BUITENLANDS OVERZICHT

En gelijk het de mensen gezet is eenmaal te sterven en daarna het oordeel — staat ons in de Hebreënbrief beschreven. Een uitspraak, welke aan een iegelijk mens bewaarheid wordt, zowel aan bekenden als onbekenden, aan aanzienlijken als geringen.

Hoe machtig een mens in de wereld ook geworden mag zijn, het is hem gezet te sterven, en daarna het oordeel voor de Rechter van hemel en aarde.

Deze waarheid is ook bevestigd aan Stalin. Deze, zoon van een eenvoudige schoenmaker, was tot een geweldige machtspositie in Rusland opgeklommen. Oorspronkelijk was hij, vooral door toedoen van zijn moeder, bestemd om priester te worden in de Grieks-Katholieke kerk. Doch dit is hij nimmer geworden. Op het seminarium, waarop hij opgeleid werd, kwam hij onder de invloed van de geschriften van Marx en Engels, met gevolg dat hif van het seminarium werd weggezonden.

Reeds gauw daarna sloot hij zich bij de communistische partij aan. Hij vervulde daarin al spoedig een voorname rol. Dientengevolge werd hij naar Siberië verbannen, vanwaar hij wist te ontvluchten. Daarop zette hij zijn revolutioimaire actie voort. Het gelukte hem zelfs eenmaal een trein te overvallen, waarbij hij een millioen roebels voor de communistische partijkas wist te bemachtigen; een beroving, die aan 40 communistische arbeiders het leven kostte.

In 1917 kwam hij met Lenin aan de macht. Als secretaris-generaal van de communistische partij gelukte het hem steeds hoger en hoger in macht op te klimmen. Na Lenins dood in 1924 nam hij als de rode Czaar zeK de teugels van het bewind geheel in handen. Hij werd naar de mens gesproken zelfs de onbeperkte alleenheerser in de Sovjet-Unie.

Alvorens het zo ver te brengen, had hij een felle strijd met zijn mededinger Trotski en diens aanhangers gestreden. Hij behaalde met behulp van allerlei kuiperijen een volkomen overwinning. Trotski werd uit Rusland verbarmen en tenslotte in Mexico vermoord. Een moord, welke naar velen aannemen, door agenten van Stalin gepleegd werd. En niet alleen Trotski moest tegen Stalin het onderspit delven. Met hem nog zo vele andere voormalige leiders van de communistische partij. Elk, die Stalin de voet dwars trachtte te zetten, werd door hem meedogenloos afgemaakt. Het is door Stalins maatregelen, dat millioenen naar een concentratiekamp gevoerd zijn en daar veelal een ellendige dood gestor­ ven zijn en nog sterven. Het is eveneens door Stalins beleid, dat Balten, Littauers, de Polen, de Oostduitsers en nog al zo vele andere volken van hun vrijheid zijn beroofd. Ontegenzeggelijk heeft Stalin de macht en de grenzen van Rusland op een ontzaggelijke wijze uitgebreid. En dit met niets en niemand ontziende middelen, meestal met vertrapping van recht en waarheid. Beloften werden daarbij vele malen geschonden en praktijken werden daarbij uitgevoerd, welke lijnrecht tegen alle gerechtigheid inliepen. Zeer veler bloed en tranen zijn daarbij vergoten.

Nu is dan de dag voor Stalin aangebroken, dat hij heeft moeten verschijnen voor de Rechter aller rechters, de Heerser van alle heersers. Die Zich niet laat bedriegen en Zich in Zijn oordeel nimmer vergist.

Het eerste bericht, dat over Stalins ziekte gepubliceerd werd, duidde er op, dat deze van een zeer ernstige aard was. Een bloeduitstorting in de hersenen had hem bewusteloos en sprakeloos gemaakt. Zijn lichaam was dientengevolge gedeeltelijk verlamd. Vier dagen heeft hij in die toestand verkeerd, steeds achteruit gaande, totdat op 5 Maart de dood intrad.

De ziekte en de dood van Stalin hebben niet alleen in Rusland sterk de belangstelling tot zich getrokken, maar vrijwel in geheel de wereld.

Geen wonder want de Sovjet-Unie neemt thans een positie in, waarmede, naar de mens bezien, allerminst te spotten valt. Zij is een groot en machtig rijk geworden, dat bij een eventuele oorlog over een reusachtige wapenmacht beschikt. Hoort men de leiders van de Sovjet-Unie spreken, dan doen dezen zich als oprechte apostelen des vriedes voor, wde de bevordering en handhaving van de vrede boven alles ter harte gaat, maar let men op hun daden, dan zijn deze met het vrede-geroep in flagrante strijd.

Hoe toch zijn onder Stahn door Ruslands macht vele volken in hun zelfstandig bestaan ten onder gebracht! Hoe toch hebben de bewdndvoerders van Rusland de communisten in China in hun strijd met wapens gesteund! Hoe toch hebben zij nu weer de communisten óp Korea van wapens voorzien! Hoe toch zetten zij allerwege, waar zij maar kunnen, de volken tot opstand aan! Als wij dit bedenken, is het volstrekt geen wonder, dat de ziekte en de dood van Stalin bij zeer velen, vooral bij de regeringspersonen, en in de couranten van heel de wereld een hele week het onderwerp van de besprekingen hebben uitgemaakt en dat daaraan zo grote attentie is geschonken. Eerst aan zijn ziekte en dood en na weer aan zijn begrafenis.

Nadat dan Stalin in de tegenwoordigheid van zijn laatste vrouw. Rosa — Stalin is driemaal gehuwd geweest — zijn dochter Svetlana en zijn zoon Vasili overleden was, heeft men zijn gebalsemd lichaam naar het grootse gebouw van de vakverenigingen gebracht. Midden in de zaal is zijn stoffelijk overschot opgebaard geworden, terwijl al de eretekens, welke hem tijdens zijn leven gewerden, op zijn borst zijn gespeld. Omgeven door een kleurig veld van bloemen, veel tulpen, veel hyacinten, ligt zijn lijk daar. Zo tracht men dan het vreselijke feit van de dood weg te cijferen. Bloemen roepen echter een dode niet in het leven terug. En alle wereldse eretekens komen bij God niet in aanmerking Die iemand hiernaar zal beoordelen, of in hem een nieuw schepsel in Christus Jezus, geschapen tot goede werken, wordt gevonden. Is dit in hém, zo zal hij door God in Zijn heerlijkheid worden opgenomen, al was hij hiei" op aarde maar een eenvoudige dagloner. Mist hij dat, hij zal door God naar de buitenste duisternis worden verwezen, ook al was hij in zijn leven de machtigste keizer of potentaat. Alle aardse vertoon komt bij de Heere niet in aanmerking.

Aan aards vertoon ontbreekt het in Moskou bij Stalins lijk niet. Duizenden bewakers hebben een cordon van zes rijen dik rond het vakverenigingsgebouw getrokken. In de zaal van het gebouw, waarin het stoffelijk overschot van Stalin opgebaard staat, bewaakt een erewacht van de vooraanstaande communisten dit, terwijl de toegelaten delegaties in rijen van 16 er langzaam stilzvdjgend voorbij trekken. Bovendien is er nog zulk een ontzaggelijke massa mensen in Moskou op de been, die met belangstelling of nieuwsgierigheid vervuld zijn om iets van Stalin te zien, zodat men er van gewaagt, dat sedert mensenheugenis nooit iemand bij zijn dood snilk een belangstelling ten deel is gevallen.

Men neemt aan, dat Stalin straks naast Lenin in het reusachtige rose mausoleum voor de muren van het Kremlin begraven zal worden.

Direct al bij de zo ernstige ziekte van Stalin is men aan het gissen gegaan, wie Stalin zou opvolgen, en ook al daarover of er straks verandering in de Russische politiek zou komen. Hele kolommen in de dagbladen zijn daaraan gewijd. Wij behoeven daarop niet nader in te gaan. Ir. het kort gezegd, werd daarin vrij algemeen geen verandering verwacht, ook al hoopte men op het tegendeel.

Over de aanstaande regering van de Sovjet-Unie heeft men niet lang behoeven te raden of te gissen.

Nog binnen 24 uur na het overlijden van Stalin gaf de radio-Moskou daarover de nodige inlichting.

De 51-jarige Georgi Malenkof heeft, zoals uit die inlichting bleek, als ministerpresident en als secretaris-generaal van de communistische partij de functies overgenomen, welke Stalin sedert 1941 vervuld had. Van hem wordt gezegd, dat hij even hardvochtig is als Stalin, dat hij bij het nemen van zijn maatregelen ook niets en niemand ontziet en dat hij sterk tegen het Westen gekant is. Terzelfder tijd werd bekend gemaakt, dat voortaan slechts een college van 10 man in Rusland, in tegenstelling met vroeger, toen dit college uit 36 man bestond, de opperste leiding zal uitmaken, welke dan de eigenlijke hoogste regering is.

Molotof, wiens naam voorheen met die van Malenkof als opvolger van Stalin werd genoemd, zal als minister van bui tenlandse zaken ftmgeren.

Ook deze heeft een antipathie tegen het Westen. Hij was het, die in 1939 Litwinof als minister van buitenlandse zaken verving en die het verdrag met Hitler aanging. Litwinof was degene, .die, voor zo ver het hem toegelaten werd, in de Volkenbond destijds een toenadering met de Westelijke mogendheden bepleit heeft.

In tegenstelling met veler verwachting, die kort geleden van mening waren, dat Beria's rol als minister van de veiligheidsdienst was uitgespeeld, is deze met nog meer macht bekleed dan hij tevoren bezat.

Hij is immers tot minister van binnenlandse zaken benoemd, waardoor zijn macht nog in velerlei opzicht is toegenomen. Benevens het zeggingsschap over de politie heeft hij deze ook nog bekomen over vele andere zaken. Beria staat als een hardvochtig man bekend.

Tot minister van oorlog werd Boelganin benoemd. Met maarschalk Sokdoski, die onlangs met ver gaande reorganisatiebevoegdheden tot chef van het rode leger benoemd werd, vormt hij een tweespan, dat voor de Westelijke mogendheden heel veel te zeggen heeft. Te meer, daar het ook een militair van de hoogste rang is, die tot president van de Sovjet-Unie benoemd is geworden. Het is namelijk de om zijn strategische gaven, welke hij in de laatste wereldoorlog vertoond heeft, vermaarde maarschalk Worosjilof, zodat het militaire element in de opperste leiding van de Sovjet-Unie niet voor de poes is. In deze is het wel opmerkelijk, dat het thans zowel in Rusland als in Amerika militairen zijn, die het presidentsschap bekleden, al moet er onmiddellijk aan toegevoegd worden, dat Eisenhower als president heel wat meer in de melk te brokkelen heeft dan zijn Russische collega, die tenslotte onder anderen staat

Wijsjinski, tot nu toe minister van buitenlandse zaken, is tot permanent gedelegeerde bij de Organisatie der Verenigde Naties benoemd.

Tot secretaris van het Presidium van de Opperste Sovjet is Pegov — een tot dusver vrij onbekende persoonlijkheid buiten de Sovjet-Unie — benoemd. Deze behoort ook tot de zeven mannen, die met de regeling van Stalins ' begrafenis belast zijn.

Beria, Molotof, Boelgarin en Stalins zwager Kagannoitsj zijn tot vice-premier benoemd.

Zoals het thans lijkt, is er in de richting, welke de Sovjet-Unie in de laatste jaren heeft ingeslagen, geen verandering gekomen. Of er ook in de toekomst geen verandering in zal komen, valt al heel moeilijk te zeggen. Zullen de tien machthebbers de onderlinge goede verstandhouding in de toekomst weten te bewaren? Zal Malenkof, die bij lange na niet het gezag en aanzien van Stalin heeft, zich als minister-president kunnen handhaven? Zullen bepaaldelijk Malenkof en Beria het in de toekomst — in Franse diplomatieke kringen zegt men dat er tussen hen geschülen bestaan — het met elkander kunnen vinden? Zal de verstandhouding met het rode China dezelfde blijven? Dit zijn vragen, en nog al zoveel andere meer, waarop thans geen definitief antwoord gegeven kan worden. Ii: deze is het wel opmerkelijk, dat in de officiële bekendmaking van het centrale comité van de communistische partij, de raad van ministers aan de Sovjet-Unie en de opperste Sovjet, waarvan men aaimeemt, dat deze door Malenkof is opgesteld, zeer in het bijzonder de nadruk gelegd wordt op de eenheid in het land en de partij.

In de mededeling wordt dienaangaande gezegd: Het is onze zaak de eenheid van de partij als een oogappel te bewaren. Men zou daaruit kunnen afleiden, dat er aan die eenheid op het ogenblik nog al het een en ander ontbreekt. Doch het is niet raadzaam daarop al te zeer af te gaan. In de loop der jaren zijn er aangaande de Sovjet-Unie en haar bestuurders, de Russische communistische partij en hare leiders zoveel gissingen maakt, die door de feiten gelogenstraft zijn, dit werd in de laatste tijd door zeer velen, die voorgaven, dat zij met de Russische toestand op de hoogte waren, voorspeld, dat na de dood van Stalin het driemanschap Malenkof, Molotov en Beria het bewind in handen zou nemen, en ziet hoe gans anders het nu verlopen is. Ook Lenin heeft zich in de . beoordeling over de toekomst van het communisme in Rusland deerlijk vergist. Hij heeft toch verklaard, dat, indien het communisme in Rusland tot heerschappij zou komen, alsdan de staat opgeheven zou worden. En ziet, daar is in heel de wereld geen rijk aan te wijzen, waar de staat en de staatsmacht zulk een heerschappij, men kan gerust zeggen zulk een despotisme voeren, dan juist in Rusland. Een feit is het in deze, dat er eenmaal een grote onenigheid en harde, bloedige strijd tussen de Russische be-%vindhebbers is geweest en dat het geenszins tot de onmogelijkheden behoort, dat deze opnieuw zullen ontbraiiden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen