gehouden te worden. Zelfs liaar secretaris-generaal heeft verklaard, dat er daarin stormachtige debatten straks te wachten staan; stormachtige debatten, waarbij woorden dreigen gesproken te worden, die kwaad bloed zullen zetten. Zo heeft het reeds kwaad bloed gezet bij de Fransen, dat de Amerikaanse delegatie heeft toegezegd, dat zij er voor zal stemmen dat de Tunesische en Marokkaanse kwesties straks op de vergadering in behandeling zullen komen. Eén der Franse gedelegeerden bleek daarmede verre van ingenomen te zijn. Hij zeide, dat de algemene vergadering daartoe niet gerechtigd was, dewijl het hier een zuiver interne aangelegenheid betrof en dat Frankrijk daarom aan de bespreking over deze kwestie geen deel zou nemen. De houding, welke Amerika thans in tegenstelling met het vorige jaar aangenomen heeft, heeft in Frankrijk des te meer verwondering en scherpe afkeuring verwekt, dewijl Frankrijk zich zeer welwillend jegens Amerika gedragen heeft door toe te staan, dat zij in haar Noord-Afrikaanse bezittingen de door haar begeerde militaire bases mocht aanleggen. Ook de afgevaardigde van de Zuid-Afrikaanse republiek sprak zijn ernstig misnoegen er over uit dat de rassenkwestie op de algemene vergadering behandeld zal worden.

De minister van buitenlandse zaken van Amerika, Acheson, heeft in de algemene vergadering ter gelegenheid van de algemene beschouwingen, weUce jaarlijks gehouden worden, een zeer gematigde rede gehouden, waarin zelfs de naam van de Sovjet-Unie niet voorkwam. Wel bestreed hij, zonder de rede van Stalin te noemen, hetgeen Stalin daarin betoogd had en drong hij op eenheid onder de vrije volken aan, daarbij een beroep doende op hun steun en hen wijzende op hun verantwoordelijkheid inzake de oorlog op Korea.

Het behoeft niemand te bevreemden, indien de Russische gedelegeerden in hun redevoeringen straks een geheel andere toon zullen aanslaan. Zij hebben toch tot dusverre immer de vergaaeringen van de Organisatie der Verenigde Naties gebruikt voor weinig anders dan als de tribune, vanwaar zij hun propaganda de wereld inzonden. En dit op een verre van gematigde toon. En al wat er besloten werd, dat niet naar hun zin was, daarvan beletten zij telkens de uitvoering door hun veto.

Overdenkt men de inhoud van Stalins rede, dan bestaat er bitter weinig kans, dat de Russische afgevaardigden niet in dezelfde trant zullen spreken — en dat in plaats van de vrede de oorlog gediend zal worden. Waarlijk, de weg des vredes is door genoemde organisatie niet gekend en ook niet bewandeld.

Het wordt hoe langer hoe duidelijker, dat met de souvereiniteitsoverdracht aan Indonesië noch Indië, noch Nederland noch de vrede gediend is. Al degenen, die betoogd hebben, dat de Nederlands- Indonesische Unie, die bij de souvereiniteitsoverdracht zo verheerlijkt is geworden, rals een band, waardoor er een veel betere en soliedere verhouding zou ontstaan dan er ooit tussen Nederland en Indië had bestaan, worden door de feiten, welke in Indonesië plaats vinden, wel deerlijk teleurgesteld. Het is in Indonesië nog steeds een ware janboel. Ovei-vallen, moordaanslagen, berovingen zijn in bepaalde streken nog aan de orde van de dag. En dit niet alleen. De haat tegen Nederland wordt door vele Indonesiërs, en niet het minst door Soekarno met zijn ophitsende redevoeringen over Nieuw-Guinea, stelselmatig gekweekt.

Van die haat gaf een demonstratie van duizenden opgewonden Indonesiërs op Vrijdag 17 October blijk. Hoewel zich in hoofdzaak richtende tegen het Parlement, waarvan zij de directe ontbinding eisten, vond zij ook meteen gelegenheid om haar haat nog eens extra tegen Nederland te luchten. Zij trok toch naar de woning van de Nederlandse hoge commissaris, bestond het - schandelijk genoeg — om de aldaar wapperende Nederlandse vlag omlaag te halen en te verscheuren, hetgeen zij ook nog op een andere plaats met een Nederlandse vlag deed, terwijl zij bovendien nog de maatschappijvlaggen van de Rotterdamse Lloyd en de Maatschappij Nederland omlaag haalde. Voorts heeft de demonstratie zich ook gekeerd tegen het Indonesisch parlement. Zij droeg spandoeken met zich mede, waarop als opschriften stonden: „Het parlement vertegenwoordigt het volk niet meer". „Men maakt een koffietent van dit parlement". Zij drong het parlementsgebouw binnen, stichtte er wanorde en vernielde de ruiten. Ook het gebouw van het departement van buitenlandse zaken heeft zij niet met nist gelaten. Ook daartoe verschafte zij zich een toegang en vernielde enkele archiefkasten.

Soekamo in eigen persoon kwam tenslotte aan de oproerige beweging te pas. Hij hield een rede van anderhalf uur lang, waarin hij de opgewonden menigte toesprak, welke Nieuw-Guinea voor Indonesië opeiste. Hij vertelde de demonstranten dat Indonesië een parlement behoort te hebben. Hij zelf wenst geen dictator ie worden. De revolutie was nog niet ten einde, , want Nieuw-Guinea behoorde bij Indonesië ingelijfd te worden.

Wat zal onze regering inzake het neerhalen van de Nederlandse vlag doen? Zal zij genoegen nemen met de verontschuldigingen, die de Indonesische regering daarover heeft aangeboden? En vervolgens deze zeer ernstige zaak verder maar blauw blauw laten? Zal zij zich er mede tevreden stellen, dat van Indonesische zijde verklaard is, dat de demonstratie in hoofdzaak tegen het zittende Indonesische parlement gericht was?

In het kort nog het volgende. Van Egypte schijnt Naguib een repubhek te willen maken. Al de maatregelen, welke hij in de laatste tijd genomen heeft, wijzen daarop. r• • I I

In Amerika woedt de strijd om het pre­ I sidentsschap thans wel zeer geducht. Zowel Eisenhower, president Truman als Stevenson zijn druk bezig met redevoeringen te houden om de presidentszetel voor hun partij te veroveren. Perzië breekt met Engeland. Dit heeft de minister-president Mossadeq dezer dagen medegedeeld, als hij in een radiouitzending zeide, dat zijn regering zich genoodzaakt had gezien om de diplomatieke betrekkingen met Groot-Brittannië te verbreken. Hij verklaarde daarbij tevens, dat het verbreken van de diplomatieke betrekkingen niet betekende, dat de vriendschapsbanden tussen beide landen opgehouden hadden te bestaan, omdat het Perzische volk altijd respect voor het Britse volk heeft gekoesterd. Hij hoopte dan ook, dat de Britse autoriteiten meer aandacht aan de stand van de huidige wereldsituatie in het ontwaken der volkeren zullen schenken, de houding, welke zij tot dusver hebben aangenomen, zullen laten varen en hun politiek in overeenstemming zullen brengen met de huidige wereldtoestand. In België hebben gemeenteraadsverkiezingen plaats gevonden, welke in menige streek en stad een vrij ernstige nederlaag voor de r.k. partij hebben opgeleverd. - J

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen