's HEEREN welgevallen

Want de Heere heeft een aan Zijn volk. welgevallen

Psalm 149 : 4a

II.

Deze verzoening bekomen zij bij aanvang in de Goddelijke toezeggingen, als een zoete vrucht van het hun geschonken geloof, en als het God belieft hun dit aan deze zijde van het graf te geven, ook als de vrijspraak in de vierschaar hunner consciëntie.

De Heere ziet hen in Christus als heilig, zonder vlek of rimpel, en zij Ieren zichzelf kennen als gans walgelijk, vol etterbuilen, die niet zijn uitgedrukt, als gans melaats van het hoofd tot de voetzool toe. Zij leren al meer en meer verstaan, dat zij nodig hebben gewassen en gereinigd te worden in het bloed des Lams, waarom zij dan ook niet kunnen rusten voor en aleer zij gekomen zijn tot die Fontem, welke geopend is voor hst huis van David en de inwoners van Jeruzalem, tegen de zonde en tegen de ongerechtigheid.

De Heere schenkt, naar Zijn welgevallen in hen, het leven, maar zij ontwaren in zichzelf hoe langer hoe meer de dood. Die dood brengt hen geboeid in nare streken, bij Belials verschrikkelijke beken; een helse band vonden zij om hun heup gelegd, en door de dood vv'erd strik op strik gelegd. Zo Ieren zij roepen in het midden van hun ellenden tot hun God, opdat Hij hulp zal zenden. Zo leren zij het leven vinden buiten zichzelf in Christus, Die van Zichzelf heeft getuigd: „Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven". Zij Ieren, dat er buiten de gemeenschap met Christus geen leven, maar een eeuwdg zielsverderf is. De Heere snijdt, naar het welgevallen dat Hij in Zijn volk heeft, hun dit tijdelijke leven af door de dood, in hun stervensuur. 2A] vrezen voor die donkere tunnel, voor die laatste vijand, maar zij geraken daardoor in het volle genot van het zahg zieleleven, en sterven tegelijk alle gebrek en zonde en ellende voor altijd af. Voorwaar, de Heere heeft een welgevallen in Zijn volk, en zal dit na hun sterven him eens ten volle tonen en doen genieten. Het is wonderlijk, het is groot, het is onbevattehjk en ondoorgrondelijk. Het is niet te peilen! Het is naar waarde niet uit te spreken, no'ïh te bezingen!

Nog groter wordt 't, als vn] verder nog eens willen bezien, dat dit volk, naar 't welgevallen, dat de Heere in hen heeft, de Goddelijke natuur deelachtig wordt waarin zij dus hetzelfde oogmerk in hun leven bekomen als de Heere in Zijn eeuwig Goddehjk Wezen bezit.

De Heere doet alle dingen om Zijns Zelfs wil, dat is tot de verheerlijking van Zichzelf. God heft Zachzelf op het al­ lerhoogst en onderwerpt, tot het bekomen van dit oogmerk, alle dingen aan Zichzelf. En nu'in het deelachtig worden van de Goddelijke natuur, door wederbarende genade, deelt de Heere Zijn welgevallen mede aan Zijn volk, waar-OWJ en waaruit zij ook een welgevallen aan de Heere bekomen, waardoor zij in hun leven de eer en de verheerlijking des Heeren zoeken te bevorderen. Zij zoeken de Heere te verheerüjken in hun eigen hart en in hun eigen leven, en in het leven van hun naasten. Zij worden daarin de apostel Paulus enigermate gelijk, als Hij zegt: Ik jaag er naar, of ik het ook grijpen mag, waartoe ik van Christus Jezus gegrepen ben.

Zij leren jagen en hijgen naar het volmaakte, Naar het volmaakte in hun eigen hart, in hun eigen leven, in hun huis, op hun werk, in hun gedachten, woorden, werken, in alles!

En dit jagen en hijgen wordt nu hun strijd. Zij kunnen aan deze zijde van het graf niet komen waar zij zijn willen. Zij kunnen tot de volmaaktheid hier niet geraken. Integendeel, hoe meer zelfkennis zij mogen bekomen, hoe verder zij in zichzelf van het voorgestelde doel afraken. Het wordt met hen in al hun verrichtingen, in al hun doen en laten, in werken en rusten en slapen en waken, in bidden en zuchten, in roepen en wenen, en wat er ook door hen moge gedaan worden, al minder, al schul­ diger, al onwaardiger, al onheiliger; het gaat al meer naar een niet en een nul in zichzelf. Zij kunnen maar niet bekeerd geraken; zij kunnen niet boven de zonde en de zondelust. maar vooral niet boven de zondemacht en - heerschappij uit raken. Zij hoopten, dat de zonde over hen niet meer zou heersen, maar moeten wel treurig ervaren, dat de zondemacht in de oude mens gans nog niet gedood is, al is deze macht door Gods genade stervende. Nu maakt de Heere van het volk, waarin Hij een welgevallen heeft, nooit antinomianen. Neen, het is daar ver vandaan. Hij bindt hen aan Zijn heilige wet, alhoewel Hij hen wel doet sterven aan hun wettisch leven. De Heere doet de Zijnen wel wettelijk wandelen, maar niet wettisch zich in duizend bochten wringen om Gode te behagen.

Maar ondertussen is het toch hun strijd en blijft het hun strijd tot hun laatste ademtocht toe! En in deze levenspraktijk wordt het Woord van onze overdenking nog al dieper en wonderlijker voor degene, die het mag ervaren.

Want naar onze duistere en gebrekkige gedai'hten is het zo, dat de Heere een s'-Jg^ballen heeft in eeii volmaakt volk. lin dit is inderdaad ook zo, maar dan niet een volmaakt volk in zichzelf, maar ia een volmaakt volk in Christus, hun Hoofd. En juist dit laatste ligt voor o 70 velen van de oprechten ten enenmale verborgen. Zij zoeken de volmaaktheid \a zichzeU, en kunnen daarom niet geloven, noch verstaan, dat ook zij behoren tot het volk, waarijl de Heere een welgevallen heeft. Zij walgen van zichzelf en zijn daarom van gedachten, dat de Heere ook van hen walgt. Uit deze gedachten en gevoelens .'luiten zij zichzelf buiten, hoewel de Heere hen niet buiten sluit, noch buiten ge, sloten heeft, en ook nooit buiten sluiten zal!

M. de W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen