BUITENLANDS OVERZICHT

Het belangrijkste nieuws van de laatste dagen is wel de aanvaarding van het presidentschap van Amerika door generaal Eisenhower. Deze heeft niet alleen in Amerika, maar ook ver daar buiten een geweldige belangstelling tot zich getrokken.

De eedsaflegging, welke na persoonlijk gebed en met handoplegging op twee opengeslagen Bijbels geschiedde, ontroerde niet alleen Eisenhower zelf, maar ook de reusachtige menigte, welke haar aanhoorde.

Daarna zette de president in een betrekkelijk korte rede zijn regeringsprogram in negen punten uiteen, welke wij hier kortelijks zullen weergeven.

1. De oorlog verafschuwend — zo sprak Eiseniiower — zien wij als eerste opdracht het samenbrengen van krachten, die de agressie zullen afschrikken. Wij zijn bereid tezamen met iedereen te pogen de oorzaken van wederzijdse vrees en wantrouwen onder de volkeren weg te nemen, om zodoende tenslotte tot een belangrijke vermindering van de bewapening te komen.

2. Nooit zullen wij trachten een aanvallei te bevredigen door valse en verdorven verkwanseling van eer voor veiligheid; omdat zodoende geen veiligheid te verkrijgen valt.

3. Wetend, dat slechts een krachtig en productief Amerika de vrijheid in de wereld kan verdedigen, zien wij onze kracht en veiligheid als een vertrouwen, waarop de hoop van vrije mensen overal ter wereld steunt. Het is deswege de dure plicht van elke vrije Amerikaanse burger, en van elke vrije burger elders ter wereld, om de zaak van zijn land boven zijn eigen belang in het oog te hebben.

4. Wij zullen nooit onze kracht aanwenden om te trachten andere volken onze politieke en economische instellingen op te dringen.

5. Nauwkeurig de behoeften en de vermogens van erkende vrienden van de vrijheid ramend, zullen wij er naar streven hen te helpen bij het bereiken van hun eigen veiligheid en welzijn. Evenzo zullen wij op hen rekenen om, binnen de grenzen van hun hulpbronnen, hun volledige en eerlijke lasten in de gemeenschappelijke verdediging van de vrijheid op zich te nemen.

6. Erkennend, dat economische gezondheid een onontbeerlijke grondslag voor de militaire kracht en de vrede vormt, zullen wij er naar streven overal een beleid aan te moedigen, en ook zelf in praktijk te brengen, dat productiviteit en handel begunstigt.

7. De Verenigde Staten hopen groeperingen van vrije volken, binnen de Verenigde Naties, overal ter wereld te versterken, daar bij een definitieve keuze de ransel van een soldaat niet zo zwaar zal blijken te zijn als de ketens van een gevangene. Amerika wil zich verenigen met alle buurlanden op het Westelijk halfrond bij het vervolmaken van een gemeenschap van broederlijk vertrouwen met gemeenschappelijke doeleinden.

In Europa vraagt Amerika, dat de leiders van de Westelijke landen met hernieuwde kracht streven naar de verwezenlijking van de eenheid van hun volken. Slechts wanneer een vrij Europa verenigd zijn krachten ordent, kan het doelmatig zijn geestelijke en culturele schatten beveiligen.

8. De verdediging van de vrijheid, evenals de vrijheid zelf, als één en ondeelbaar beschouwend, koesteren wij gelijke eerbied voor alle continenten en volken. Wij verwerpen elke insinuatie, dat het ene ras of het andere, het ene volk of het andere, in welk opzicht ook minderwaardig is.

9. De Verenigde Naties respecterend als een levend teken van de hoop van alle volken op vrede, zullen wij er naar streven deze organisatie te maken niet slechts tot een welsprekend zinnebeeld, doch tot een doelmatige macht. Bij ons streven naar eervolle vrede zullen wij geen compromissen sluiten. Wij zullen dit streven nimmer moe worden en ook nimmer opgeven.

Wat deze rede van Eisenhower betreft, v^•illen wij opmerken, dat hoewel hij vaag was en op tal van punten nadere toelichting vereist, zij toch duidelijk uitwijst, dat Eisenhower geen isolationisme, geen terugtrekken op speciaal Amerikaanse belangen, geen stopzetting van de hulp aan de vrije wereld, geen verzwakking van de macht, welke Amerika heeft opgebouwd, en geen compromis met de agressieve machten, om zo een denkbeeldige, valse vrede te verkrijgen, wil.

Het kwam toch duidelijk in zijn rede uit, dat Eisenhower de vriendschapsbanden met niet-communistische landen, die ook als economische en militaire partners voor Amerika zelf onmisbaar zijn, niet verzwakt, maar wel versterkt wilde zien. Dit bleek ook al daarin, dat hij stellig gedachtig aan de oorlog op Korea, hulde bracht aan de Franse inspanning in Indo-China en aan de Britse in Malakka, in hun strijd tegen de communisten. Dat de generaal op eenheid onder de volken van West-Europa aandrong, ligt vanuit Amerikaans standpunt bezien voor de hand. Doch het zal hem wel blijken, dat deze uiterst moeilijk tot stand te brengen valt. En deze eenheid, waarvan men in Amerika te hoog gespannen verwachtingen heeft, mag stellig niet gepaard gaan met de opoffering van de souvereiniteit, de zelfstandigheid van enig land, en al evenmin zo zijn, dat de kleine landen de zwaarste offers hebben te brengen, en op het einde niets dan schade van deze dusgenaamde eenheid beleven. Hierbij is het tevens wel in het oog lopend, dat Amerika al sedert September 1950 sterk ijvert voor de herbewapening van West-Duitsland, desnoods zonder Frankrijk, hetgeen het wantrouwen bij de Fransen sterk in de hand heeft gewerkt.

Voorts wat de verwachting van Eisenhower ten aanzien van de Organisatie der Verenigde Naties betreft, het is stellig te voorzien, dat deze op een bittere teleurstelling zal uitlopen.

Voorts doet men goed er rekening mede te houden, dat met welk een macht Eisenhower als president ook bekleed moge zijn, hij nimmer, evenmin als zijn voorganger Truman, een persoonlijke politiek kan voeren, en dat ook hij niet bij machte zal zijn in alles naar zijn eigen inzicht en denkbeelden te regeren. In zijn eigen partij is nog een sterke stroming, welke in de politiek alleen maar met speciaal Amerikaanse belangen rekening gehouden wü zien, en zo zij dit niet in het uiterste doordrijft, het toch zo gesteld is, dat zij veel en veel meer aan het Oosten dan aan het Westen steun wil bieden. Daarbij komt nog, dat reeds tijdens Trumans beleid het Amerikaanse Congres zich onwillig betoonde om de steun op de oude voet voort te zetten. Hoe het ook zij, dit is wel zeker, dat Eisenhower een moeilijke regeringsperiode tegemoet gaat en ook ten aanzien van Korea voor moeilijke beslissingen zal komen te staan. Daarvan gaf zijn minister van buitenlandse zaken reeds blijk, als deze op 15 Januari tot de senaatscommissie voor buitenlandse aangelegenheden zeide, dat hij enkele problemen iT zake de Europese eenheid, Noord-Afrika, het Nabije Oosten en Indo-China opnieuw had te bezien. Daarbij heeft hij voorts aandacht gevraagd voor volken, die zich nu onder het Russische juk bevinden, waarbij hij een bevrijdingsoorlog uitsloot, evenals het aansporen tot opstanden, die in bloed gesmoord zouden worden. Ook dit probleem van de zogenaamde vreedzame bevrijding heeft moeilijke, zelfs zeer gevaarlijke kanten.

Al is het, dat in de kort achter ons liggende dagen de zuiveringsactie in de Süvjet-Unie en haar vasalstaten bij lange na niet zo zeer in de algemene belangstelling gedeeld heeft als de aanvaarding van het presidentschap door generaal Eisenhower, toch heeft zij ook de belangstelling der wereld tot zich getrokken.

En daar is alle reden voor, want deze zuiveringsactie raakt millioenen mensen in en buiten Rusland. Zeer vele dingen wijzen er op, dat deze thans in zeer versterkte mate zal plaats grijpen. Daarop wijst de rede, welke Nicolai Michailof, lid van het presidium der Russische communistische partij. Woensdag 21 Januari uitsprak, wel heel in het bijzonder. Deze rede heeft te meer betekenis, dewijl Michailof, die in betrekkelijk korte tijd tot de hoogste ambten in Rusland is opgeklommen, in zijn rede het oordeel van Stalin weergaf. Hij zeide dan, dat in de Sovjet-Unie nog sporen bestaan van burgerlijke ideologie, moraal en psychologie, en dat daarin ook nog personen "zijn, die vijanden zijn van het voUc en geholpen worden door imperialisten, waarbij hij de gearresteerde Joodse artsen met name als vijanden van het volk noemde.

Het luilakken — zo verklaarde Michailof voorts — neemt in de laatste tijd toe en hierdoor ontstaat een broedplaats voor spionnen en saboteurs, hetwelk er toe noopt, dat alle Sovjet-burgers politiek waakzaam moeten zijn.

Stalin heeft — aldus Michailof in zijn rede — de theorie, dat de klassenstrijd zal aflopen, wanneer het communistische regiem sterker wordt en de Sovjet-maatschappij meer en meer klasseloos wordt, ten scherpste veroordeeld. Lieden, die aan deze theorie blijven vasthouden, kunnen met onze partij niets te maken hebben. Zij zijn naar het oordeel van Stalin verraders en dwazen, die opgeruimd dienen te worden. De opruiming van de klassen kan niet worden bereikt door de klassenstrijd te beëindigen, maar juist door hem te versterken

Microfoons op het toneel brachten de rede van Michailof aan het Russische volk en de satellietstaten over. En voor de rest van de wereld zond radio-Moskou haar in verschillende talen uit.

Vrij algemeen is men van gevoelen, dat Michailofs rede de reeds verwachte zuiveringsprocessen inluidt. Diplomatieke waarnemers koesteren de vrees, dat deze zuiveringen vooral het Joodse volksdeel in de Sovjet-Unie — op 2 millioen geschat — zullen treffen. Doch het is wel zeker, dat de zuiveringen niet alleen in Rusland, maar ook daarbuiten zullen plaats hebben.

Dat in het bijzonder de Joden de schrik om het hart geslagen is, laat zich heel gemakkelijk verstaan. Doch ook behalve de Joden, zijn tal van mensen uit Oost-Duitsland gevlucht. Dagelijks komen er per uur gemiddeld 100 vluchtelingen West-Berlijn binnen. Daar wordt in Oost-Duitsland een onderzoek ingesteld bij de bewoners, of deze op de een of andere wijze betrekkingen met West-Duitssers hebben gehad. En wee hunner, indien zulks het geval is geweest. Dit verklaart, dat de stroom van vluchtelingen met de dag toeneemt. Vierhonderd Oostduitse boeren zijn Dinsdagavond 20 Januari naar West-Berlijn gevlucht. Dezen verklaarden, dat het communistische plan voor een doden-zone rondom Berlijn de verwerkelijking nadert. Die zogenaamde doden-zone heeft in, dat de wegen naar West-Berlijn van de omringende Russi­ sche zone systematisch worden afgesloten met kettingen, prikkeldraad en ander? barricaden. Waren er tevoren honderd gelegenheden, vanwaar men uit Oost-Duitsland zich naar West-Berlijn kon begeven, thans is het al zo ver gekomen, dat er maar twee meer zijn. De voorbereidingen voor de zogenaamde dodeiizone werden enige maanden geleden begonnen. De communistische politie had te kennen gegeven, dat zij een gebied van een kilometer diep aan de 112 kilometer lange grens van West-Berlijn zou afsluiten. Dat de boeren des te gereder tot hun vlucht overgingen, vindt zijn oorzaak daarin, dat zij gewaarschuwd waren, dat zij met geweld geëvacueerd zouden worden, diep het binnenland in van de Russische zone, en dat hun boerderijen en landen, die van geslacht op geslacht in het bezit van hun families geweest waren, verbeurd verklaard zouden worden.

Van verschillende zijden neemt men aan, dat de zuiveringen een gevolg zijn van de tegenstellingen en onenigheid, welke in de kringen van de hoogste communistische autoriteiten in Rusland bestaat. Voor de juistheid van die opvatting pleit zeer veel. Alleen uit de felheid, waarmede deze elkander in het openbaar beshijden, valt af te leiden, dat er onder hen hooggaande geschillen zijn. Er heersen in de kringen der hoogste Russische autoriteiten klaarblijkelijk tegenstellingen en onenigheden van dusdanige aard, dat zij, al is het onder verholen motieven, in het openbaar moeten worden uitgevochten. Het is in deze wel zeer tekenend, dat er een scherpe aanval gericht is op Beria, aan wie de hoogste leiding in zake de openbare veiligheid is opgedragen; te meer heeft dit grote betekenis, als men weet, dat Beria meermalen gedoodverfd is als een man van het driemanschap, dat na Stalins dood de macht in de Sovjet-Unie in handen zou nemen.

In West-Duitsland is men er nog niet over uitgepraat, dat de Amerikaanse en Britse hoge autoriteiten verklaard hebben, dat het neo-Nazisme daarin in sterke mate groeit. De bondskanselier Adenauer verklaarde: Ik wens de wereld te verzekeren, dat Duitsland nooit tot het nationaal-socialisme zal terugkeren, en hij beloofde, dat zijn regering alle sporen van neo-nazisme in het oog zal houden en vernietigen. De Westduitse federatie van vakverenigingen echter verweet de regering in haar orgaan, dat zij niet tegen de nazi's had ingegrepen vóór de Britten het deden.

De Chinese communisten hebben langs de kust van Foekien, dat tegenover Formosa gelegen is, luchtdoelgeschut, dat uit de Sovjet-Unie afkomstig zou zijn, opgesteld, hetgeen er niet op wijst, dat de communisten van zins zijn de oorlog op Korea te beëindigen.

Maarschalk Tito heeft zijn verzet tegen een schriftelijk vastgelegde verdedigingsovereenkomst met Griekenland en Turkije opgegeven, en zich bereid verklaard met beide landen een schriftelijk verdedigingspact aan te gaan, dat ten doel heeft de drie Balkanlanden, Turkije, Griekenland en Joego-Slavië te verbinden in de gemeenschappelijke strijd tegen eventuele Russische agressie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen