BUITENLANDS OVERZICHT

Op de dag, waarop deze Banier verschijnen moet, wordt herdacht, dat het Woord vlees geworden is. Een gebeurtenis van zo grote en heerlijke betekenis, dat, al hadden al de zandkorrels tei aarde, al de grassprietjes der wereld, al de takken der bomen monden en stemmen, deze haar nog niet naar waarde zouden kunnen vermelden.

Wij gedenken, dat in de eeuwig gedenkwaardige nacht in Bethlehem Ephrata het uitgedrukte beeld van Gods zelfstandigheid, het afschijnsel Zijner heerlijkheid, de Zone Gods, ontvangen van de Heilige Geest, uit de maagd Maria als mens onder de wet geboren werd, opdat Hij zou zoeken en zalig maken wat verloren was.

Was dit Kindeke niet geboren, wij waren allen te samen verloren - zegt kort en bondig een oud versje.

Doch ofschoon Zijn Naam genoemd wordt Raad, Sterke God, Vader der eeuwigheid. Vredevorst, hoe weinig wordt de Raad en de Vrede bij Hem gezocht!

Ach, het is ook thans nog als zovele eeuwen aaneen, de natuurlijke mens wil niet, dat de Zaligmaker Koning over hem zal zijn en verwerpt deswege Zijn raad en Zijn vrede. Hij verkiest eigen wegen te gaan, wil leven bij eigen inzicht en licht, gaven en krachten. En in wat een jammer en ellende men daarmede terecht komt, geeft week na week ons te aanschouwen, als wij de gedragswijze van de machtigen der aarde beschouwen!

Beschouwen wij hetgeen er sedert wij ons vorig overzicht schreven, in de wereld is voorge; vallen, ons wordt weder het beeld van verwarring, verdeeldheid, wrok en wrevel vertoond.

Opnieuw hadden felle debatten, waarbij scherpe, hekelende woorden gewisseld werden, in de Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties plaats. De debatten liepen over gewichtige aangelegenheden. Zij raakten voor menig land een levenskwestie. Zij betroffen koloniale aangelegenheden. Ondanks het krachtige verzet van Groot- Brittannië, Frankrijk, België en Australië nam de Algemene Vergadering een diretal resoluties aan, welke de genoemde Organisatie de bevoegdheid toekennen om in te grijpen in het bestuur over koloniale en andere niet-zelfstandige gebieden.

De eerste resolutie wijst de landen, die het bestuur over de koloniale gebieden voeren, op hun plicht het zelfbeschikkingsrecht na te komen. Op deze landen wordt een beroep gedaan naar onafhankelijkheid van de niet-zelfstandige gebieden te streven, daarin volksstemmingen te doen houden en inheemsen op te nemen in het bestuur.

Deze resolutie werd aangenomen met 35 stemmen voor, 14 tegen en 11 onthoudingen. Tegen stemden onder meer Engeland, Frankrijk, België, Denemarken, Nederland, Austrahë en Amerika. De tweede resolutie verzoekt de bestu­ rende landen aan de Organisatie der Verenigde Naties inlichtingen te geven over de politieke vooruitgang in de niet-zelfstandige gebieden. Zij werd met 39 stemmen voor, 12 tegen en 5 onthoudingen aangenomen.

Dt derde resolutie draagt de Sociale en Economische Raad op, haar commissie voor de rechten van de mens te doen voortgaan met de voorbereiding van aanbevelingen omtrent het beginsel van het zelfbeschikkingsrecht. Deze werd met 40 stemmen voor, 7 tegen en 8 onthoudingen aangenomen.

Vóór de stemmingen hadden de vertegenwoordigers van België, Frankrijk, Australië en Engeland met alle nadruk in scherpe bewoordingen betoogd, dat de resoluties maatregelen ten doel hadden, welke de bevoegdheden, welke de Organisatie volgens het Handvest in koloniale gebieden heeft, overschrijden. Hun betogen hebben echter niet kunnen verhinderen, dat hun landen door de Aziatische en Arabische, in bondgenootschap met de Zuid-Amerikaanse landen en het Sovjet-blok, overstemd werden. Dat deze resoluties voor de landen, die Cl koloniaal bezit op na houden, inzonderheid voor Frankrijk, hoogst onaangenaam zijn, behoeft geen nader betoog. Doch daar is het zelfs nog niet eens bij gebleven. Frankrijk kreeg nog bovendien een bittere pil te slikken.

Ook in de politieke commissie werden twee resoluties aangenomen, die Frankrijk evenmin welgevallig zijn. Daarin werd de resolutie aangenomen, welke, gesteund door de Aziatische en Arabische volken, door de Latijns- Amerikaanse landen was ingediend, waarin verzocht werd op spoedige onderhandelingen tussen de Fransen en Marokkanen, met het doel om zelfbestuur aan de Marokkanen te geven Zij werd met 40 voor en 5 stemmen tegen en elf onthoudingen aangenomen. Een soortgelijke resolutie betreffende Tunis was tevoren al aangenomen.

Een tweede resolutie, welke in de politieke commisise werd ingediend, en welke nog al veel moeilijker voor de Fransen te slikken is, werd maar op het nippertje verworpen. Zij, voorgesteld door de Arabische en Aziatische landen, hield in, dat de onderhandelingen zouden moeten leiden tot de onafhankelijkheid voor Marokko. Deze werd verworpen met 27 tegen 25 stemmen en drie onthoudingen, dus maar op 't kantje af. De Franse afgevaardigden waren ook hierbij niet aanwezig, zoals ook niet tijdens de andere debatten over de Marokkaanse en Tunesische kwestie, van oordeel als de Fransen zijn, dat de Organisatie der Verenigde Naties niet bevoegd is om over deze kwesties te handelen.

Ter zelfder tijd, dat er in Amerika over de Marokkaanse en Tunesische kwestie gehandeld werd, zijn de 14 ministers van de landen, die bij het Noord-Atlantische pact zijn aangesloten, te Parijs vergaderd geweest.

In deze vergadering kwam het verschil van zienswijze tussen de Amerikanen eij de Engelsen tot uiting. De eersten waren van gevoelen, dat de bewapening van Europa onverzwakt en onveranderd moest worden voortgezet. De laatsten, de Engelsen, 'waren daarentegen van mening, dat er wel wat langzamer met de Europese bewapening te werk kon worden gegaan, dewijl naar de berichten, welke zij over de Russische bewapening ontvangen hadden, alles er op wees, dat Rusland de koude oorlog wilde voortzetten, maar in de eerste twintig jaren niet tot een wezenlijke oorlog zou overgaan.

Tijdens de discussies nam de Franse minister Schuman het voor een Frans belang op. Hij wist te bewerken, dat er een voor Frankrijk voordelige resolutie werd aangenomen betreffende de strijd in Indo-China. In deze resolutie wordt verklaard, dat de Franse strijd in Indo-China in volledige overeenstemming is met de doeleinden en idealen van de Noord- Atlantische gemeenschap en dat de Fransen de voortdurende steun van de mogendheden van het Noord-Atlantisch pact verdienen.

Wel is waar wordt geen der 14 landen van het Noord-Atlantisch pact door de resolutie gebonden tot een collectieve of individuele actie tot steun aan Frankrijk in Indo-China. Maar in Frankrijk is men van oordeel, dat deze resolutie er toe zal kunnen leiden, dat Amerika aan Frankrijk meer defensie-orders en grotere wapenzendingen geeft. J

Hierbij is het Frankrijk niet zozeer te doen om het verkrijgen van grotere financiële steun als wel om grotere wapenzendingen uit Amerika. Daar bestaat, uit Frans oogpunt bezien, alle reden voor. De oorlogsmoeilijkheden stapelen zich voor Frankrijk steeds hoger op. In Indo-China moeten de Fransen, hoewel heel langzaam, nog steeds terugtrekken, en in Marokko en in Tunesië hebben zij de handen er ook vol aan om de onlusten en de guerilla-oorlog, welke er hier en daar gevoerd wordt, te beteugelen.

Het zal dan ook niemand behoeven te verwonderen, indien Amerika in de toekomst meer steun aan Frankrijk zal gaan bieden, ook al uit eigenbelang. Voordat de Parijse vergadering uiteen gegaan is, is er een slot-communiqué uitgegeven, waarin geconstateerd wordt, dat de voor 1952 gestelde doelen voor het opbouwen van een gezamenlijke strijdmacht van vijftig divisies (25 gevechtsklare en 25 reserve) en 4000 oorlogstoestellen in de eerste linie, goeddeels bereikt zijn (een mededeling, waarvan men wel met 'n korreltje zout kennis heeft te nemen). Gelijk het in deze ook heel wat te zeggen heeft, dat er in de toekomst afgezien wordt van het stelsel, tevoren precies omlijnde militaire plannen vast te stelen.

Voorts blijkt het heel duidelijk uit de genomen besluiten, dat de Amerikanen niet weinig water in hun wijn hebben moeten doen. Men is toch tot een compromis gekomen, waarbij bepaald is, dat de veertien landen in 1953 ongeveer 850 millioen gulden zullen besteden voor de aanleg van vliegvelden enz. — hetgeen neerkomt op een vermindering van het oorspronkelijk beraamde bedrag met bijna de helft. De oorspronkelijke doelstelling van 70 divisies en 7000 vliegtuigen voor 195"! heeft men laten varen, terwijl men in de toekomst meer op de kwaliteit dan op de kwantiteit der bewapening zal letten.

Van het bedrag, dat voor de bewapening in 1953 uitgegeven zal worden, zullen de Verenigde Staten van Amerika ongeveer 40 pet op zich nemen, Frankrijk en Engeland ieder circa 15 pet, terwijl België en Nederland ongeveer 6 pet der kosten zullen dragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen