BUITENLANDS OVERZICHT

In Spreuken 13 : 10 lezen wij: oor hovaardigheid maakt men niet dan gekijf. Woorden, die te allen tijde bewaarheid zijn geworden. Overal waar men mensen aantreft, die met hovaardij bezet zijn, treft men ook gekijf aan, om het even in welke tijd zij ook leven of waar ter wereld zij zich ook bevinden.

Dit kunnen wij wel heel in het bijzonder in onze tijd aanschouwen, waarin de menselijke hovaardij zo ten troon is geklommen.

In de ver gaande hoogmoed van onze dagen achten tal van mensen zich van alle gehoorzaamheid aan God en Diens geboden ontslagen te zijn. Zij weten het naar hun eigen schatting veel beter dan Gods geopenbaard Woord, waarop zij zelfs met een zekere minachting uit de hoogte neer zien.

Het is niet te zeggen welk een gruwel zulk een hoogmoed wel is, en evenmin te zeggen welke bittere vruchten de hoogmoed al voortbrengt. Daardoor is in inenige familie en in menige kring al wat onheil verwekt. Daardoor is op de wereld al wat ellende ontstaan. Zij brengt toch allerlei gekijf, gepaard gaande met haat en nijd, voort. Door de nationale trots zijn er zelfs oorlogen ontbrand, die aan duizenden mensen het levsn hebben gekost.

Ziet maar eens met welk een hovaardij mensen bezet zijn, die in de dwaze waan verkeren, dat zij het zonder Gods getuigenis wonderwel kunnen stellen, en ziet ook maar eens welke rampen, indien zij met macht bekleed zijn, zij over de aarde en haar bewoners brengen.

Daarvan levert de torenbouw van Babel ons een klaar bewijs. En sedert die bouw heeft man al zo menigwerf soortgelijke torens trachten te bouwen.

En wat heeft zulk een bouw anders gebracht dan gekijf, gevolgd door allerlei jammer?

Men denke maar eens aan de Volkenbond en de ellende, die hij gebracht heeft.

En nog in weerwil van dit feit, willen de machtigen der aarde in verdwaasde hoogmoed nieuwe torens van Babel bouwen, waarbij Gods Woord bewaarheid wordt, dat zij niets dan gekijf, met alle rampen, die daaniit voortkomen, maken.

De Organisatie der Verenigde Naties levert ons daarvan tevens het overtuigende bewijs. Het is in haar vergaderingen gekijf op gekijf. Op bet ogenblik kijft men daarin weer danig over de benoeming van een nieuwe secretaris-generaal. Trygve Lie, die deze functie enige jaren heeft waargenomen, heeft deze neergelegd. Naar zijn in het openbaar afgelegde verklaring omdat de Sovjet-Unie hem het waarnemen er van onmogelijk had gemaakt.

Daardoor is dan deze functie vacant geworden. Er moet een nieuwe functionnaris benoemd worden. Doch deze benoeming heeft heel wat voeten in de aarde. Zij gaat weder gepaard met het nodige gekijf. Men is, zoals men dat uitdrukt, weer in een impasse gekomen. De hoeveelste deze al is, valt niet gemakkelijk te tellen. Men zegt zelfs, dat men ditmaal in een heel lelijke impasse gekomen is. De functie van secretaris-generaal toch is in de voornoemde Organisatie een zeer gewichtige. Deze functionnaris heeft een regelende, ordenende en organiserende taak en macht. En ziet, deze functie is vacant en blijkt al heel moeilijk weer te vervullen te zijn.

Het Handvest (de grondwet) van de Organisatie vormt daar een sterke belemmering voor.

De benoeming wordt volgens het Handvest gedaan door de gedelegeerden van Amerika, Engeland, Frankrijk, het nationalistische China en de Sovjet-Unie.

De afgevaardigden van' de vier eerstgenoemde landen begeerden de minister van buitenlandse zaken van Canada, Lester Pearson, benoemd te zien en stelden deze als candidaat voor. Maar van zijn benoeming kan niets komen. Antonin Zorin, de Russische afgevaardigde, sprak zijn veto er tegen uit — en daarmede was diens benoeming van de baan.

De vijf heren konden het niet eens worden en raakten voor de zoveelste keer eens weer aan het kijven.

Het gevolg was, dat er geen benoeming kon gedaan worden.

Noch de Canadees Pearson, noch de Philippijn Romulo, die ook door de vier tevoren genoemde landen candidaat gesteld was, maar wiens benoeming eveneens door het Russische veto verhinderd werd, noch een Pool, de candidaat van de Sovjet-Unie, die de vier landen niet wilden aanvaarden, werd tenslotte benoemd.

De vijf heren hebben ten einde raad de benoeming maar verwezen naar de Veiligheidsraad, die eigenlijk de secretarisgeneraal heeft te benoemen, maar daar ook al geen kans toe gezien had, weswege zij de benoeming had opgedragen aan de vijf genoemde afgevaardigden.

In de Veiligheidsraad ziet men zich nu geplaatst voor de oplossing van deze kwestie. Hoe zij die zal oplossen, is een vraagstuk op zichzelf, en wel een zeer moeilijk.

Bij de benoeming van Trygve Lie in 1946 is het er ook al niet gemakkelijk naar toe gegaan. Ook tosn is er een compromis gesloten; toen werd Trj'gve Lie, die destijds minister van buitenlandse zaken in Noorwegen was, door de Sovjet-Unie sterk begeerd en door de andere mogendheden uiteindelijk aanvaard.

Doch sedert de 20ste Juni 1950 heeft de Noor het geheel bij de Russen verkorven. Toen deze zich geheel acooord verklaarde met het besluit van de Organisatie van de Verenigde Naties om de communistische aanval op Korea te doen keren, viel hij geheel bij de Russen in ongenade, zodat het geen wonder zal zijn, als dezen er zich tegen verklaren, dat Trygve Lie pas op het einde van zijn ambtstermijn. Februari 1954, zal aftreden.

Met de nodige onrust en ook al met veel gekijf in en buiten de Westduitse bondsdag zijn op 19 Maart j-l. in zijn vergadering de verdragen met de Westelijke geallieerden, het accoord vanJBonn en het verdrag van de Europese Verdedigings Gemeenschap, aangenomen.

Het gebouw, waarin de Bondsdag dit besluit nam, had zeer veel weg van een belegerde vesting. Daar omheen waren toch prikkeldraadversperringen aShgebracht en een grote politiemacht tezamen getrokken. Dit is wel nodig gebleken te zijn, want uit geheel West-Duitsland was een grote massa volks naar Bonn gekomen, welke probeerde het gebouw van de bondsdag binnen te dringen. Doch telkenmale als dit geprobeerd werd, werden de betogers op een nat pak getracteerd door het water van de brandspuiten. Daarop zijn al de betogingen, die met veel geschreeuw gepaard gingen, afgestuit. Zelfs de door de communistische pers hoog opgezweepte woede der betogers, waaronder zich vele vrouwen bevonden, bleek daar niet tegen bestand te zijn. Mocht het al enige betogers gelukken om over de prikkeldraadversperringen heen te klimmen en trots het natte pak tot de politiemacht door te dringen, dan wachtten hem daar rake klappen van de gummistokken der politie, en een arrestatie, want nog nooit gedurende de SVz jaar van haar bestaan had de Duitse republiek zulke krachtige veiligheidsmaatregelen genomen.

In de zaal van de bondsdag zelf heerste een geduchte spanning. De onderscheidene fracties hadden hun leden, zelfs de zieke, zoveel mogelijk opgetrommeld. Alle tribunes waren overbezet.

Bij de discussies werden zo goed als geen nieuwe argumenten naar voren gebracht. Alleen de bondskanselier dr Adenauer bracht wat nieuws naar voren. Hij bracht namelijk in zijn rede, waarmede hij de verdragen verdedigde, de vliegtuigincidenten van de laatste dagen ter sprake. Hij merkte dienaangaande op: De vliegtuigincidenten van de laatste dagen hebben tot nadenken gestemd. Zij geschiedden boven het Duitse grondgebied. De Russische dreiging wordt steeds groter. De Russen beschikken over 140 divisies plus 70 divisies uit de vasalstaten en Oost-Duitsland. Voorts voerde hij aan, dat de onderhandelingen met de Sovjet-Unie over de hereniging van Duitsland eerst moesten beginnen als de Westelijke mogendheden op hun volle militaire kracht waren gekomen. De vrede in West-Europa kan alleen beveiligd worden als de West-Europese staten aan de zijde van Amerika en Engeland economisch en militair aaneengesloten zijn. Het betoog van de socialistische afgevaardigde, dat de Fransen met hun protocollen het verdrag van de Europese Verdedigings Gemeenschap zullen wijzigen, verwierp dr Adenauer. Volgens hem was op 3-e laatst gehouden ministerconferentie te Rome beslist, dat deze protocollen het verdrag noch in de tekst, noch in betekenis zullen veranderen.

Daartegen voerde de fractieleider der socialisten eveneens reeds bekende argumenten aan, dat West-Duitsland verbonden moest zijn in een grote alh'antie van Groot-Brittannië, de Scandinavische en andere West-Europese landen, in plaats van alleen in de landen van Klein-Europa. De Franse protocollen hadden volgens hem de gelijkwaardigheid van West-Duitsland in het Europese Verdedigingsverdrag te niet gedaan.

Na de gehouden discussies werd tot stemming overgegaan. Hierbij werd het verdrag van Bonn met 226 stemmen tegen 164 bij 2 onthoudingen, en het Europese Verdedigingsverdrag met 224 stemmen tegen 165 bij 2 onthoudingen aangenomen.

Nu zullen de verdragen in de bondsraad (Eerste Kamer) in behandeling moeten komen, hetgeen eerst na Pasen zal plaats vinden.

In het kort nog het navolgende. De Brits-Egyptische onderhandelingen blijken vastgelopen te zijn. Daartoe heeft de houding, welke Egypte aangenomen heeft, het hare bijgedragen. Egypte toch heeft de eis gesteld, dat de Britse troepen het gebied van het Suezkanaal onverwijld moeten ontruimen, en ook ten aanzien van de regeling betreffende de Soedan heeft zij haar eisen verzwaard. In het Lagerhuis verklaarde de minister van buitenlandse zaken, Eden, dat het Egyptische vraagstuk en de verdediging van het Midden-Oosten aan een diepgaand onderzoek zijn onderworpen en ook met de Amerikaanse regering besproken zijn. Hij voegde daar aan toe, dat de Amerikaanse vrienden van het belang dezer zaken doordrongen waren en dat Amerika en Engeland zullen samenwerken om een opbouwende oplossing voor het Midden-Oosten te vinden.

Van de zijde van de Egyptische regering deed men inmiddels reeds weten, , dat men op dit ogenblik Amerika niet geroepen acht om als derde bij de onderhandelingen op te treden. De kwestie van de Suez-zone en van de Soedan is volgens de Egyptische regering één, die alleen Engeland en Egypte aangaat. Zij bleef bij haar eis van de onmiddellijke, volledige en onvoorwaardelijke ontruiming van de Suezzone.

Nog altijd handelt men in de wereldpers er druk over, of de regering van de Sovjet-Unie na Stalins dood al dan niet vredelievender is geworden. In het bijzonder discusseert men in Amerika over de woorden, welke Malenkow gesproken heeft in verband met de mogelijkheid van vreedzame onderhandelingen over de tussen Rusland en Amerika bestaande moeilijkheden.

De Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Dulles, daarnaar door de 'pers ondervraagd, gaf de persmannen ten antwoord, dat hij er werkelijk niets voor voelde aan de pers mede te delen of de regering al dan niet bezig is het terrein te onderkennen voor een mogelijke Russisch-Amerikaanse samenspraak. Zij poogde Malenkows woorden op hun juiste waarde te schatten — en meer kon noch wilde hij zeggen.

Maarschalk Tito, de dictator van Yoego-Slavië, heeft ondanks de talrijke protesten, die van rooms-katholieke zijde tegen dat bezoek, vanwege de houding, welke hij tegen die kerk heeft aangenomen, toch plaats gevonden. Hij heeft zelfs 5 dagen lang onder zeer strenge bewaking in Engeland vertoefd, waarbij hij aan het Engelse hof is ontvangen en verschillende malen een onderhoud met Churchill en Eden heeft gehad. Volgens de persberichten moeten de vriendschapsbanden tussen Engeland en Yoego-Slavië versterkt zijn, waarbij Engeland met het oog op zijn positie in de Middellandse Zee groot belang heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen